«Παρωχημένη» χαρακτήρισε τη Συνθήκη της Λωζάννης ο βουλευτής της Ν.Δ., Άγγελος Συρίγος, σε μια εποχή που τα ΝΑΤΟϊκής κοπής παζάρια με την Τουρκία θέτουν υπό αίρεση μια σειρά κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Η Τουρκία έχει θέσει στο επίκεντρο των αναθεωρητικών της αιτιάσεων τη Συνθήκη της Λωζάννης, καθώς θεωρεί ότι ένας διάλογος με την Ελλάδα, από μηδενική βάση, χωρίς τις προβλέψεις συνθηκών και κανόνων του διεθνούς δικαίου, μόνο οφέλη μπορεί να της φέρει. Στον αντίποδα, η Ελλάδα υπεραμύνεται των συνθηκών αυτών, αναγνωρίζοντας τη διατήρηση του στάτους κβο, ως την τελευταία γραμμή άμυνάς της.
Αντί να ανασκευάσει ο Αγγ. Συρίγος, εμμένει στη διατύπωσή του, κάνοντας μάλιστα λόγο για διαστρέβλωση των λόγων του, θεωρώντας την κοινή γνώμη χαζή, όπως ο έτερος καθηγητής Γ. Γεραπετρίτης που προσπαθούσε πριν λίγες μέρες να μας πείσει ότι η βαθειά υπόκλιση στον Τ. Ερντογάν ήταν δείγμα σεβασμού στην ΠτΔ, ή σύμπτωμα του λουμπάγκο που τον ταλαιπωρεί. Αντί να ανασκευάσει ο Αγγ. Συρίγος, επιμένει, εξηγώντας στους «αδαείς» την επιστημονική του άποψη για το «95% των προβλέψεων» της Συνθήκης της Λωζάννης που είναι ξεπερασμένες, σε αντίθεση με την αποτύπωση των συνόρων σε αυτή που πρέπει να φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Άλλο όμως ένα επιστημονικό σύγγραμμα ή η διάλεξη σε ένα αμφιθέατρο και άλλο η εφαρμοσμένη πολιτική, στην οποία τέτοιες δηλώσεις γράφουν χωρίς να ξεγράφουν.
Πριν μερικούς μήνες, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Στ. Κασελάκης, σε μια από τις πρώτες του δηλώσεις είχε κάνει λόγο για «κρατίδιο της Β. Κύπρου» αναφερόμενος στο ψευδοκράτος. Τότε ορθά είχε κριτικαριστεί έντονα για το «παράπτωμα» αυτό, που έσπευσε να το αποδώσει στην «αδυναμία» του στην ελληνική γλώσσα. Σε τι διαφέρει άραγε εκείνο το «λεκτικό ατόπημα» από την «ακαδημαϊκή διατύπωση» του Αγγ. Συρίγου. Είναι αδιάφορο στην πολιτική αν κάποιος είναι «λαγός», «αδαής» ή «αλαζόνας», όταν τα λόγια και οι πράξεις του δημιουργούν προηγούμενο. Και οι συγκεκριμένες «ατυχείς διατυπώσεις», που όλο και συχνότερα ξεστομίζουν εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος, διαμορφώνουν το κλίμα των υπό διαμόρφωση παραχωρήσεων προς τη γείτονα, διαπαιδαγωγώντας την κοινωνία σε μια πραγματικότητα όπου η κυριαρχία και οι εθνικές σταθερές θα τίθενται διαρκώς σε αμφισβήτηση.
Ο Αγγ. Συρίγος τοποθετείται σε διάφορα πάνελ, στηρίζοντας όμως τις βασικές επιλογές της κυβέρνησης σε θέματα εσωτερικής (ιδιωτικά πανεπιστήμια, πανεπιστημιακή αστυνομία κ.ο.κ.) και εξωτερικής πολιτικής (προσκόλληση στο ΝΑΤΟ, χειρισμοί στα ελληνοτουρκικά) ντύνοντάς τα με επιχειρήματα ενός «πατριωτικού ρεαλισμού». Ο Αγγ. Συρίγος με αυτές τις τοποθετήσεις αποτελεί μέρος ενός πολιτικού προσωπικού που επιβιώνει και κυριαρχεί σε όλα τα κόμματα και είναι έτοιμο να δικαιολογήσει κάθε τυχοδιωκτική πολιτική των ελίτ.
Δ. Γκ.
