Τι θυμήθηκα τώρα, βρε παιδιά… Όταν μικρή άκουγα πως κάποιος ήταν αριστερός, μεταπολιτευτικά πάντα –για να μην παρεξηγούμαστε– αμέσως το μυαλό μου πήγαινε σε κάποιον άνθρωπο της υψηλής διανόησης, αγωνιστή, δυναμικό, με ήθος και ποιότητα στην πράξη. Διάβαζα για τις θυσίες, τους αγώνες τους και είχα πρότυπα όσους έδωσαν τη ζωή τους για ένα δίκαιο κόσμο. Ταυτιζόμουν με όσα η πολιτική ταυτότητά τους δήλωνε: αριστερός, σου λέει ο άλλος!
Εντάχθηκα σ’ αυτό το χώρο από θαυμασμό στα πρότυπά μου και από πίστη σε όσα πρέσβευαν… Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και πολλά άλλαξαν· αλλά το σημαντικότερο είναι πως μεταλλάχθηκαν. Το flashback στην ιστορία (μου) μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει, αφού η πρόσφατη συγκυρία έβαλε την τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι που, ούτως ή άλλως, ήταν πλήρες – σχεδόν μια υπερφυσική φούσκα.
Η ποσότητα και η ποιότητα υπήρξαν αντιστρόφως ανάλογες συνθήκες, σε όλα σχεδόν τα επίπεδα της ζωής μας. Σχέσεις, ιδέες, χρόνος, αντικείμενα. Έτσι έγινε και με την Αριστερά και τους αριστερανθρώπους της. Ίσως να συμβαίνει και σε άλλους χώρους, αλλά αυτό δεν με απασχολεί και δεν θα δεχτώ το επιχείρημα, γιατί εγώ βρέθηκα στην Αριστερά από επιλογή κι όχι από ανάγκη ή τυχαία. Τη διάλεξα.
Κι ενώ, λοιπόν, η φούσκα μένει στο πάτωμα απλωμένη και διαλυμένη, κοιτάζω γύρω μου να δω αυτά εις τα εξ ων συνετέθη – και όχι, δεν εκπλήσσομαι. Διότι η αρχέγονη σχέση ποιότητας-ποσότητας υπήρξε καταλυτική. Μπορεί να θεωρήσετε πως είμαι υπερβολική, απαξιωτική και μίζερη με τους συντρόφους. Όμως, οι εκπτώσεις, οι παραχωρήσεις το νέρωμα του κρασιού προκειμένου να μαζικοποιηθεί το κίνημα, έφεραν την παρακμή. Όχι πως είναι ο μοναδικός λόγος. Είναι όμως βασικός. Γιατί από τη στιγμή που το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς έγινε μουσειακό είδος, τότε γιατί πράγμα μιλάμε; Η επιλεκτικότητα δεν είναι αστισμός, είναι προϋπόθεση.
