Για κάποιο λόγο μου έρχεται συχνά στο μυαλό μία απαράδεκτη, κατά τη γνώμη μου, εικόνα: Πριν από αρκετά χρόνια, σε μια διαδικτυακή εκπομπή γνωστής εφημερίδας ήταν προσκεκλημένος ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως κεντρικό πρόσωπο. Η εκπομπή είχε κοινό που κατά τη διάρκεια της συζήτησης έκανε ερωτήσεις στον προσκεκλημένο. Σε ερώτηση ενός ανθρώπου από το κοινό που, προφανώς αμφισβήτησε τον Βενιζέλο, εκείνος «εξερράγη» χτυπώντας με δύναμη το τραπέζι που είχε μπροστά του, απειλώντας θεούς και δαίμονες. Ο Βενιζέλος που ξέχασε το USB σπίτι του, που διέλυσε τα ταμεία του ιδιωτικού τομέα με το PSI, είχε το θράσος να απειλεί…
Όμως, δεν είναι ο Βενιζέλος το θέμα μου, ούτε το νευρικό του σύστημα. Το θέμα μου είναι η δική μας κατάσταση, με όλους αυτούς τους «Βενιζέλους» που εκπροσωπούν τη Δημοκρατία στο Κοινοβούλιο.
Ζούμε στην πόρτα μας τη φρικαλεότητα ενός πολέμου, που κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί, αλλά τα σημάδια σίγουρα δεν είναι καθόλου καλά, ακόμα κι αν σταματήσει τώρα. Κι ενώ περιμένουμε ως λαός μια υπεύθυνη και σοβαρή αντιμετώπιση ανάλογη των περιστάσεων από την κυβέρνηση, παρατηρούμε ακριβώς το αντίθετο: Υπεροψία, απαξίωση του λαού, αυταρχισμός και αυθαίρετες πολιτικές κινήσεις που ήδη μας έχουν στοιχίσει.
Εκατομμύρια τόνοι αγροτικών προϊόντων προς εξαγωγή στη Ρωσία, είναι δεδομένο πως θα μείνουν αδιάθετα. Οι αγρότες είναι σε απελπιστική κατάσταση και απλώς μετράνε την καταστροφή τους.
Οι ελλείψεις σε βασικά είδη θα γίνουν εμφανείς σε σύντομο χρονικό διάστημα και με δεδομένη την οικονομική κατάσταση που βιώνουμε το μέλλον διαφαίνεται ζοφερό.
Κι απορώ με το δικό μας κριτήριο, πώς επιτρέψαμε και συνεχίζουμε να επιτρέπουμε σε τυχάρπαστους τύπους όπως ο Μητσοτάκης, ο Γεωργιάδης, ο Βαρβιτσιώτης, η Μενδώνη, ο Θεοδωρικάκος, ο Χαρδαλιάς, ο Πλεύρης, η Κεραμέως κ.λπ. να αποφασίζουν για τις ζωές μας. «Τα καλοθρεμμένα χέρια είναι ακατάλληλα για τη γεωργία», έλεγε ο Ευριπίδης
