του Ηρόστρατου
Το καλοκαίρι που μεγάλωσα
Πάλι ένα βιβλίο της «παιδικής / νεανικής» λογοτεχνίας είναι αυτό που με έβαλε σε πολλές σκέψεις. «Το καλοκαίρι που μεγάλωσα» της Άντρης Αντωνίου (εκδόσεις Κέδρος) μας μιλά για την Άννα. Ένα κορίτσι 14 χρονών εγκλωβισμένο στη σκιά ενός βίαιου πατέρα. Που κακοποιεί καθημερινά τη μητέρα της. Που ξεσπά βίαια για γεγονότα μηδαμινά. Που ζηλεύει παράφορα και θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο στο σπίτι. Διαβάζοντας το τόσο αληθινό και καλογραμμένο αυτό σύντομο μυθιστόρημα, ένιωσα να με πιάνει ασφυξία. Τι συμβαίνει, σκεφτόμουν, πίσω από τις κλειστές πόρτες και τους τοίχους των σπιτιών; Ποιοι είναι πραγματικά αυτοί που εμφανίζονται ως «καλοί οικογενειάρχες»; Πόσα καθημερινά δράματα αγνοούμε;
Και σκέφτομαι ακόμα, ότι βάσει όλων των στοιχείων, σε συνθήκες κρίσης και ανεργίας, όλα αυτά που ήδη υπήρχαν κάτω από την επιφάνεια, γίνονται όλο και χειρότερα. Διαβάζουμε και ακούμε πότε – πότε για περιστατικά που στην αρχή δεν θέλουμε να πιστέψουμε. Πόση βία; Πόση απελπισία;
Και βεβαίως -το συνηθέστερο- τα θύματα είναι γυναίκες. Ο σεξισμός που έχει καλλιεργήσει αυτή η κοινωνία, η κουλτούρα του «ξέκωλου» που υπηρέτησαν και υπηρετούν με τόση ζέση κανάλια, έντυπα και λοιπά μέσα ενημέρωσης έχουν βάλει το λιθαράκι τους…
Και το θύμα είναι πολύ δύσκολο να βγει από τον φαύλο κύκλο. Ειδικά όταν είναι ένα μικρό κορίτσι.
Η Άντρη Αντωνίου με τη ρεαλιστική καταγραφή αυτής της οδυνηρής πραγματικότητας, περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο την εσωτερική πάλη του παιδιού. Τις ψευδαισθήσεις της μητέρας. Που όλο νομίζει πως θα αλλάξουν τα πράγματα.
Θυμάμαι μια φορά σε έναν ξενώνα του «Χαμόγελου του Παιδιού» που είχα συναντήσει ένα αγοράκι που είχε γλιτώσει από τον πατέρα του ο οποίος το βασάνιζε καθημερινά καίγοντάς το με τσιγάρα. Το παιδί εξακολουθούσε ακόμη να αγαπά αυτόν τον πατέρα…
Τα πράγματα θα πρέπει να φθάσουν στα άκρα και η μικρή ηρωίδα θα βρει τη δύναμη να πει «όχι». Να αντιδράσει και να είναι αυτή που τελικά θα σώσει και τη μητέρα της…
Πόσα μαθήματα παίρνουμε από τα καλά παιδικά βιβλία.
Πόσα μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από τα παιδιά αν τα ακούσουμε αληθινά;
Πότε θα βρούμε τη δύναμη να πούμε όλοι μαζί τα δικά μας «όχι»;
Φεστιβάλ Παραμυθιού στο Χαλάνδρι
Ο Δήμος Χαλανδρίου σε συνεργασία με το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης του Εθνικού Κέντρου Έρευνας & Διάσωσης Σχολικού Υλικού διοργανώνει στο Χαλάνδρι Φεστιβάλ Παραμυθιού με τη συμμετοχή μικρών και μεγάλων.
Ως επιστέγασμα των δράσεων στα σχολεία (1ο, 3ο, 4ο & 9ο Δημοτικό Χαλανδρίου) και της συνεργασίας μαθητών και εκπαιδευτικών για τη δημιουργία παραμυθιών εμπνευσμένων από την τοπική ιστορία θα παρουσιαστεί η δουλειά τους στο ευρύ κοινό.
Παράλληλα, ομάδες γνωστών παραμυθάδων θα παρουσιάσουν τις δικές τους μοναδικές αφηγήσεις:
– Τα παραμύθια της Μικρασίας, Σάββατο 13 Μαΐου – Συνοικισμός, ώρα έναρξης 6μμ («Μικρασιάτικα ακούσματα», αφήγηση: Αφροδίτη Χαραλαμπάκη, μουσική: Μαρία Κοτσίρη)
– Τα παραμύθια της φύσης, Κυριακή 14 Μαΐου – Θέατρο Ρεματιάς, ώρα έναρξης 7μμ («Αηδονάκι πέταξε, παραμύθια λάλησαν», ομάδα αφήγησης «Χείλια… λένε παραμύθια», Πέγκυ Καραγιάννη, Βιργινία Κοκκίνου, Καλλιόπη Λιαδή)
– Τα παραμύθια των αμπελιών, Δευτέρα 15 Μαΐου – Κάτω Χαλάνδρι, ώρα έναρξης 6μμ («Ένα τσαμπί παραμύθια» /Ομάδα αφήγησης «Παραμυθανθός», αφήγηση: Δημήτρης Μάλλης – Καλλιρρόη Μουλά, μουσική: Δημήτρης Μάλλης – Κώστας Ακτύπης)
– Τα παραμύθια των νερών, Τρίτη 16 Μαΐου – Πλατεία Χαλανδρίου, ώΏρα έναρξης 6 μμ («Ιστορίες του νερού» από την Ομάδα «Κουβάρι Κουβαράκι»- Θεατρικό Παιχνίδι: «Το δάκρυ κύλησε», αφήγηση: Ακριβή Καλδίρη, εμψύχωση: Σοφία Δούρη, μουσική – τραγούδι: Γιάννης Ρασούλης).
