Οι μαρτυρίες και οι εικόνες που έρχονται από την κοιτίδα του αρμενικού έθνους, το Αρτσάχ (ή Ναγκόρνο Καραμπάχ για τα περισσότερα ΜΜΕ), δεν αφήνουν αμφιβολία: στόχος των Αζέρων είναι η εξάλειψη της σχεδόν τρισχιλιετούς αρμενικής παρουσίας, εξαναγκάζοντας τους γηγενείς να εγκαταλείψουν τα πατρογονικά τους, και «ενσωματώνοντας» βίαια όσους απομείνουν. Οι πόλεις και τα χωριά αδειάζουν, με την εξυπηρετικότατη συνδρομή των Ρώσων «κυανόκρανων», που φορτώνουν ντόπιους και τους ξεφορτώνουν, ως πρόσφυγες πλέον, στην καθαυτό Αρμενία. Χιλιάδες ακόμη επιχειρούν να διαφύγουν από τους Αζέρους «απελευθερωτές» σχηματίζοντας τεράστια κονβόι με τα αυτοκίνητά τους, που κατευθύνονται επίσης στην Αρμενία. Προχθές η κυβέρνηση του αυτόνομου θύλακα, παρατημένη ακόμη κι από τη «μητέρα Αρμενία», ανακοίνωσε την αυτοδιάλυσή της, αναγνωρίζοντας την άνευ όρων προσάρτηση ολόκληρου του Αρτσάχ στο Αζερμπαϊτζάν.
Όμως το παιχνίδι που παίζεται στην περιοχή αφορά πολύ περισσότερα από τη μοίρα της κοιτίδας ενός μαρτυρικού έθνους και λαού. Ενώ τα δύο διεθνή στρατόπεδα συναγωνίζονται σε ανθρωπιστική υποκρισία μπροστά στον ξεσπιτωμό δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, που με μια βαλίτσα ή πλαστικές σακούλες στο χέρι προσπαθούν όπως-όπως να σωθούν, έχουν τεθεί σε κίνηση πολλά και αντιφατικά σχέδια. Οι Ρώσοι, με τη ματιά τους αναγκαστικά επικεντρωμένη στην ουκρανική σύρραξη, παίζουν άμυνα, καλοπιάνοντας τους Αζέρους για να αποτρέψουν την αυτονόμησή τους από την επιρροή της Μόσχας. Οι Δυτικοί προσφέρουν τις… καλές υπηρεσίες τους, προτείνοντας την εγκατάσταση στην περιοχή Ευρωπαίων «κυανόκρανων» σε αντικατάσταση των Ρώσων! Και την ίδια στιγμή φροντίζουν να μην δυσαρεστήσουν το Μπακού, που αναδεικνύεται ως εναλλακτικός προμηθευτής της ενεργειακά φτωχής Ευρώπης σε πετρέλαιο και αέριο.
Τα τουρκικά σχέδια και το ιρανικό εμπόδιο
Την πιο επιθετική στάση κρατά όμως η Τουρκία, με τον Ερντογάν να προσφέρει πλήρη υποστήριξη στον Αζέρο δικτάτορα Αλίεφ, έχοντας διακηρύξει επανειλημμένα ότι Αζέροι και Τούρκοι αποτελούν ένα έθνος, που απλά έτυχε να ζει σε δύο κράτη. Ήδη στον πόλεμο του 2020 (και μάλιστα σε αγαστή συνεργασία με το υποτίθεται «εχθρικό» Ισραήλ) το καθεστώς της Άγκυρας εξόπλισε μέχρι τα δόντια τον αζέρικο στρατό, γεγονός που –σε συνδυασμό με την επιδεικτική απραξία Ρώσων και Δυτικών– του επέτρεψε να κατανικήσει τους Αρμένιους. Κι αμέσως μετά, βγάζοντας γλώσσα στην Ιστορία, οι Τούρκοι προσκλήθηκαν από τους Ρώσους να… συνεπιτηρούν την ειρήνευση! Όμως η Τουρκία δεν υποστηρίζει απλώς τον Αλίεφ και την εθνοκάθαρση (παλιά μου τέχνη κόσκινο…) στο Αρτσάχ: έχει πολύ πιο φιλόδοξους στόχους. Ως μεγάλη πλέον επεκτατική δύναμη, ικανή να διεισδύει σε τρεις ηπείρους και να διατηρεί ανοιχτά πολλά μέτωπα, ονειρεύεται να ενωθεί με τους «Αζέρους αδελφούς» για να χωθεί βαθιά στην περιοχή του Καυκάσου και να φτάσει στην Κασπία.
Αλλά εδώ εμφανίζεται ένα πεισματάρικο εμπόδιο: το Ιράν. Δεν είναι τυχαίο ότι η Τεχεράνη εδώ και πολλά χρόνια διακηρύσσει ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί οποιαδήποτε αλλαγή συνόρων στην περιοχή, και τηρεί διαχρονικά μια ευμενή προς τους Αρμένιους ουδετερότητα. Αιτία δεν είναι μόνο ο φόβος υποκίνησης της αζέρικης μειονότητας του Ιράν σε αποσχιστικές κινήσεις, αλλά και το γεγονός ότι, συνορεύοντας με την Αρμενία, κόβει κάθε δυνατότητα ενοποίησης του, κατά Ερντογάν, «ενός έθνους σε δύο κράτη». Τώρα η Άγκυρα πιέζει για τη διάνοιξη «ανθρωπιστικού διαδρόμου» προς τον αζέρικο θύλακα του Ναχιτσεβάν – αντίστοιχου με αυτόν που δεν δικαιούνταν να έχει ο αρμενικός θύλακας του Αρτσάχ… Ο διάδρομος αυτός, σύμφωνα με την πρόταση Άγκυρας-Μπακού, θα περνά ακριβώς πάνω από τα σύνορα Αρμενίας-Ιράν, ανοίγοντας έτσι δίοδο για την Τουρκία προς τα ανατολικά (βλ. χάρτη). Κι αυτό είναι το πρώτο βήμα: ήδη ακούγονται σχέδια για την κατάληψη από το Αζερμπαϊτζάν των νότιων αρμενικών εδαφών, συγκεκριμένα της επαρχίας Σιουνίκ, έτσι ώστε να ενοποιηθεί εδαφικά το Αζερμπαϊτζάν με το Ναχιτσεβάν!
Από τη μια μπαμπα-Ερντογάν, από την άλλη… κεφτέδες
Τώρα γίνονται ίσως πιο κατανοητές οι αυστηρές ιρανικές προειδοποιήσεις – που, σε αντίθεση με τα ευχολόγια της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, είναι σαφείς και συγκεκριμένες. Οι προειδοποιήσεις συνοδεύονται από εξίσου συγκεκριμένες κινήσεις καλής θέλησης, όπως η τελευταία πρόταση της Τεχεράνης, να διαθέσει στο Αζερμπαϊτζάν έναν ιρανικό αυτοκινητόδρομο ώστε να ανεφοδιάζεται επαρκώς ο θύλακας του Ναχιτσεβάν. Στόχος της πρότασης, να αφοπλιστεί το τάχα «ανθρωπιστικό επιχείρημα» της Άγκυρας και του Μπακού, και να καταρριφθεί έγκαιρα κάθε πρόσχημα για επέκταση της τουρκοαζέρικης επίθεσης στην καθαυτό Αρμενία.
Από την πλευρά του ο Αζέρος δικτάτορας Αλίεφ δεν κρύβει την ευγνωμοσύνη του προς τον «μπαμπα-Ερντογάν». Στον οποίο δήλωσε ότι επιθυμεί διακαώς «να προσκαλέσει τον κ. Ερσίν Τατάρ, πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου [μετάφραση για όποιον θέλει να μάθει ελληνικά: το υπό τουρκική κατοχή ψευδοκράτος], στην επερχόμενη σύνοδο του Οργανισμού Τουρκικών Κρατών, και να δει να κυματίζει εκεί η σημαία της ΤΔΒΚ»! [ξανά, προς εμπέδωση: του ψευδοκράτους]. Με τον Ερντογάν να απαντά ότι «χάρη στον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν υπάρχει μια σοβαρή αποφασιστικότητα για την αναγνώριση της ΤΔΒΚ»…
Η Τουρκία δεν υποστηρίζει απλώς τον δικτάτορα Αλίεφ και την εθνοκάθαρση στο Αρτσάχ: ονειρεύεται να ενωθεί με τους «Αζέρους αδελφούς» για να χωθεί βαθιά στην περιοχή του Καυκάσου και να φτάσει στην Κασπία
Κάπου εδώ έρχεται κανείς να αναρωτηθεί για την εσκεμμένη αφασία του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, κυβερνώντος και αντιπολιτευόμενου, το οποίο αρνείται να εκμεταλλευθεί έστω τις γεωπολιτικές χαραμάδες που ανοίγονται εξαιτίας της λυσσαλέας διαπάλης μεγάλων και μεσαίων δυνάμεων. Διότι όταν υιοθετεί τον διεθνή κυνισμό και θάβει (και) τους Αρμένιους πριν την ώρα τους, περιοριζόμενο σε αερολογίες, στην πραγματικότητα δηλώνει ξανά ότι είναι έτοιμο να θάψει μαζί τους και την Κύπρο, εν τέλει και την ίδια την ακεραιότητα του ελλαδικού κράτους.
Οπότε, στις σπαραξικάρδιες και για εσωτερική κατανάλωση δηλώσεις τύπων όπως ο Έλληνας υπουργός Μετανάστευσης Δ. Καιρίδης («Με μεγάλη ανησυχία παρακολουθούμε το δράμα του, για μια ακόμα φορά, δοκιμαζόμενου φίλου αρμενικού λαού… Η ολιγωρία του Συμβουλίου Ασφαλείας και της διεθνούς κοινότητας επιτείνει την κρίση…» κ.ο.κ.) ταιριάζει μονάχα το σχόλιο που του έγραψε κάποιος απλός πολίτης: «Άμα τους πονάς να τους στείλεις όπλα ρε κεφτέ, όπως στέλνεις στην Ουκρανία».
