To 1965 Βέλγοι, Γάλλοι και Αμερικανοί ανέτρεψαν την πρώτη κυβέρνηση του μόλις απελευθερωμένου από τους Βέλγους αποικιοκράτες Κονγκό, δολοφόνησαν τον πρόεδρό του Πατρίς Λουμούμπα και εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές του, και εγκατέστησαν στη θέση του ένα ανδρείκελο της Δύσης: τον Μομπούτου. Η νεοαποικιοκρατία είχε επιβληθεί. Ο Μομπούτου, υπόδειγμα υποταγής στους ξένους και ακραίας βαρβαρότητας στους «δικούς του», πάντα με την ενεργητική και συνεχή υποστήριξη ιδίως του Βελγίου και της Γαλλίας, έπνιξε κυριολεκτικά στο αίμα την αντίσταση του κονγκολέζικου λαού, παρέδωσε τη χώρα στις δυτικές πολυεθνικές, και αφαίμαξε ο ίδιος ό,τι απέμεινε. Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα το Κονγκό, μια χώρα που τότε είχε πληθυσμό 50 περίπου εκατομμυρίων και αμύθητο φυσικό πλούτο, ήταν πλέον εντελώς διαλυμένο.
Η σύμπραξη ενός πειθαρχημένου στρατού από τη γειτονική Ρουάντα και Κονγκολέζων ανταρτών καταγράφηκε ως ο 1ος πόλεμος του Κονγκό (1996-1997), που κόστισε μισό εκατομμύριο νεκρούς και κατέληξε στην εκδίωξη του δικτάτορα Μομπούτου και την ανακήρυξη της Λαοκρατικής Δημοκρατίας του Κονγκό. Δεν πρόλαβαν οι Κονγκολέζοι να χαρούν, και το 1998 ξεκίνησε ο 2ος πόλεμος – πάλι χάρη στην υποδαύλιση των Δυτικών, αυτή τη φορά με την άμεση ανάμιξη στρατευμάτων από 9 αφρικανικές χώρες, καθώς και άγνωστου αριθμού δυτικών μισθοφόρων. Στα επόμενα δέκα χρόνια η μαύρη τρύπα κατάπιε 5,4 εκατομμύρια Κονγκολέζους: πάνω από το 10% του πληθυσμού, στην πλειοψηφία άμαχοι, έχασε τη ζωή του εξαιτίας της σύρραξης και των συνεπειών της (πείνα, αρρώστιες). Σχεδόν κανείς στον «πολιτισμένο» κόσμο δεν γνωρίζει αυτήν την γενοκτονία, κι ακόμη λιγότερο γνωρίζει τους δυτικούς ενορχηστρωτές της, που πάντα διεκδικούν τον έλεγχο των πρώτων υλών της χώρας…
Νέος πρόεδρος ο Τσισεκέντι
Σε αυτό το φόντο πραγματοποιήθηκαν, μετά από δύο χρόνια αλλεπάλληλων αναβολών (κι ενώ οι πολύνεκρες συγκρούσεις συνεχίζονται στο ανατολικό τμήμα της χώρας), προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στις 30 Δεκεμβρίου – με συμμετοχή που μετά βίας προσέγγισε το 50%. Ταυτόχρονα πολλές επαρχίες πλήττονται από αναζωπύρωση του ιού του Έμπολα, με χιλιάδες θύματα – εκεί όμως δεν φτάνει ποτέ η δυτική «φιλανθρωπία», καθώς οι Κονγκολέζοι θεωρούνται παραδοσιακά αναλώσιμοι… Ο απερχόμενος πρόεδρος Ζοζέφ Καμπιλά κυβερνούσε από το 2001, όταν δολοφονήθηκε ο πατέρας του, και σ’ αυτές τις εκλογές υποστήριξε τον Εμανουέλ Σαντάρι – που βγήκε τρίτος με 23,8%. Δεύτερος με 34,8% βγήκε ο Μαρτίν Φαγιούλου, πρώην στέλεχος της… ExxonMobil και εκλεκτός των περισσότερων δυτικών κυβερνήσεων. Πρώτος ήρθε ο Φελίξ Τσισεκέντι, ο πατέρας του οποίου είχε καταδιωχθεί από τον Μομπούτου, με 38,6%. Αυτήν την εβδομάδα ανακηρύχθηκε πρόεδρος – παρά τις διαμαρτυρίες του Φαγιούλου και δυτικών ομάδων πίεσης, που μιλούσαν για νοθεία.
Την ίδια στιγμή, φαίνεται ότι το κόμμα του Καμπιλά παρέμεινε πρώτο σε βουλευτικές έδρες, αν και με απώλειες. Απώλειες σημείωσε και το κόμμα του Τσισεκέντι, γεγονός που εξηγείται εν μέρει από το πλήθος των κομμάτων που εξέλεξαν βουλευτές: στη νέα κονγκολέζικη βουλή των 500 εδρών θα εκπροσωπούνται συνολικά 20 κόμματα! Η νίκη του Τσισεκέντι, που είχε κάνει σημαία του προεκλογικού του αγώνα τη συντριβή της κλεπτοκρατίας, αναγνωρίστηκε από το σύνολο σχεδόν των αφρικανικών χωρών – και κυρίως από περιφερειακές δυνάμεις όπως η Νότια Αφρική και η Ανγκόλα. Ακολούθησαν διστακτικά και άλλες χώρες, περιλαμβανομένων και δυτικών. Τέλος, την Τετάρτη το Στέιτ Ντιπάρτμεντ απέσυρε τις επιφυλάξεις του και δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να συνεργαστούν με τον νέο πρόεδρο». Αμέσως μετά την ορκωμοσία του, ο Τσισεκέντι ανακοίνωσε την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και κάλεσε τους Κονγκολέζους να ενωθούν στην προσπάθεια αναγέννησης της χώρας. Οι Κονγκολέζοι όμως, που εδώ και γενιές δεν έχουν ζήσει ούτε καν μερικούς μήνες ηρεμίας, παραμένουν δικαιολογημένα κουμπωμένοι…
