Ξεπερνώντας όσο είναι δυνατόν τον θρήνο και τον συγκλονισμό από το προαναγγελμένο έγκλημα στα Τέμπη, στο οποίο χάθηκαν τόσοι νέοι και αρκετοί εργαζόμενοι, είναι αναγκαίο να επιχειρήσουμε μια πιο ψύχραιμη ματιά σε αυτά που συνέβηκαν στις δύο τελευταίες εβδομάδες – επειδή κατά τη γνώμη μας είναι σημαντικά και σπουδαία, από πολλές απόψεις. Μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο, και το κύριο μέλημα κομμάτων και πολιτείας βρίσκεται επικεντρωμένο στα των εκλογών, κι όχι στα της κοινωνίας. Δύο είναι τα κύρια πολιτικο-κοινωνικά γεγονότα που επιβεβαιώνουν και καταγράφουν βασικές πλευρές του καθεστώτος που επικρατεί στην Ελλάδα:
α) Η μοναδική και πραγματική συνταγματική εκτροπή που γίνεται στη χώρα, και σε αυτήν πρωταγωνιστεί όχι το παρακράτος, αλλά η ίδια η δικαστική εξουσία, με συνεχείς παρεμβάσεις και καταπάτηση πολλών συνταγματικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, κατά τρόπο έντονο, συνεχή και απροσχημάτιστο. Η «μεταδημοκρατία» συμπληρώνεται με τη «μεταδικαιοσύνη»: αυτό είναι ένα απαραίτητο συμπλήρωμα για τη λειτουργία του καθεστώτος που στήθηκε με τη μνημονιακή επικυριαρχία και την υποβάθμιση της χώρας σε αποικιακού τύπου πολιτεία. Αυτή η εξέλιξη καταγράφηκε και ως «υπόθεση Πολάκη», του οποίου ο εξοστρακισμός απαιτήθηκε από όλες τις πλευρές (μέχρι και ο Τσίπρας αισθάνθηκε την «ευθύνη» να προστατέψει τον ΣΥΡΙΖΑ, καθαιρώντας τον από υπεύθυνες θέσεις και θέτοντάς τον –ομόφωνα– εκτός ψηφοδελτίων).
β) Το δυστύχημα στα Τέμπη, πραγματικό συστημικό έγκλημα, που –πέρα από τις προφανέστατες ευθύνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη– αποκαλύπτει ανάγλυφα σχεδόν σε ολόκληρη την κοινωνία ότι η ιδιωτικοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός σκοτώνουν. Ότι η διάλυση κάθε μορφής πολιτικής προστασίας, και οι περικοπές σε κρίσιμους τομείς, οδηγούν σε τραγωδίες. Ότι όλες οι μνημονιακές παρεμβάσεις της «μετανοημένης» τώρα κυρίας Μέρκελ και της συντροφίας της (Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ και τα άλλα παιδιά) κατέστρεψαν βασικές υποδομές, επέβαλαν αποικιοκρατικούς όρους διαχείρισης στην Ελλάδα, κήρυξαν πόλεμο στον σιδηρόδρομο, την υγεία, την παιδεία, τη δημοκρατία, τον πολιτισμό. Το συστημικό έγκλημα στα Τέμπη φέρνει αναγκαστικά στην επιφάνεια και τις ευθύνες ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης που, ενώ ήξεραν τα πάντα, συνειδητά ψεύδονταν, συνειδητά απειλούσαν, συνειδητά κόμπαζαν για επιτελικό κράτος, πολιτεία «αρίστων» και άλλες αρλούμπες, συνειδητά επιτίθονταν στο λαό και τους εργαζόμενους σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε απεργία.
Τα δύο αυτά κύρια πολιτικο-κοινωνικά γεγονότα, που συμβαίνουν τόσο κοντινά στον χρόνο (σε μόλις δύο βδομάδες), έχουν πολλές και σοβαρές πολιτικές και ιδεολογικές συνέπειες. Και θα επηρεάσουν με τον τρόπο τους όλες τις εξελίξεις του 2023.
Εξοστρακισμός Πολάκη, «λαϊκισμός» και νέο πλαίσιο συμπολίτευσης
Μια ανάρτηση του Παύλου Πολάκη, που έγινε μετά την καταδίκη του Νίκου Παππά με… 13-0 από το ειδικό δικαστήριο, αν και η εισαγγελέας είχε ζητήσει την απαλλαγή του, αποτέλεσε κεντρικό γεγονός εξελίξεων, και χρησιμοποιήθηκε στη διαμόρφωση ενός νέου πλαισίου συμπολίτευσης ανάμεσα στα τρία συστημικά κόμματα – καθώς και της συνολικής μετατόπισης δεξιότερα ολόκληρου του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού. Μάλιστα, δικαστικός έκφρασε τη γνώμη πως αν ο Πολάκης σκεφθεί να φτιάξει κόμμα, αυτό θα πρέπει να απαγορευθεί με βάση τον νέο νόμο που ψηφίστηκε για τον αποκλεισμό του Κασιδιάρη! Βλέπετε, άνοιξε η όρεξη…
Αμέσως μετά την ανάρτηση ξεκίνησαν τα όργανα: Ένωση Δικαστικών, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, όλα τα ΜΜΕ και φυσικά ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν ομοφώνησαν ότι Πολάκης και πολακισμός είναι εκτός πλαισίου, πρέπει να καταδικαστούν, να στιγματιστούν και να εξοστρακιστούν. Όπερ και εγένετο. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Πολάκη ήρθε μετά τις συναντήσεις Τσίπρα, πρώτα με τον Στουρνάρα (τρεις ώρες συζητούσαν…), κυρίως δε με τον Μπλίνκεν, όπου τέθηκαν οι συντεταγμένες των διευθετήσεων που πρέπει να ακολουθηθούν το επόμενο διάστημα στα ζητήματα Αιγαίου και ελληνοτουρκικών. Η εμφατική καρατόμηση του Πολάκη δεν αφορά απλά ένα ζήτημα ψηφοδελτίου στα Χανιά, αλλά την προσχώρηση συνολικά του ΣΥΡΙΖΑ στο νέο πλαίσιο συμπολίτευσης που απαιτείται, και στο οποίο δεν χωρά κανένα στοιχείο «λαϊκισμού» (όπως τον εννοούν οι συστημικοί).
Η ανάρτηση Πολάκη χρησιμοποιήθηκε στη διαμόρφωση ενός νέου πλαισίου συμπολίτευσης ανάμεσα στα τρία συστημικά κόμματα – καθώς και της συνολικής μετατόπισης δεξιότερα ολόκληρου του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού
Το κραυγαλέο της υπόθεσης είναι η άμεση παρέμβαση της Δικαιοσύνης, που με εισαγγελική εντολή διέταξε προκαταρκτική εξέταση με αφορμή την ανάρτηση. Όταν η ίδια η Δικαιοσύνη «κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου» για ό,τι γίνονταν στα νοσοκομεία τον καιρό της πανδημίας, όπως και για όλες τις καταγγελίες των υποκλοπών. Με την απόφαση της Ολομέλειας του Άρειου Πάγου (σκορ 56-9…) και την άμεση δημοσίευση του σκεπτικού της έστερξε αμέσως να νομιμοποιηθούν τα funds και οι πλειστηριασμοί και να αλλάξουν χέρια περιουσίες 700.000 πολιτών, και με το 13-0 καταδίκης του Ν. Παππά έδειξε πως βοηθά όταν πρέπει τη Ν.Δ. στην προεκλογική προπαγάνδα της. Για να μην θυμίσουμε ότι επανειλημμένα η Δικαιοσύνη (ή μεταδικαιοσύνη) νομιμοποίησε όλες τις μνημονιακές αποφάσεις που καταργούν το ελληνικό Σύνταγμα, και δεν παρέλειψε ούτε μια φορά να μην κηρύξει τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές (πρόσφατα, δε, είχε κάνει το ίδιο για 3ωρη στάση των εργαζομένων στον σιδηρόδρομο, όταν προειδοποιούσαν για την έλλειψη ασφάλειας στα δρομολόγια!).
Στην ουσία στο «κάπως» αποικιακό καθεστώς μας, στο καθεστώς μεταδημοκρατίας-μεταδικαιοσύνης και σύμφυσης κράτους-παρακράτους και ελίτ-υποκόσμου, είναι υπό διωγμόν και υπό διαρκή απειλή οτιδήποτε λαϊκό, οτιδήποτε ξεφεύγει από τα προδιαγραφόμενα πλαίσια άσκησης πολιτικής και διαχείρισης, οτιδήποτε μυρίζει «λαϊκισμό», οτιδήποτε καταγγέλλει και θίγει ή αποκαλύπτει τις καραμπινάτες ρεμούλες και κομπίνες, μίζες κ.λπ. Δεν είναι διόλου τυχαία η συντονισμένη επίθεση, μετά από 12 χρόνια, στο κίνημα των Πλατειών. Παλιότερα έκαναν λόγο για την «πάνω πλατεία», που τη χρέωναν –προβοκατόρικα– στη Χρυσή Αυγή. Τώρα κάνουν τη «σύνθεση», «πάνω και κάτω πλατεία μαζί», και όλα χρεώνονται στον εθνολαϊκισμό και τον εξτρεμισμό…
Με τις νέες οριοθετήσεις που απαιτεί το νέο πλαίσιο πολιτικής και διευθετήσεων υπό την επικυριαρχία των ΗΠΑ και της Ε.Ε. στη χώρα μας, και με συνεργό τις ελληνικές ελίτ, τα ελεγχόμενα από αυτές ΜΜΕ, τη μεταδικαιοσύνη σε νέες αποστολές, και όλες τις δυνάμεις καταστολής, επιχειρείται μια μεγάλη πολιτική και ιδεολογική ρεβάνς ενάντια σε ό,τι δημοκρατικό, λαϊκό, γνήσιο υπήρχε στον τόπο. Μια ρεβάνς ενάντια σε ένα ολόκληρο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο, ενάντια στην κοινή αίσθηση για το τι είναι νόμιμο, ηθικό, εθνικό. Ο Πολάκης, μέσα από τον ιδιότυπο τρόπο που συμπεριφέρθηκε και κινήθηκε, δεν χωρά στο νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται (πλαίσιο συγκυβερνήσεων και διευθετήσεων τύπου «Πρέσπες παντού»). Κι όχι μόνο: στο νέο αυτό πλαίσιο δηλώνεται καθαρά ότι η Ελλάδα ανήκει στους πλούσιους, ότι η πολιτεία και το κράτος είναι απλά όργανά τους, ότι η επίδειξη πλούτου και χλιδής είναι νομιμοποιημένα, ότι «αυτό είναι, προσαρμοστείτε», ζητήστε σαν δούλοι ένα «επίδομα-pass» και σκάστε.
Υπόθεση Καραμανλή, υπόθεση Πολάκη, συστημικό έγκλημα στα Τέμπη
Σαφώς καταιγιστικός ο ρυθμός των γεγονότων σε πολιτικό επίπεδο:
α) Τη μια εβδομάδα λαβωμένη η Ν.Δ. με την απόφαση Καραμανλή να μην είναι υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές. Βέβαια το θέμα θάβεται από όλα τα ΜΜΕ, διότι ο Καραμανλής παίρνει αποστάσεις τόσο στο ζήτημα των υποκλοπών, όσο και κυρίως στα εθνικά ζητήματα, όπου είναι προσχεδιασμένο να γίνουν υποχωρήσεις εξευτελιστικές για την εθνική κυριαρχία της χώρας.
β) Την επόμενη εβδομάδα σοβαρά λαβωμένος ο ΣΥΡΙΖΑ με την υπόθεση Πολάκη. Κανένας δεν πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάει για να κερδίσει τις εκλογές. Πρέπει να καρατομήσει τον Πολάκη (με κόστος), και παίρνει αβάντες η Ν.Δ. με την επίθεση στον «αναξιόπιστο ΣΥΡΙΖΑ», στον οποίο βασιλεύει ο «πολακισμός». Ο ίδιος ο Τσίπρας παίρνει όλο το βάρος πάνω του και διαβεβαιώνει πως ακόμα κι αν νικήσει «δεν θα γίνει και τίποτα σοβαρό». Δίνει δηλαδή διαπιστευτήρια στο νέο πλαίσιο, και προετοιμάζει το κόμμα του για τις συγκυβερνήσεις.
γ) Λίγο μετά συμβαίνει το δυστύχημα στα Τέμπη, και το σκηνικό αλλάζει. Η Ν.Δ. βρίσκεται σε δύσκολη θέση, γιατί φέρει ως κυβέρνηση τη σημαντικότερη ευθύνη. Οι κομπασμοί Πιερακάκη για ψηφιακό κράτος καταρρέουν όταν δεν μπορεί να διασφαλιστεί η ασφάλεια των τρένων: τι να το κάνω αν ξέρω σε ποιο σημείο είναι το ταξί ή ο ντελιβεράς, όταν δεν μπορούν οι αρμόδιοι να εντοπίσουν ένα τρένο με 350 επιβάτες, μια εμπορική αμαξοστοιχία, κι όταν όλοι μαζί χρεώνονται την αδιαφορία για την ασφάλεια των πολιτών; Επιπλέον, λίγες μόλις μέρες πριν, το ύφος του υπουργού Μεταφορών Καραμανλή τζούνιορ στη Βουλή ήταν εντελώς απαράδεκτο και αλαζονικό απέναντι σε ερωτήσεις για την ασφάλεια των μεταφορών. Το τριήμερο πένθος και κάποιες δηλώσεις για «άπλετο φως» με υπερτονισμό του «μοιραίου ανθρώπινου λάθους» δεν μπορούν να καθησυχάσουν την κοινή αίσθηση ολόκληρης της κοινωνίας. Της κοινωνίας που για άλλη μια φορά δείχνει να έχει «αντισώματα», και να εκφράζει κοινωνική διαθεσιμότητα – παρόλο τον βαρύτατο τραυματισμό και απώλεια που έχει υποστεί για άλλη μια φορά.
Ο λαός συγκλονίζεται βλέποντας τους σάκους με τα απανθρακωμένα μέλη νέων ανθρώπων, τα λιωμένα συντρίμμια των τρένων και την «κανονικότητα» που του ετοιμάζουν σχεδόν όλοι μαζί ενόψει εκλογών
Φουντώνει η οργή, γίνονται διεργασίες σε συνειδησιακό επίπεδο, φανερώνονται με έντονο τρόπο η υποκρισία και η αδιαφορία της επίσημης πολιτείας και των ελίτ απέναντι στην κοινωνία και τους πολίτες. Το μόνο που ενδιαφέρει τα συστημικά κόμματα είναι πώς αυτό θα επιδράσει στις προσεχείς εκλογές. Ένα υπόκωφο ποτάμι οργής, δυσαρέσκειας, ψάχνει τρόπο να εκφραστεί αυθεντικά. Ο κόσμος δεν ανέχεται να τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα, είτε με «καλάθια» είτε με επιδόματα ελεημοσύνης και ψέματα. Ο λαός συγκλονίζεται βλέποντας τους σάκους με τα απανθρακωμένα μέλη νέων ανθρώπων, τα λιωμένα συντρίμμια των τρένων και την «κανονικότητα» που του ετοιμάζουν σχεδόν όλοι μαζί ενόψει εκλογών. Η ζωή, η επιβίωση, η αβεβαιότητα, ο πόνος και ο θρήνος, τα δάκρυα από τη μια. Η αναλγησία, ο κυνισμός, η κοροϊδία πάνω σε εκατόμβες, το συνειδητό σμπαράλιασμα της χώρας από ελίτ και πολιτικό σύστημα, η άκρατη υποκρισία της μεταδικαιοσύνης από την άλλη.
Η φράση που δείχνει ότι πάμε σχεδόν στα τυφλά
Μέσα από τις μαρτυρίες των επιβατών του μοιραίου δρομολογίου έγινε γνωστό ότι από την ενδοσυνεννόηση των μηχανοδηγών ακούστηκε η φράση «πάμε, και όπου βγει». Φράση που διαδόθηκε, επειδή μέσα από αυτήν καταγράφεται η πορεία προς το μοιραίο, την καταστροφή, τον θάνατο. Καταγράφεται παραστατικά πώς υπάρχει και λειτουργεί η «περίπου χώρα» μας. Φράση που δείχνει ότι πάμε σχεδόν στα τυφλά, σαν ένα όχημα χωρίς οδηγό. Ναι, είμαστε μια χώρα χωρίς οδηγό. Αυτοί που καμώνονται πως μας οδηγούν δεν νοιάζονται. «Οδηγούν» ευχόμενοι «να μην τύχει το κακό στην βάρδια τους», σε όλα τα επίπεδα: να μην γίνει μια καταστροφή (π.χ. σεισμός), να μην γίνει μια χρεοκοπία (χρηματιστήριο παλιά, οικονομία 2010 και ύστερα), να μην γίνει κάποια σοβαρή εμπλοκή με την Τουρκία.
Όταν συμβαίνουν τραγικά δυστυχήματα (π.χ. ναυάγιο Σάμινα, σεισμοί 1999, Τέμπη με μαθητές και με οπαδούς του ΠΑΟΚ, τώρα το τρένο) θλίβονται, υπόσχονται, μεταθέτουν τις ευθύνες, άντε να παραιτηθεί κάποιος υπουργός, να αναλάβουν τον βομβαρδισμό της κοινής γνώμης τα ΜΜΕ, να καταστείλουν κάθε αντίδραση. Και μετά ξανά-μανά την ίδια δουλειά οι ελίτ, ο πολιτικός κόσμος, η δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ. Όλοι αυτοί εκπέμπουν το «Πάμε και όπου βγει, εμείς δεν θα πάθουμε και τίποτα, είμαστε εξασφαλισμένοι. Από το ακαταδίωκτο, από τους προστάτες μας, από τους επικυρίαρχους συμμάχους, από τα λεφτά και τις περιουσίες που έχουμε ή βγάλαμε στο εξωτερικό». Η Χώρα, ο Τόπος, η Κοινωνία, ο Λαός, ο Πολιτισμός, τα Νιάτα, όλα μα όλα στα «αποτέτοια τους» στην κυριολεξία. Αν νοιάζονταν έστω και λίγο, αν είχαν την παραμικρή ευθιξία, θα παραιτούνταν όλοι μαζί, θα αυοεξορίζονταν, θα αυτοκαταργούνταν.
Υπάρχει άμεση ανάγκη να πάμε αλλιώς, πολύ αλλιώς. Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας μας πρέπει να γίνει συνείδηση όλης της κοινωνίας, και να υπάρξει μια υπέρβαση από το ατομικό στο συλλογικό, από το ιδιωτικό στο κοινωνικό, από το μερικό στο συνολικό. Να αναδυθούν και να ευδοκιμήσουν άλλες αξίες, άλλες ιεραρχήσεις, άλλα εγχειρήματα. Μια άλλη Πολιτεία. Κι αυτό δεν είναι ζήτημα ποσοστών, εκλογών, συγκολλήσεων κομμάτων, μεταγραφών, υποσχέσεων, ψεμάτων. Ούτε αρκεί το (αναγκαίο) εκλογικό «μαύρισμά» τους. Είναι ζήτημα συγκρότησης του Λαού σε ένα «εμείς» που θα ξεριζώσει τις αιτίες της κακοδαιμονίας και της διάλυσης της χώρας και της κοινωνίας. Αν τα πράγματα μοιάζουν ή είναι μπλοκαρισμένα, να σπάσουμε το μπλοκάρισμα δίνοντας ζωή σε ένα πολιτικό κοινωνικό ρεύμα-κίνημα Διεξόδου.
ΥΓ: Μόλις τέλειωσα το σημείωμα, είδα εικόνες από κινητοποιήσεις μαθητών στη Λάρισα. Δάκρυσα με τα πανό τους, τη διάθεσή τους για ζωή, και τον θρήνο τους για τους νέους που χάθηκαν. Το πανό «Στείλε μου όταν φθάσεις – ΟΚ μαμά» ήταν συγκλονιστικό, όπως και το «Ήταν η κακιά η (χ)ώρα». Σε τι κόσμο μεγαλώνουν αυτά τα νιάτα, τι κόσμο τους παραδίδουμε; Αυτά τα νιάτα είναι η ελπίδα. Ο παλιός κόσμος, που απλά ματαιώνει την ελπίδα ακατάπαυστα, πρέπει να σαρωθεί. Και ένας νέος να χτιστεί, απ’ την αρχή.
