της Λόλας Σκαλτσά
«Ξέρεις πότε θα μπει η σύνταξή μας αυτόν τον μήνα; Στις 30, κι έχω μείνει με 18 ευρώ στην τσέπη για να περάσω 10 μέρες ακόμα. Πώς θα τα βγάλω πέρα, δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι πια. Ευτυχώς έχω ψωνίσει για να φάμε τις επόμενες μέρες, αλλά έχει έρθει και ο λογαριασμός της ΔΕΗ 800 ευρώ κι ας έχουμε κοινωνικό τιμολόγιο. Τι θα κάνω;..».
«…Πήγα σήμερα στην Τράπεζα Πειραιώς για να πάρω 240 ευρώ από μια δουλειά και δυστυχώς δεν υπήρχαν… Απευθύνθηκα στη διευθύντρια του καταστήματος η οποία με ενημέρωσε πως η τράπεζα έχει το δικαίωμα, όταν χρωστάει κάποιος χρήματα από πιστωτικές κάρτες και χωρίς προειδοποίηση, να κατάσχει αυτά που υπάρχουν στο λογαριασμό του. Χρωστούσα ακριβώς 270 ευρώ από πιστωτική κάρτα. Αυτό ήταν ολόκληρο το ποσόν και μου τα πήραν όλα. Είμαι σε απόγνωση…».
Άνθρωποι αυτού του τόπου που δούλεψαν σκληρά, κι αυτοί και οι γονείς τους, που το είχαν καμάρι τους πως δεν χρωστούσαν ποτέ και σε κανέναν, που έφτιαξαν με χίλια βάσανα και κόπους ένα σπίτι για τα παιδιά τους, αυτοί οι ίδιοι άνθρωπο ανταμείβονται σήμερα με μειωμένες συντάξεις (σύνταξη που έχει τη μορφή επιδόματος πλέον), ανεργία, επιχειρήσεις-γαλέρες, αυξημένα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, αγορά τροφίμων που αυξάνει με γρήγορους ρυθμούς τις τιμές της, πλειστηριασμούς, ΕΝΦΙΑ, ανισότητα, φόρους επί φόρων κ.λπ.
Τίποτα πια δεν μας εκπλήσσει και μετά το πρώτο σοκ αντιλαμβανόμαστε πως η ανικανότητα, η λαμογιά, το παρακράτος έχουν βρει τον άνθρωπό τους. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν ανενόχλητα το «θεάρεστο» έργο τους, οι άνθρωποι της νύχτας επιχειρούν και επιβραβεύονται, οι τράπεζες κερδοσκοπούν σε βάρος βιοπαλαιστών, και στις δίκαιες διαδηλώσεις του λαού τα ΜΑΤ συνεχίζουν, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τα μνημόνια ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο, διαλύοντας κάθε ψευδαίσθηση αριστερής διακυβέρνησης.
Δεν έχει πάτο…
