Το ΝΑΤΟ έχει πάθει εγκεφαλικό, επανέλαβε, για δεύτερη φορά, προ ημερών ο Μακρόν χωρίς να προσθέσει ουσία και αποτέλεσμα. Αντίθετα, ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας το έστριψε αλά γαλλικά όταν τουρκικό πολεμικό πλοίο απαγόρευσε σε αντίστοιχο γαλλικό να ελέγξει σκάφος που μετέφερε παράνομο οπλισμό στη Λιβύη.
Κανένας δεν συγκινήθηκε ιδιαιτέρως από την ιατρική γνωμάτευση του Μακρόν για την υγεία της Συμμαχίας, ούτε από την ατολμία του να αντιμετωπίσει το τουρκικό σκάφος. Στο ΝΑΤΟ, όλοι, φίλοι και σύμμαχοι, βγάζουν πλέον τα απωθημένα τους ο ένας εναντίον του άλλου χωρίς αναστολές. Η πειθαρχία και η αλληλεγγύη έχουν πάει διακοπές και το αφεντικό, οι Αμερικάνοι, θυμίζει μάλλον πυρομανή παρά πυροσβέστη. Το ΝΑΤΟ είναι ξεπερασμένο, είπε ο Τραμπ. Για τους Αμερικάνους είναι χρήσιμο για να κρατάνε τους Ευρωπαίους μακριά από τους Ρώσους και τους Κινέζους. Για να εμποδίζουν τους Ευρωπαίους να αποκτήσουν αυτοδύναμες Ένοπλες Δυνάμεις, με ηγέτη τη Γερμανία. Και για να πληρώνουν τα έξοδα της Συμμαχίας γιατί οι ΗΠΑ δεν αντέχουν άλλο. Κατά το FORBES οι Ρώσοι θα διαλύσουν κάθε νατοϊκή δύναμη στη Βαλτική σε 60 ώρες.
Στη Δυτική Ευρώπη υπάρχει τεράστιος πλούτος, συσσωρευμένος από τα χρόνια καταλήστευσης των αποικιών, όπως και σημαντικό κεφάλαιο γνώσης και τεχνολογίας. Η Δυτική Ευρώπη είναι το ιδανικό συμπλήρωμα για κάθε μεγάλο παίκτη, αρκεί να της κοπούν οι ηγετικές φιλοδοξίες. Δηλαδή οι φιλοδοξίες της Γερμανίας, οι άλλοι ροχαλίζουν. Αλλά η Γερμανία είναι τόσο μικρή και τόσο ανίσχυρη οικονομικά ώστε να μην μπορεί να επιβληθεί στην Ευρώπη χωρίς αλόγιστη βία. Ακόμα και τώρα η Γερμανία για να διατηρεί ανεκτό βιοτικό επίπεδο είναι υποχρεωμένη να απομυζά, με μνημόνια, τους Ευρωπαίους του Νότου. Και πάντα θα έχει από πάνω της τη Ρωσία, τσαρική, σοβιετική, πουτινική, αιτία τρόμου και φθόνου. Για τη Γαλλία τα είπαμε.
Οι ΗΠΑ παραμένουν μοναδική υπερδύναμη αλλά σε σταθερά φθίνουσα πορεία, επιταχυνόμενη. Οι ΗΠΑ έλυναν τα εσωτερικά τους προβλήματα, με την κλασική μέθοδο, στρέφοντας το δυναμικό της χώρας προς τα έξω, σε πραγματικό ή φανταστικό εχθρό. Μετά την ήττα στο Βιετνάμ αυτή η λύση αργά αλλά σταθερά φτάνει στο τέλος της. Ο Τραμπ δεν άρχισε κανέναν καινούργιο πόλεμο αλλά ποτέ προηγουμένως οι ΗΠΑ δεν είχαν επιβάλλει τόσες κυρώσεις σε αντίπαλους αλλά και σε φίλους/συμμάχους για να κρατήσουν την υπεροχή τους. Η λύση εξαγωγής της εσωτερικής κρίσης εξαντλείται ως διέξοδος, επειδή οι ΗΠΑ άνοιγαν πολέμους αλλά δεν τους κέρδιζαν. Η κατάπτωση έχει φέρει τον διχασμό και την ασύδοτη βία στο εσωτερικό, όχι το αντίθετο. Ο ρατσισμός είναι η τελευταία, παραπλανητική, απόπειρα «εξαγωγής» της κρίσης από τη μαύρη μειονότητα προς την κυρίαρχη «λευκή Αμερική».
Ο Τραμπ υπονομεύει το ΝΑΤΟ για να μειώσει τη Γερμανία. Ο Μακρόν δεν τολμάει να συμπράξει με τον Τραμπ ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού το Βερολίνο. Δεν τολμάει, όμως, ούτε να προσεγγίσει τη Ρωσία
Η επιτήδεια Τουρκία
Σ’ αυτό το κλίμα φθοράς και διαφθοράς στη Δύση ανθίζει ο Ερντογάν ως επιτήδειος παίκτης μεταξύ Κρεμλίνου και Λευκού Οίκου. Μιλώντας για τουρκικά δικαιώματα ληστεύει τους γείτονες, τα πετρέλαια της Λιβύης, θέλει της Κύπρου και της Ελλάδας. Ενοχλούν οι «στεγνές» παρεμβάσεις της ηγεσίας των Ε.Δ., στο πνεύμα του αρχαίου Μολών Λαβέ, όχι ότι, δήθεν, είναι φιλοπόλεμες, αλλά επειδή γίνεται σαφές ότι υπογραφή σημαίνει ατομική ευθύνη, αποδιοπομπαίοι τράγοι δεν υπάρχουν.
Η απληστία του ηγεμονικού αμερικανικού καπιταλισμού κατάφερε να δικαιώσει την πασίγνωστη ρήση του Λένιν ότι, από απληστία, «οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε». Το σκοινί είναι η Παγκοσμιοποίηση, μια αποκλειστικά αμερικανική «εφεύρεση». Ο αμερικανικός καπιταλισμός έκανε αυτό που κανένας αστός ή κομμουνιστής κατάφερε να πετύχει σε τόσο σύντομο διάστημα: Οι Αμερικάνοι κεφαλαιούχοι εκπαίδευσαν στο άψε-σβήσε τους Κινέζους, ζήτουλες των πόλεων και καθυστερημένους χωριάτες, να γίνουν προλετάριοι με αυστηρή εργοστασιακή πειθαρχία. Οι καπιταλιστές τα κατάφεραν, όχι οι κομμουνιστές. Στη Δύση χρειάστηκαν αιώνες, στην Κίνα 3-4 δεκαετίες. Αν η Κίνα είναι, όπως λένε στη Δύση, κομμουνιστική, τότε αλλοίμονο στον (δυτικό) καπιταλισμό. Αν, πάλι, είναι καπιταλιστική οι Δυτικοί έβγαλαν τα ματάκια τους με τα ίδια τους τα χέρια.
Οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές ελίτ στηρίζουν τον Ερντογάν με την ελπίδα ότι το όραμα του Οθωμανικού Μεγαλείου θα τον οδηγήσει σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία, όπως τους παλιούς Σουλτάνους. Παραβλέποντας ότι οι Οθωμανοί είχαν φτάσει στη Βιέννη και ότι οι Τούρκοι έχασαν από τους Ρώσους.
Τώρα ο Τραμπ υπονομεύει το ΝΑΤΟ για να μειώσει τη Γερμανία. Ο Μακρόν δεν τολμάει να συμπράξει με τον Τραμπ ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού το Βερολίνο. Δεν τολμάει, όμως, ούτε να προσεγγίσει τη Ρωσία. Οπότε και τη Γερμανία θα στρίμωχνε και την Ιταλία θα έδιωχνε από τη Λιβύη και δεν θα τον ταπείνωνε ο Ερντογάν. Η γαλλική ελίτ δεν έχει αντίρρηση, από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, να είναι υπό γερμανική κυριαρχία, με την εξαίρεση του Ντε Γκωλ. Αλλά ο γκωλισμός, όπως και η Αριστερά έχουν σβήσει. Σ’ αυτές τις συνθήκες είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να πολεμήσουν οι Ευρωπαίοι εναντίον των Ρώσων, όπως δεν πολέμησαν εναντίον των Ναζί. Όλα τείνουν στην ιδέα ότι οι ΗΠΑ διατηρούν τη Συμμαχία μόνο και μόνο για να φάνε οι Ευρωπαίοι το πρώτο θανατηφόρο πλήγμα των ρωσικών πυρηνικών όπλων. Εν ολίγοις η διαφημισμένη συνεργασία Γαλλίας-Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου, ίσως και Ισραήλ, είναι σύμπραξη ολίγιστων για ολίγα.
