Στη μνήμη της μητέρας μου
Δεν σε σκέφτομαι ξαπλωμένη στο υγρό χώμα
Κάποιου νεκροταφείου του Μόναχαν – σε βλέπω
Να περπατάς σ’ ένα μονοπάτι ανάμεσα σε λεύκες
Πηγαίνοντας προς το σταθμό – ή ευτυχισμένη,
Να πηγαίνεις στη δεύτερη Λειτουργία μίας καλοκαιριάτικης
Κυριακής, να με συναντάς και να μου λες:
«Μη ξεχάσεις να φροντίζεις τα γελάδια –»
Μες απ’ τις πιο γήινες λέξεις σου περιπλανούνται οι αγγέλοι
Και σε κοιτώ να περπατάς στο ακρωτήρι
Γεμάτο από πράσινα στάχυα μες στον Ιούνιο,
Τόσο πολύ ξεκούραστη, τόσο πλούσια σε ζωή,
Και βλέπω ν’ανταμώνουμε στην άκρη κάποιου χωριού.
Τυχαία, μία μέρα πανηγυριού, μετά τα παζαρέματα,
Όταν μπορούμε οι δυo μας να σεργιανάμε
Μαζί στα μαγαζιά και περίπτερα της αγοράς,
Ελεύθεροι σ’ ανατολίτικα καλντερίμια λογισμού.
Ω, δεν είσαι ξαπλωμένη στο χώμα το υγρό,
Γιατί απόψε είναι βραδιά του θερισμού
Κι εμείς σωριάζουμε τις θημωνιές αντίκρυ
Στο φεγγαρόφως κι εσύ αιώνια να μας χαμογελάς.
Από την αποτυχία, ορθώσου
Μπορεί ένας άνθρωπος να βγάλει
από το νεκρό σβώλο τηςαποτυχίας
Κάποιο λουλούδι παρηγοριάς;
Κάτι ταπεινό σαν αγριοράδικο ή μαργαρίτα;
Κάτι να το φορέσει σαν «μπουντονιέρα» στον Ουρανό;
Κάτω από την επίπεδη θλίψη της ήττας, ίσως
Η Ελπίδα να’ναι σπόρος.
Ίσως γι’αυτό κι εκείνος γεννήθηκε για την ώρα τούτη
Της απελπισίας.
Εδώ, ίσως, πρέπει να ψάξει
Μέσα σ’ αυτήν την κόλαση της απιστίας
Όπου κανείς δεν έχει σκοπό,
Όπου ο ιστός της Σημασίας είναι από σπασμένες κλωστές,
Και οι άνθρωποι αλληλοκοιτάζονται με φόβο.
Ω Θεέ μου, μπορεί κανείς να Σε βρει πεσμένος μπρούμυτα
Με τη μύτη μες στα χαλάσματα
που υπήρξαν πρώην κατορθώματά του;
Παίζει καμιά μουσική πίσω από την πόρτα της απόγνωσης;
Ω Θεέ μου, δώσε μας κάποιο σκοπό…
Μετάφραση: Άμυ Μιμς
