Για ακόμη μια φορά ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, ζωτικής σημασίας για τη χώρα μας, όπως αυτό της μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης διαρκείας, κρύβεται πίσω από τόνους επικοινωνιακής σκόνης. Ενώ οι σχεδιασμοί για μετατροπή όλης της επικράτειας της χώρας σε αποθήκη ψυχών και φράχτη της Ευρώπης προχωρούν και βαθαίνουν παρά την αλλαγή της κυβέρνησης και του πολιτικού κλίματος, ο δημόσιος διάλογος, κυριαρχείται από διαμάχες για το «μπάρμπεκιου» των Διαβατών, αποδεικνύοντας τις αυτοκαταστροφικές εμμονές μας. Ακροδεξιές ομάδες βρίσκουν ευκαιρία να σπείρουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο ενώ οι διάφοροι επαγγελματίες «ανθρωπιστές» ρίχνουν συλλογική ευθύνη στην κοινωνία, κατηγορώντας τους ανθρώπους που ανησυχούν για τις εξελίξεις συλλήβδην ως φασίστες και ρατσιστές. Η κοινωνική πλειοψηφία, βλέπει με αγωνία τις τοπικές κοινωνίες και τη χώρα σαν σύνολο να φτάνουν στα όρια τους, θυμώνει με την επιβολή από την κυβέρνηση και την Ε.Ε. ενός σχεδίου που είναι καταφανώς επιζήμιο από ανθρωπιστική και εθνική άποψη, αλλά προς το παρόν δεν βρίσκει τρόπο να εκφραστεί, αφού ο μόνος ρόλος που της προτείνεται είναι να ξεδώσει στα social media, ως οπαδός του ενός ή άλλου στρατοπέδου.
ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ έχουμε μια θλιβερή κατάσταση, αποκαλυπτική της παρακμής του και του καταστροφικού του ρόλου. Όπως τα χρόνια της ΣΥΡΙΖικής κυβέρνησης τα δάκρυα του Μουζάλα και της Χριστοδουλοπούλου, χρησιμοποιήθηκαν για να καλυφθεί το έγκλημα της δημιουργίας των κολαστηρίων τύπου Μόριας, έτσι και σήμερα επί Ν.Δ., οι απάνθρωπες ακρότητες του ΔΑΠίτη Κυρανάκη και του Μπογδάνου, χρησιμοποιούνται για να καλύψουν την προώθηση απ’ την κυβέρνηση του σχεδιασμού για μόνιμο εγκλωβισμό ενός μεγάλου πληθυσμού μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας κατ’ απαίτηση της Ε.Ε. Το δεύτερο αυτό στάδιο του σχεδιασμού, προβλέπει την δημιουργία πολλών μικρών ή και μεγαλύτερων χώρων «φιλοξενίας» διεσπαρμένων στην επικράτεια. Αυτές οι δομές, είτε μονιμότερες σε καμπ, είτε προσωρινές σε ξενοδοχεία, έχουν ως στόχο να μονιμοποιήσουν τη θλιβερή συνθήκη του εγκλωβισμού αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας, και απ’ αυτή την άποψη δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με ανθρωπισμό. Ακόμη και η αποσυμφόρηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, δίκαιο αίτημα των τοπικών κοινωνιών εδώ και χρόνια, διαστρέφεται τώρα εντασσόμενο στον παραπάνω σχεδιασμό. Η θλιβερή κατάσταση στη Μόρια και αλλού, χρησιμοποιείται ως ψυχολογικός εκβιασμός προς την κοινωνία για να αποδεχτεί τη μεταφορά και εγκατάσταση σε άλλες περιοχές, ενώ τα νησιά σε καμιά περίπτωση δεν απαλλάσσονται από τα προβλήματα, αφού ακόμη και αν ολοκληρωθεί πλήρως η μετεγκατάσταση, νέες ροές έρχονται από την Τουρκία με την κατάσταση στα κέντρα ταυτοποίησης είναι ασφυκτική. Η Ευρώπη, απ’ την μεριά της, πιέζει για συνέχιση της συμφωνίας με την Τουρκία –που υλοποιείται προς το παρόν μόνο από την χώρα μας αφού οι επαναπροωθήσεις προς την Τουρκία είναι ελάχιστες–, ενώ μέσω της χρηματοδότησης κρατάει «δεμένο» το ελληνικό πολιτικό προσωπικό και το σύστημα των ΜΚΟ, ενώ την ίδια στιγμή με την παρουσία ευρωπαϊκού στρατού και αστυνομίας στην Αδριατική και τα Βαλκάνια, εγγυάται την φύλαξη των πραγματικών ορίων της Ε.Ε., που έχουν την χώρα μας ως εξωτερικό σύνορο και «φράχτη».
Η χώρα μας πρέπει να αρνηθεί την μετατροπή της σε αποθήκη των μεταναστευτικών ροών. Η σύγκρουση με την Ε.Ε., που προωθεί αυτό το σχεδιασμό είναι μονόδρομος. Συντεταγμένα η χώρα μας πρέπει να διεκδικήσει να απεγκλωβιστούν αυτοί οι άνθρωποι και να αναλάβουν όλες οι χώρες της Ε.Ε. το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί
Και κάπου εκεί έρχεται η Ντ. Μπακογιάννη να μιλήσει για τον ανθρωπισμό, ανακαλώντας στην τάξη τους νεοφώτιστους της Ν.Δ., χειροκροτείται από την «Αριστερά» και επαναφέρει την ενότητα στον πολιτικό κόσμο. Προφανώς δεν σώζει κάποια –ανύπαρκτη επί της ουσίας– δημοκρατική και ανθρωπιστική ψυχή του αστικού πολιτικού κόσμου, αλλά περισσότερο αποκαλύπτει την προσήλωσή του, παρά τις κοκορομαχίες, στους σχεδιασμούς που επιβάλει το ευρωπαϊκό διευθυντήριο για τη χώρα μας.
ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ για την χώρα μας είναι να αρνηθεί την μετατροπή της σε αποθήκη των μεταναστευτικών ροών. Η σύγκρουση με την Ε.Ε., που προωθεί αυτό το σχεδιασμό είναι μονόδρομος. Συντεταγμένα η χώρα μας πρέπει να διεκδικήσει να απεγκλωβιστούν αυτοί οι άνθρωποι και να αναλάβουν όλες οι χώρες της Ε.Ε. το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Ταυτόχρονα πρέπει να ενταθούν οι καταγγελίες και οι πιέσεις προς την Τουρκία του Ερντογάν, που χρησιμοποιεί τους κατατρεγμένους ως γεωπολιτικό εργαλείο για να εκβιάσει τη Δύση και να γκριζάρει το Αιγαίο. Όποια άλλη πολιτική, είτε ντύνεται τον μανδύα του ανθρωπισμού είτε του ρεαλισμού, οδηγεί στο αδιέξοδο του εγκλωβισμού, που το μόνο που εγγυάται είναι τον κοινωνικό αυτοματισμό, τις εντάσεις, την περαιτέρω υποβάθμιση των όρων διαβίωσης στη χώρα μας. Αυτό που ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται η ελληνική κοινωνία, πρέπει να γίνει πολιτική πρόταση και κίνηση, ικανή να υπερβεί τα αυτοκαταστροφικά δίπολα που τώρα κυριαρχούν.
