Η μεγάλη διάσταση που παίρνουν οι αποκαλύψεις για σεξουαλικές και εν γένει κακοποιήσεις στο χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης έχουν πολλές πλευρές σημαντικές και μη. Περισσεύει βέβαια η υποκρισία και οι θύτες προσπαθούν να στηριχθούν σε ό,τι βρουν. Το κουράγιο βρίσκεται 20 και 30 χρόνια μετά –κι αυτό είναι λογικό–, αλλά και όσοι αρνήθηκαν να υποκύψουν σε ορέξεις και τραμπουκισμούς –και βεβαίως τους έκλεισαν οι πόρτες– είναι ξεχασμένοι. Κανείς δεν μίλησε γι’ αυτούς. Λίγο κλειδαρότρυπα, λίγο περιέργεια, λίγο φυλλάδες και κανάλια όρμησαν για να σχηματιστεί ένα μεγάλο νέφος, λες και το φαινόμενο αφορά μόνο τον καλλιτεχνικό χώρο και όχι τη γενικότερη σήψη.
Η υπόθεση Λιγνάδη διαφέρει γιατί ο εν λόγω αναφερόμενος ως «ηθοποιός και σκηνοθέτης» χωρίς να κατονομάζεται ήταν εκλεκτός της κυβέρνησης και της υπουργού Πολιτισμού και όλοι μάλλον γνώριζαν τις δραστηριότητές του από παλιά στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης και του θεάτρου, αφού μάλιστα είχε συγκαλυφθεί ένα μαχαίρωμά του από πατέρα νέου που είχε σχέσεις με τον ηθοποιό. Πρώτη φάση λοιπόν ήταν η αναζήτηση τρόπων συγκάλυψης του ζητήματος. Αφού αυτό δεν έγινε κατορθωτό, αποφασίζεται νέα γραμμή: ο Λ. είναι επικίνδυνος και ως ηθοποιός μας ξεγέλασε όλους, δεν ξέραμε τίποτα. Δύσκολο να γίνει πιστευτό κάτι τέτοιο. Μόνο ως ελιγμός της κα Μενδώνη μπορεί να εκληφθεί, που όμως θα έπρεπε να παραιτηθεί τόσο για αυτά όσο και για τους αποχαρακτηρισμούς αρχαιολογικών χώρων.
Η υπόθεση Λιγνάδη αναδεικνύει τηνσαπίλα που υπάρχει στον βαθύ δεξιό χώρο που προσπαθεί να εμφανισθεί ως σύγχρονος και δικαιωματικός. «Είναι εντελώς ιδιωτική υπόθεση το τι κάνει ο καθείς στο κρεβάτι του». Και αν κάποιο δικό μας ταλαντούχο παιδί ξεφύγει λίγο στους τρόπους και τις συμπεριφορές τότε θα το καλύψουμε όπως πάντα, κι αν βαστά από τζάκι μας θα βρούμε έναν τρόπο. Αν δεν τα καταφέρουμε, θα τον δαιμονοποιήσουμε και θα τον ξεφορτωθούμε.
Τι θα γινόταν άραγε αν μίλαγαν όλα τα στόματα;
Μ.Α.
