Η αυτοκαταστροφική λογική της «Διζωνικής-Δικοινοτικής Ομοσπονδίας
του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου
Στην -έως τα τώρα γνωστή- Κυπριακή Δημοκρατία θα έχουμε, φαίνεται, σύντομα ένα πρωτότυπο παγκόσμιο φαινόμενο. Η λεγόμενη διεθνής έννομη τάξη να παρανομεί ανοιχτά, προκειμένου να επιβραβευθεί ο εισβολέας και να γίνει μόνιμη και νόμιμη η τουρκική εισβολή-κατοχή του 1974. Ένα εξαρτώμενο από την Άγκυρα «διζωνικό-δικοινοτικό» προτεκτοράτο, που ούτε οι μεγαλύτεροι μαέστροι στην χάραξη συνόρων Εγγλέζοι, δεν θα φαντάζονταν! Με τη συναίνεση των «ΝΑΙναίκων» Ανα(ν)στασιάδηδων, όλου του «εκσυγχρονισμού» και των ΣταλινοΑΚΕΛικών.
Πρόκειται για μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Εδώ και δεκαετίες η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει εμπλακεί σε έναν ατέρμονο «διάλογο» με τον κατακτητή, προκειμένου να βρεθεί μια (όποια) «λύση» με «βάση τις διαπραγματεύσεις». Ας δούμε το θέμα κατάματα. Είναι δυνατόν να υπάρξει «λύση με βάση τις διαπραγματεύσεις», το μόρφωμα της «διζωνικής-δικοινοτικής»; Ή το Κυπριακό στην εποχή μας είναι θέμα/ζήτημα εισβολής-κατοχής, οπότε οφείλουμε να ξεκινήσουμε από άλλη αφετηρία;
Συζητάμε από καιρού εις καιρόν και για το Κυπριακό, μεταξύ τυρού και αχλαδιού, εν Αθήναις… Συνήθως -σχεδόν πάντα- όταν τα πράγματα ζορίζουν. Όπως το 2004 κατά του Σχεδίου Aνάν, όπως τούτη την εποχή που σερβίρεται πάλι ένα νέο κατασκεύασμα «λύσης» τύπου Σχεδίου Ανάν. Όπου, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, έχουμε το «άτοπον» ενός υπό κατασκευήν ομοσπονδιακού «Συντάγματος» μιας «ομοσπονδίας» ή Συνομοσπονδίας με άνισα τα δύο εθνοτικά μέρη.
Ως συνήθως, πριν από την (επαν)έναρξη των όποιων διαπραγματεύσεων, προκύπτει σκλήρυνση της τουρκοκυπριακής πλευράς, βοηθούμενη και από την αιώνια εμμονή του ΑΚΕΛ να φαντάζεται πράγματα για τους Τουρκοκυπρίους που απλά δεν υφίστανται (ανάμεσα στα άλλα, το ΑΚΕΛ, για να ευλογήσει τα γένια του, ζητά η διαπραγμάτευση των δύο πλευρών να επανεκκινήσει από το σημείο όπου σταμάτησε το 2012 μεταξύ Ταλάτ-Χριστόφια). Τούτη τη φορά έχουμε και «ελευθέρας» από τον πολύ Νταβούτογλου προς τον Ακιντζί να αναλάβει αυτός τα «εσωτερικά» στη συμφωνία… (ενώ η Τουρκία θα κρατήσει τις εγγυήσεις και τη διεθνή φυσιογνωμία του νέου μορφώματος).
«Αμμοχωστοποίηση» του Κυπριακού
Επιστρατεύονται στη λογική αυτή, κυρίως από την τ/κ πλευρά, διάφορα μεταξύ των οποίων και τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ). Σε συνέχεια μιας άλλης (πολλοστής) ελληνικής υποχώρησης, προβάλλεται ως θέμα ΜΟΕ (Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) η επιστροφή της περίκλειστης πόλεως της Αμμοχώστου. Η επιστροφή της Αμμοχώστου όμως, ήταν μέρος της Συμφωνίας Κυπριανού-Ντενκτάς το 1979 και περιελήφθη σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η απόδοσή της στην ελληνική πλευρά θα έπρεπε να γίνει ως χειρονομία καλής θελήσεως χωρίς οποιοδήποτε αντάλλαγμα.
Αντ’ αυτών, η σημερινή κυπριακή ηγεσία εγκατέλειψε την αρχή αυτή και παζαρεύει ανταλλάγματα για την επιστροφή της; Δέχεται να συζητά το θέμα πάνω στη βάση Μέτρων Οικοδομήσεως Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) και ακυρώνει μόνη της το σχετικό ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας; Με την επιπόλαιη αυτή στάση, οδηγεί το Κυπριακό σε μια επικίνδυνη «Αμμοχωστοποίηση» («Λιβανοποίηση»/«Φιλανδοποίηση» θα λέγαμε σε άλλες εποχές).
Πιέζουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από κοινού με τους τ/κ για μια «δοκιμαστική» εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Κανονισμού για το «απευθείας εμπόριο» για μια περίοδο πέντε ετών. Μετά τις αντιδράσεις συνδέουν την εφαρμογή του Κανονισμού με την επιστροφή της περίκλειστης πόλεως της Αμμοχώστου. Αφήνουν δηλαδή ανοικτό το θέμα -έναντι επιστροφής της περίκλειστης Αμμοχώστου-, να εφαρμοσθεί ο Κανονισμός για το «απευθείας εμπόριο», ήτοι η έμμεση αναγνώριση του ψευδοκράτους από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει. Κάποτε παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις.
Θεωρούν οι ηγεσίες στην Κύπρο ότι η Λύση θα βρεθεί με τις λεγόμενες διαπραγματεύσεις; Ή, πρέπει το θέμα να τεθεί εκ νέου: σε νέες βάσεις, ότι δηλαδή το Κυπριακό είναι πρωτίστως ζήτημα εισβολής-κατοχής; Ότι το Κυπριακό είναι κατεξοχήν θέμα αυτοδιάθεσης;
«Όχι διχοτόμηση, όχι ομοσπονδία», φωνάζαμε στους δρόμους μετά τη Μεταπολίτευση, σε όλη τη δεκαετία του ’70 (θυμάμαι καλά γιατρέ μου;) και ύστερα, ακολούθησαν τα γνωστά: «Η Κύπρος είναι μακριά», άρχισε η εσωτερική αποδόμηση με το ρίξιμο ευθυνών και «στα δύο μέρη», το λεγόμενο «Εθνικό Κέντρο» αποποιήθηκε των όποιων ευθυνών του… Κατρακύλα στην κατρακύλα, υποχώρηση στην υποχώρηση, φτάσαμε πάλι στο παρά δευτερόλεπτο.
Είναι γνωστό πως απεσοβήθη παρόμοια κατάσταση το 2004, κατά του κατάπτυστου Σχεδίου Ανάν, με 150 νοματαίους να διαδηλώνουμε στα Προπύλαια με χιονάκι, μόνοι σε μια Αθήνα των 4,5 εκατομμυρίων, όπου το «πολιτικό προσωπικό», με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχε πει το μεγάλο «ναι». Και σωθήκαμε από τον Τάσσο (Παπαδόπουλο). Να ’μαστε πάλι ξανά σήμερα μπροστά σε αντίστοιχη λύση: διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία. Πλήρως νομιμοποιημένη πλέον εγκατάσταση της Τουρκίας στη Μεγαλόνησο.
Ακιντζί και Ανα(ν)στασιάδης οργιάζουν…
Συνομιλεί η ελληνοκυπριακή πλευρά με τη συναίνεση του πάλαι ποτέ «Εθνικού Κέντρου» (το οποίο ανάμεσα στα άλλα τραγελαφικά, έσπευσε διά στόματος του σημερινού ΥΠΕΞ να προτείνει να παραιτηθεί η χώρα από «Εγγυήτρια δύναμη», αν το πράξουν οι άλλες δύο – δηλαδή: η μάνα των διχοτομήσεων παγκοσμίως, τα εγγλέζικα ιμπεριαλιστικά σκυλιά, και ο Τούρκος εισβολέας! Έλεος!) με τον Ακιντζί. Μα τι (σας) λέει ο Ακιντζί που τόσο σας συγκινεί; «Στην-ΤΔΒΚ υπάρχει κράτος και μάλιστα ίσο με εκείνο του Νότου», «Δεν δεχόμαστε αυτό που λέει η ελληνική πλευρά, ότι εγώ είμαι κυρίαρχο κράτος και εσείς είστε οι πολίτες». «Οι Τούρκοι έποικοι, οι άνθρωποι αυτοί ρίζωσαν, έκαναν οικογένειες και επ’ ουδενί πρέπει να εκδιωχθούν για να γυρίσουν πίσω στην Τουρκία» και άλλα παρεμφερή.
«Όπως στις περιπτώσεις Ταλάτ και Έρογλου, έτσι και στην περίπτωση Ακιντζί σε ένα πράγμα συμφωνούν οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί: ότι δηλαδή στην Κύπρο υπάρχουν δύο κράτη και η λύση θα πρέπει να βρεθεί στη βάση ένωσης των δύο κρατών. Απλώς οι δύο διαφωνούν με τον Έρογλου ως προς τις λεπτομέρειες της μορφής της λύσης. Με αυτή τη λογική είναι όλοι τους πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τη στρατηγική στοχοθεσία της Τουρκίας στο Κυπριακό. Επομένως, η ουσία του ερωτήματος δεν αφορά στην πιθανότητα αλλαγής της τουρκικής στρατηγικής, αλλά της τουρκικής τακτικής των τελευταίων ετών στο Κυπριακό…». (Ιακώβου)
Προκύπτει από την πλευρά της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ελληνοκυπριακή αν θέλετε, μια -αυτοκαταστροφική- λογική με τη λεγόμενη «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία».
Εμείς αμετανόητοι και πιστοί στις αρχές του ενιαίου της Κυπριακής Δημοκρατίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, θεωρούμε πως: Οποιαδήποτε «Συμφωνία» στη βάση της «διζωνικής-δικοινοτικής», οποιαδήποτε απομάκρυνση από την ουσία του προβλήματος, ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής, οφείλει να είναι εξαρχής απορριπτέα. Όλα τα άλλα, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις…
Το Κυπριακό είναι κατεξοχήν θέμα αυτοδιάθεσης.
