Το ισχύον σύστημα αναδοχής και υιοθεσίας είναι επιεικώς προβληματικό. Δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα δίχως ουσιαστική εποπτεία και ενιαίο προσανατολισμό, πολλά εξ αυτών με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές. Δικαστικές και κοινωνικές υπηρεσίες δραματικά υποστελεχωμένες, με αποτέλεσμα ρυθμούς χελώνας στη διαδικασία σύνδεσης των παιδιών με τις κατάλληλες οικογένειες, ολοκλήρωσης της αναδοχής ή υιοθεσίας, κ.ο.κ. Δεν αναφερόμαστε καν στο πόσο λίγα από τα παιδιά που χρήζουν προστασίας εντοπίζονται από τις αποψιλωμένες αρμόδιες υπηρεσίες – συνήθως αφού έχει συμβεί ξανά και ξανά το κακό…
Δυστυχώς, η αρμόδια υπουργός προτίμησε εκεί που πονάει πόδι να κόψει κεφάλι. Και δεν έχει ελαφρυντικά, αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υφίσταται η συνήθης φτηνή δικαιολογία των «μνημονιακών υποχρεώσεων». Αντί να στρωθεί μαζί με τους ανθρώπους που γνωρίζουν και πονάνε τα παιδιά, και να προτείνει ουσιαστικές, δηλαδή ανακουφιστικές λύσεις, η κυρία Φωτίου προωθεί την αποποίηση των ευθυνών του κράτους, πασπαλισμένη με ριζοσπαστική χρυσόσκονη. Μάλιστα η επικέντρωση της συζήτησης στο «πιασάρικο» θέμα των ομόφυλων ζευγαριών αποδεικνύεται πολύτιμη στη συγκάλυψη του συνολικά εκτρωματικού χαρακτήρα του επίμαχου νομοσχεδίου. Μερικά μόνο ενδεικτικά παραδείγματα:
► Πλασάρει ως αποϊδρυματοποίηση την αδιαφορία για το μέλλον των παιδιών, που μπορεί και να «τοποθετούνται» διαδοχικά από τον έναν ανάδοχο στον άλλον, περιλαμβανομένων επαγγελματιών. Έτσι και τα ξεφορτώνεται, και εκλογική πελατεία φτιάχνει. Θέλει μάλιστα να τα «τοποθετεί» τσάκα-τσάκα, πριν οι ειδικοί καταλήξουν εάν αυτά μπορούν να επανασυνδεθούν με τη βιολογική τους οικογένεια ή όχι, και πριν τους παρασχεθεί η απαραίτητη ενδιάμεση στήριξη και σχετική έστω ανακούφιση μετά το βαθύ κλονισμό τους λόγω αποχωρισμού, εγκατάλειψης ή κακοποίησης.
► Αντί να ενισχύσει τις υπερφορτωμένες σήμερα δικαστικές υπηρεσίες ώστε να επιταχυνθεί η έκδοση αποφάσεων, τους αφαιρεί αρμοδιότητες, τις οποίες αναθέτει στις περιφέρειες ή και σε… συλλόγους κοινωνικών λειτουργών (να κι άλλοι πελάτες!). Έτσι οι ίδιοι που συνδέουν παιδιά με οικογένειες θα πραγματοποιούν και τον έλεγχο της σύνδεσης, παρακάμπτοντας τους δικαστικούς κ.ά. φορείς που μέχρι σήμερα έλεγχαν, δηλαδή διασφάλιζαν τα δικαιώματα και την ευζωία των παιδιών.
► Εφαρμόζει τη διεθνή πρωτοτυπία ενός «πιστοποιητικού καταλληλότητας» των υποψήφιων αναδόχων/γονέων τριετούς διάρκειας(!), το οποίο μάλιστα θα εκδίδεται από έναν ιδιώτη κοινωνικό λειτουργό. Και στο διάστημα αυτό, γαία πυρί μειχθήτω – ώστε να καλυφθεί η αδυναμία τακτικής παρακολούθησης των αναδόχων από τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους… Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το πρώτο βήμα ιδιωτικοποίησης των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών, και επιπλέον για την εγκαθίδρυση εντελώς ανεξέλεγκτου πλέον καθεστώτος και στις (ήδη επιεικώς προβληματικές) ιδιωτικές υιοθεσίες, αφού κι εκεί την «πιστοποίηση» θα δίνει ένας ιδιώτης. Και πάει λέγοντας…
Εάν η κυρία Φωτίου αδυνατούσε να προσφέρει μια πραγματική λύση, ας περιοριζόταν να δώσει μάχη για να στελεχωθούν στοιχειωδώς οι αρμόδιες υπηρεσίες με ανθρώπους που μπορούν να απαλύνουν τον πόνο των παιδιών και να επιταχύνουν την ένταξή τους σε οικογένειες που θέλουν και μπορούν να τους προσφέρουν ασφάλεια και αγάπη. Δεν έκανε έστω αυτό. Το μόνο που μένει είναι ο αγώνας για να αποσυρθεί το απαράδεκτο νομοσχέδιο.
