Ένας σημαντικός σύγχρονος στοχαστής, ο Παναγιώτης Κονδύλης, κυριολεκτώντας σχεδόν, υποστήριζε πως η σύγχρονη Ελλάδα το μόνο που παράγει είναι σημαντικούς ποιητές. Κάθε μέρα που περνά, βλέποντας τον τόπο και την κοινωνία να βουλιάζουν, αναζητείται κάτι για να πιαστούμε, να κρατηθούμε, να αντέξουμε. Ο πόνος είναι μεγάλος όπως και το κρίμα για όσα συντελούνται. Η απλή καταγγελία δεν φτάνει για να εκφράσει τον ψυχικό κόσμο των ανθρώπων. Έχει κουράσει πολύ η καταγγελία. Η σιωπή είναι προτιμότερη, πιο σωστή, πιο μετρημένη. Δεν είναι απουσία άποψης ή συναισθημάτων η σιωπή. Το αντίθετο: μέσα στη σημερινή σιωπή πλημμυρίζουν νοήματα, σκέψεις, πόθοι, ανάγκες, απελπισία, θυμός και οργή.
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να πλέκουμε μια άλλη πρόταση ζωής, μια στάση με νόημα, μια εναλλακτική πρόταση; Δεν μπορεί να μην υπάρχει. Θα είναι έργο ανθρώπων. Ανθρώπων, ποιητών ζωής και κοινωνίας, ανθρώπων που σωπαίνουν για να ακουστούν…
Προς επίρρωσιν των παραπάνω τρία μικρά δείγματα γραφής ενός όχι τόσο προβεβλημένου ποιητή, του Γιώργου Σαραντάρη (1908-1941).
Κοιμηθήκαμε με στόμα ανοιχτό…
Κοιμηθήκαμε με στόμα ανοιχτό. Κι ο Θεός έριξε τ’ αγκίστρι, και μας πήρε την ψυχή
Στους φίλους μου
Kόβεται η δική μας αναπνοή,
χάνεται ο χρόνος, παιδιά·
σε φωνή μοιάζει
που ζύγωσε
μας προσπέρασε
μα δεν ακούστηκε,
κι ένας από μας, ο πιο καλός,
ελπίζει ακόμα
αλλά ντρέπεται να το πει…
«Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει…»
Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε,
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα,
παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους,
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
και στη σκόνη του καιρού.
Σημαίνει πως φοβόμαστε
και η ζωή μάς έγινε ξένη,
ο θάνατος βραχνάς.
Συνεχίζουμε. Μέσα στο ψέμα και την καταστροφή, κυοφορούνται απαντήσεις και λύσεις λυτρωτικές, ανθεκτικές, σπέρμα ζωής και όχι θανάτου.
