Στην πολιτική επικαιρότητα και τη δημόσια ζωή της χώρας, υπάρχουν σίγουρα πολλά πράγματα που είναι εξοργιστικά. Ένα τελευταίο, όμως, μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Τόσο για τον κυνισμό που αποπνέει, όσο και γιατί δεν είδα να σχολιάζεται από κανέναν, γεγονός που οδηγεί στη σκέψη ότι ίσως έχουμε σε έναν βαθμό συνηθίσει στη χυδαιότητα αυτού του κράτους.
Πρόκειται για την πρόσφατη καμπάνια του υπουργείου Οικονομικών με τον ευφάνταστο τίτλο «Κρατάμε την ελπίδα, κρατάμε το σπίτι μας» και –ακόμα καλύτερα– «kratametospitimas.gr»…
Δεν θα αναφερθώ εκτενώς στο περιεχόμενο που έχουν τα «7 εργαλεία για να ρυθμίσεις τις οφειλές σου και να κρατήσεις το σπίτι σου». Ορισμένα από αυτά είναι επουσιώδη ημίμετρα, από τα οποία μάλιστα αποκλείεται όποιος έχει ακόμα και 600 ευρώ εισόδημα. Κάποια άλλα αποτελούν ρυθμίσεις μη υποχρεωτικές, που αν θέλουν τις δέχονται οι τράπεζες. Τέλος, συμπεριλαμβάνεται ακόμα και το… εργαλείο «Πρόγραμμα Στέγαση και Εργασία για τους αστέγους» που αφορά σε ανθρώπους που έχουν ήδη χάσει το σπίτι τους!
Το κυρίως θέμα όμως δεν είναι αυτό, αλλά η σημειολογία του πράγματος. Είναι φανερό ότι η καμπάνια δεν αποσκοπεί στη διευκόλυνση κάποιων πολιτών που δυσκολεύονται με τα δάνειά τους. Ο στόχος της είναι να εμπεδωθεί στην κοινωνία ότι το να χάσεις το σπίτι σου και να βρεθείς στον δρόμο είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο, κάτι μπροστά στο οποίο επίκειται να βρεθεί ο καθένας.
Ο τηλεθεατής βλέπει στο διαφημιστικό σποτ μια παιδική ζωγραφιά με ένα σπιτάκι και ακούει μια ήρεμη, μειλίχια φωνή να του λέει: «Έφτιαξες το σπίτι των ονείρων σου όπως το είχες φανταστεί. Τώρα η μάχη για να το κρατήσεις καλά κρατεί».
Έτσι λοιπόν, αφού καταργήθηκε η προστασία της πρώτης κατοικίας (με διαδοχικά βήματα μιας αριστερής και μιας δεξιάς κυβέρνησης, για να μην ξεχνιόμαστε) τώρα πρέπει κανείς να βρει έξυπνες λύσεις και να δώσει μια μάλλον άνιση μάχη, με όσα εργαλεία του προσφέρονται από το φιλεύσπλαχνο κράτος, για να μη δει την αστυνομία να πετάει αυτόν και την οικογένειά του από το σπίτι.
Στα χρόνια της πανδημίας παρακολουθήσαμε την καμπάνια «Μένουμε σπίτι». Τώρα για να μείνουμε σπίτι, πρέπει να δώσουμε πρώτα τη μάχη να το κρατήσουμε. Οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, οι οργουελικού τύπου καμπάνιες, οι «πόλεμοι» και «μάχες» που πρέπει κατά καιρούς να δώσουμε με «φυσικοποιημένα» φαινόμενα χωρίς να επιτρέπεται κανένα ερωτηματικό γιατί και πώς προέκυψαν, καλά κρατούν…
