του Γιώργου Πατέλη
Το διαζύγιο μεταξύ των πληβείων της Γαλλίας από τη μια, και των κυβερνώντων από την άλλη, μοιάζει να είναι οριστικό. Με μια μεγάλη πλειοψηφία να εξακολουθεί να υποστηρίζει τις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων (15ο Σάββατο πανεθνικής κινητοποίησης σήμερα!), η απονομιμοποιημένη εξουσία του Μακρόν –από κοντά κι όλο το επίσημο πολιτικό σύστημα– έχει φτάσει στα όριά της. Μοναδικά πια όπλα, η συκοφάντηση των Κίτρινων Γιλέκων από τα εξυπηρετικότατα μεγάλα ΜΜΕ, η αποσιώπηση των θέσεών τους, η εξαφάνιση των καλεσμάτων τους για κινητοποίηση (εδώ κυριολεκτικά διαπρέπει το γαλλικό τμήμα του Facebook) και η παλιά καλή καταστολή: πλαστικές σφαίρες, χειροβομβίδες με ενισχυμένα εκρηκτικά, χημικά, γκλομπ και συλλήψεις. Πολλές συλλήψεις, πολλές καταδίκες, πολλές φυλακίσεις «ενόχων» μετά από ποινές που δεν σηκώνουν αναστολή ή εξαγορά.
Παρ’ όλα αυτά, το κίνημα συνεχίζεται: αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό στοιχείο για ένα αυθόρμητο ξέσπασμα που ξεκίνησε από τα κάτω πριν τρεισίμιση μήνες, εμπλούτισε τα αιτήματά του, έπεισε τη γαλλική κοινωνία, και αντέχει μέχρι σήμερα. Το χάσμα δηλαδή που χωρίζει την κοινωνική βάση των Κίτρινων Γιλέκων με τις κυβερνώσες ελίτ είναι τόσο βαθύ που τροφοδοτεί ακόμα ένα κίνημα χτυπημένο βάρβαρα, και το οποίο παραμένει ουσιαστικά δίχως συντονισμό και χωρίς πολιτική έκφραση. Ακόμη χειρότερα για τις ελίτ και τους πολιτικούς υπηρέτες τους, η συντριπτική πλειοψηφία των Κίτρινων Γιλέκων (αλλά και πολλοί από όσους τα υποστηρίζουν) έχει χάσει πολλές ψευδαισθήσεις: δεν αναμένει τίποτα από τις εκλογές, δεν σαγηνεύεται από γενικόλογες υποσχέσεις, δεν εξαγοράζεται καν με παροχές τις οποίες εξαναγκάστηκε να παραχωρήσει η κυβέρνηση Μακρόν.
Και η μπάλα παίρνει τους πάντες, ακόμη και τα «δύο άκρα» (Λεπέν και Μελανσόν) που εμφανίζονται να υποστηρίζουν τα Κίτρινα Γιλέκα – φραστικά, διότι ούτε η Λεπέν ούτε ο Μελανσόν έθεσαν θέμα παραίτησης του Μακρόν. Έτσι, ενώ υποτίθεται ότι έχει ξεκινήσει για τα καλά η προεκλογική περίοδος για την ευρωβουλή, και τα κομματικά επιτελεία φουλάρουν τις διαφημιστικές καμπάνιες… δεν τους δίνει σημασία κανείς! Αυτό που ο κόσμος συζητά είναι αν και πόσο θα αντέξουν τα Κίτρινα Γιλέκα, αν μπορεί πια να θεωρείται καμμένο χαρτί ο Μακρόν κ.λπ. Παρόμοιο περιεχόμενο, αν και όχι εξίσου ανοιχτά, έχουν οι συζητήσεις που διεξάγονται μεταξύ πολιτικών, αναλυτών κ.λπ. στα τηλεοπτικά, ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ. Πάει η εποχή που θα ασχολούνταν όλοι με το ποια υποψηφιότητα επέλεξαν οι σοσιαλιστές ή οι δεξιοί στην τάδε περιφέρεια…
Θα συναντήσουν τα Κίτρινα Γιλέκα τα πολιτικά και χρονικά όρια που θέτει η ίδια η φύση του κινήματός τους; Με μια έννοια, τα έχουν ήδη υπερβεί – θα «έπρεπε» δηλαδή ήδη να αποτελούν ιστορία. Στο μεταξύ, έχουν απονομιμοποιήσει πλήρως μια ήδη σαθρή εξουσία, έχουν αυξήσει τη δυσκολία διακυβέρνησης των πολλών από τους πολιτικούς υπαλλήλους των λίγων, κι έχουν υπονομεύσει τις προσπάθειες της ευρωκρατίας να εμφανίσει μια απόπειρα ανασυγκρότησης της Ε.Ε. μέσα από τις συνεννοήσεις και συμφωνίες μεταξύ Μακρόν και Μέρκελ. Όχι και λίγα για μια «μειοψηφία» στην οποία αξίζει, κατά τις ελίτ, μόνο περιφρόνηση και κνούτο!
