Ο τρίτος πόλος που φιλοδοξεί να εκφράσει το πνεύμα του Argentinazo.
Σφήνα στον ιδιότυπο δικομματισμό της Αργεντινής ενόψει των προεδρικών εκλογών του ερχόμενου Οκτωβρίου επιχειρούν να δημιουργήσουν μια σειρά δυνάμεις της αριστεράς, που για πρώτη φορά στην ιστορία τους συνεργάζονται και σε εκλογικό επίπεδο, σε συνθήκες όξυνσης της κρίσης και χτυπήματος των δημοκρατικών ελευθεριών και των κατακτήσεων του Argentinazo από την «κεντροαριστερή» κυβέρνηση Κίρχνερ. Αυτό το διάστημα, που διεξάγονται αυτοδιοικητικές εκλογές σε όλη την Αργεντινή, εμφανίζονται μέτωπα και συμμαχίες που μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρούνταν αδιανόητα. Έτσι, στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν την προηγούμενη Κυριακή στο Μπουένος Άιρες για την ανάδειξη τοπικού κυβερνήτη, ένα από τα 14 ψηφοδέλτια είχε επικεφαλής τον σκηνοθέτη Πίνο Σολάνας.
Η πρωτοτυπία δεν ήταν η υποψηφιότητα αυτού καθαυτού του (γνωστού και στη χώρα μας) Αργεντίνου σκηνοθέτη, που άλλωστε ήταν υποψήφιος και στις προεδρικές εκλογές του 2007, αποσπώντας μόλις 1,6%. Το ενδιαφέρον είναι ποιες πολιτικές δυνάμεις τον στήριξαν, κάτω από τη γενική ομπρέλα της συμμαχίας Proyecto Sur (Σχέδιο του Νότου): το μαοϊκό PCR (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα) που, ας σημειωθεί, για πρώτη φορά συμμετέχει σε εκλογική διαδικασία εδώ και δεκατίες, το τροτσκιστικής προέλευσης MST (Σοσιαλιστικό Κίνημα Εργαζομένων), οι αριστεροί σοσιαλιστές του PSA και ορισμένες μικρότερες αριστερές οργανώσεις. Το ψηφοδέλτιο Proyecto Sur τελικά αναδείχθηκε σε τρίτη δύναμη στην πρωτεύουσα, με ποσοστό 12,82%.
Το αποτέλεσμα δεν ικανοποίησε πλήρως τις προσδοκίες της συμμαχίας, αντιμετωπίζεται όμως σαν καλή βάση εκκίνησης για την εξάπλωση του σχήματος σε εθνικό επίπεδο. Άλλωστε σε όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας δραστηριοποιούνται, για πρώτη φορά φέτος, ανάλογες συσπειρώσεις της αριστεράς, με βασικό κορμό το Proyecto Sur και τη νέα συνιστώσα, το PCR, η συμμετοχή του οποίου αλλάζει πλέον τα δεδομένα. Με το «παραδοσιακό» Κ.Κ. Αργεντινής να είναι πια κυριολεκτικά η σκιά του παλιού εαυτού του, και το «σκληρό» τροτσκιστικό PO (Κόμμα Εργατών) να χάνει πάνω από τη μισή του δύναμη (η εκλογική συμμαχία του με άλλες 4 τροτσκιστικές κυρίως οργανώσεις περιορίστηκε στο 0,77%), το Proyecto Sur επιβεβαιώνει την ενωτική και προωθητική δυναμική του.
Η ενότητα που εκφράζεται μέσα από τις διαδικασίες και την εξάπλωση του Proyecto Sur σε εθνικό επίπεδο αναδεικνύει έναν τρίτο πόλο στην πολιτική ζωή της χώρας: μια νέα, ανεξάρτητη αριστερά με πατριωτικό, δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα.
Μια αριστερά που φιλοδοξεί να εκφράσει το πνεύμα του Argentinazo, να χτυπήσει το δικομματισμό (τη φιλελεύθερη κεντροδεξιά και την πάλαι ποτέ περονική κεντροαριστερά, που σήμερα βρίσκεται στην εξουσία υπό την Κριστίνα Κίρχνερ), και να υπηρετήσει την ανάγκη του λαού για ψωμί, δουλειά, πραγματική δημοκρατία και ανεξαρτησία.
Το έργο αυτό δεν θα είναι εύκολο: η όξυνση της δικομματικής πόλωσης και η επιθυμία για «τιμωρία» της κυβέρνησης Κίρχνερ επέτρεψε στον απερχόμενο κεντροδεξιό κυβερνήτη να αποσπάσει το 47%, με τον υποψήφιο της φιλοκυβερνητικής συμμαχίας να περιορίζεται στο 28%.
Όμως ο ενθουσιασμός που γεννά το νέο ενωτικό εγχείρημα δυναμώνει την αποφασιστικότητα για αγώνα «ενάντια στις δύο δεξιές», για να επαναλάβουμε την έκφραση του PCR όταν αναφέρεται στα δύο μεγάλα αστικά μπλοκ. Ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς αναγνωρίζει πια ότι η κυβέρνηση Κίρχνερ δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως «γενικά προοδευτική», εγκαταλείπει την πολιτική κριτικής υποστήριξης ή ανοχής, και συντάσσεται με τις δυνάμεις που αγωνίζονται για μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική ανατροπή.
Η πρωτοτυπία δεν ήταν η υποψηφιότητα αυτού καθαυτού του (γνωστού και στη χώρα μας) Αργεντίνου σκηνοθέτη, που άλλωστε ήταν υποψήφιος και στις προεδρικές εκλογές του 2007, αποσπώντας μόλις 1,6%. Το ενδιαφέρον είναι ποιες πολιτικές δυνάμεις τον στήριξαν, κάτω από τη γενική ομπρέλα της συμμαχίας Proyecto Sur (Σχέδιο του Νότου): το μαοϊκό PCR (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα) που, ας σημειωθεί, για πρώτη φορά συμμετέχει σε εκλογική διαδικασία εδώ και δεκατίες, το τροτσκιστικής προέλευσης MST (Σοσιαλιστικό Κίνημα Εργαζομένων), οι αριστεροί σοσιαλιστές του PSA και ορισμένες μικρότερες αριστερές οργανώσεις. Το ψηφοδέλτιο Proyecto Sur τελικά αναδείχθηκε σε τρίτη δύναμη στην πρωτεύουσα, με ποσοστό 12,82%.
Το αποτέλεσμα δεν ικανοποίησε πλήρως τις προσδοκίες της συμμαχίας, αντιμετωπίζεται όμως σαν καλή βάση εκκίνησης για την εξάπλωση του σχήματος σε εθνικό επίπεδο. Άλλωστε σε όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας δραστηριοποιούνται, για πρώτη φορά φέτος, ανάλογες συσπειρώσεις της αριστεράς, με βασικό κορμό το Proyecto Sur και τη νέα συνιστώσα, το PCR, η συμμετοχή του οποίου αλλάζει πλέον τα δεδομένα. Με το «παραδοσιακό» Κ.Κ. Αργεντινής να είναι πια κυριολεκτικά η σκιά του παλιού εαυτού του, και το «σκληρό» τροτσκιστικό PO (Κόμμα Εργατών) να χάνει πάνω από τη μισή του δύναμη (η εκλογική συμμαχία του με άλλες 4 τροτσκιστικές κυρίως οργανώσεις περιορίστηκε στο 0,77%), το Proyecto Sur επιβεβαιώνει την ενωτική και προωθητική δυναμική του.
Η ενότητα που εκφράζεται μέσα από τις διαδικασίες και την εξάπλωση του Proyecto Sur σε εθνικό επίπεδο αναδεικνύει έναν τρίτο πόλο στην πολιτική ζωή της χώρας: μια νέα, ανεξάρτητη αριστερά με πατριωτικό, δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα.
Μια αριστερά που φιλοδοξεί να εκφράσει το πνεύμα του Argentinazo, να χτυπήσει το δικομματισμό (τη φιλελεύθερη κεντροδεξιά και την πάλαι ποτέ περονική κεντροαριστερά, που σήμερα βρίσκεται στην εξουσία υπό την Κριστίνα Κίρχνερ), και να υπηρετήσει την ανάγκη του λαού για ψωμί, δουλειά, πραγματική δημοκρατία και ανεξαρτησία.
Το έργο αυτό δεν θα είναι εύκολο: η όξυνση της δικομματικής πόλωσης και η επιθυμία για «τιμωρία» της κυβέρνησης Κίρχνερ επέτρεψε στον απερχόμενο κεντροδεξιό κυβερνήτη να αποσπάσει το 47%, με τον υποψήφιο της φιλοκυβερνητικής συμμαχίας να περιορίζεται στο 28%.
Όμως ο ενθουσιασμός που γεννά το νέο ενωτικό εγχείρημα δυναμώνει την αποφασιστικότητα για αγώνα «ενάντια στις δύο δεξιές», για να επαναλάβουμε την έκφραση του PCR όταν αναφέρεται στα δύο μεγάλα αστικά μπλοκ. Ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς αναγνωρίζει πια ότι η κυβέρνηση Κίρχνερ δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως «γενικά προοδευτική», εγκαταλείπει την πολιτική κριτικής υποστήριξης ή ανοχής, και συντάσσεται με τις δυνάμεις που αγωνίζονται για μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική ανατροπή.
Ερρίκος Φινάλης
Σχόλια
