Κινηματογράφος Αθηναϊκόν, δεκαετία του ’60, ατμόσφαιρα πολύ… ατμοσφαιρική, που λένε κι οι διαφημίσεις της Κωνσταντινούπολης και διαφόρων προορισμών από τα Πρακτορεία Ταξιδίων. Πολύ μπόχα, ίσως κάτουρο με μίξη κλανιάς, εκ του εξώστου δε αναδύεται μυρωδιά ψητής ρέγκας – η ψηστική ύλη αποτελείται από παλιές εφημερίδες.
Όμως στην πύλη εισόδου αυτού του σινεμά, που είναι εξαιρετικά δημοφιλές σε αργόσχολους, αεριτζήδες πάσης φύσεως, καλομπαράδες, επαρχιώτες που δεν έχουν πού να κλίνουν την κεφαλή, κοπανατζήδες μαθητές και άλλες προοδευτικές δυνάμεις, δεσπόζει μια και μόνο επιγραφή, που βάζει ένα όριο στους θαμώνες αυτού του χώρου: «Παρακαλείται η αξιότιμος πελατεία να αφήνει τα κασελάκια της απ’ έξω»…
Πέρασαν χρόνια και καιροί, το Αθηναϊκόν κατεδαφίστηκε, στη θέση του ήλθαν άλλες δυνάμεις, λιγότερο προοδευτικές, να χτίσουν πολυκατοικίες. Οι λούστροι που είχαν δανείσει το όνομά τους σε υβριστικό προσδιορισμό («άντε ρε λούστρο» – συνηθισμένη βρισιά εποχής) χαθήκαν απ’ την πιάτσα, και μόνο ελάχιστοι τριγυρίζουν εδώ κι εκεί για να εξυπηρετήσουν διάφορους σνομπ. Όμως η επιγραφή αυτή έμεινε, δηλαδή έμεινε στις συνειδήσεις, άφησε ιστορία, θέλοντας να δείξει σε διάφορους οπορτουνιστές ότι στο σινεμά πρέπει να μπαίνουμε καθαροί, με μόνες τις σκέψεις μας και τα πεπραγμένα μας – αν και στο βαθμό που υπάρχουν.
Γιάννης Σχίζας
