Μπορείς να μιλήσεις για ψεκασμένους και να ξεμπερδέψεις. Μπορείς να καταγγείλεις, όπως έκαναν σύσσωμη κυβέρνηση, αντιπολίτευση και ΜΜΕ, τις μειοψηφίες αρνητών και λαϊκιστών που απειλούν να φέρουν το τέταρτο κύμα της πανδημίας. Αν είσαι ο μέσος αριστερός ή ΣΥΡΙΖΑίος μπορείς να βλέπεις τον ακροδεξιό όχλο των μακεδονομάχων που τώρα έγιναν αντιεμβολιαστές. Αν είσαι χρήστης των social media μπορείς να αρκεστείς στο θέαμα των ρασοφόρων και των μεγαλόσταυρων και να μη σε απασχολεί και πολύ να δεις παρακάτω. Από την άλλη βέβαια μπορεί αν είσαι επίδοξος πολιτικάντης, που είδε στην πανδημία την ευκαιρία να πιάσει την καλή, να βλέπεις μεγάλους ξεσηκωμούς, το τέλος του «Κούλη», τους Έλληνες που ξύπνησαν και ποιος τους πιάνει, και να ονειρεύεσαι πως θα καβαλήσεις το κύμα ατενίζοντας τις επόμενες εκλογές.
Η πραγματικότητα, σε κάθε περίπτωση, λέει πως σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας πραγματοποιήθηκαν μεγάλες, για τα δεδομένα της περιόδου, συγκεντρώσεις με επίκεντρο την εναντίωση στη διαχείριση της πανδημίας από την ελληνική κυβέρνηση και την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών ως βασικό εργαλείο πολιτικής επιβολής. Συγκεντρώσεις που όμοιες τους δεν είδαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας σε αντίθεση με άλλες χώρες.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ αυτό που βγάζει τώρα τον κόσμο στο δρόμο; Είναι το εξόφθαλμο πλέον αδιέξοδο των κυβερνητικών αποφάσεων, που καταφεύγει στον αυταρχισμό και τον διχασμό για να καλύψει ευθύνες και κρυφές επιδιώξεις. Είναι η κούραση, η οργή, η αγωνία για την επιβίωση μετά από ενάμιση χρόνο που είτε με λοκντάουν και επιδόματα, είτε με «άνοιγμα» και τουρισμό, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας είδε τη ζωή της να διαλύεται, και τώρα βλέπει ειδικούς και πολιτικούς, να την κατηγορούν πως φταίει κιόλας για τη μοίρα της. Κυρίως όμως είναι η διαίσθηση για όλα όσα έρχονται, η έστω και όχι ξεκάθαρη εκτίμηση, πως ο λαός θα πληρώσει γι’ ακόμη μια φορά τα σπασμένα της κρίσης, αυτή τη φορά μάλιστα με υγειονομικό προκάλυμμα, με τα προεόρτια να έχουν ήδη αρχίσει με τις απειλές για απολύσεις ανεμβολίαστων κ.ά.
Τι είναι αυτό που βγάζει τώρα τον κόσμο στο δρόμο; Είναι το εξόφθαλμο πλέον αδιέξοδο των κυβερνητικών αποφάσεων, που καταφεύγει στον αυταρχισμό και τον διχασμό για να καλύψει ευθύνες και κρυφές επιδιώξεις
Αρκετές χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ εκατοντάδες συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις σε άλλες επαρχιακές πόλεις. Η ανθρωπογεωγραφία των συμμετεχόντων ήταν ευθεία αντανάκλαση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο λαϊκός παράγοντας σε μια κατακερματισμένη και αποπροσανατολισμένη κοινωνία. Στη συντριπτική του πλειοψηφία απλός κόσμος, που ψάχνει τρόπο να εκφράσει την αντίδραση του, ενώθηκε κάτω από το σύνθημα «ελευθερία και όχι υποχρεωτικότητα» και «κάτω η χούντα». Για άλλη μια φορά ακροδεξιοί ή και ανοιχτά φασίστες επιδίωξαν, όπως και σε άλλες συγκεντρώσεις, να παίξουν ρόλο και να χρωματίσουν τη διαμαρτυρία. Υπήρχαν και κάποιοι ιερείς (μάλλον παλιοημερολογήτες) που βάλλουν ενάντια στα εμβόλια κ.λπ., ενώ δυναμική εμφάνιση επιδίωξε να κάνει ο αστέρας των εν Ελλάδι αρνητών της πανδημίας γιατρός Φ. Βοβόλης, με διακριτή συγκέντρωση (μαζική κι αυτή), και μάλλον διακριτές εκλογικές στοχεύσεις. Ενώ τέλος από μερίδα των συγκεντρωμένων, με προοδευτικότερες προελεύσεις έγινε προσπάθεια να ακουστούν και κάποια συνθήματα όπως: «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, με έναν κορωνοϊό στα πήραν και τα τρία» ή «δεν υπάρχει υγεία χωρίς ελευθερία».
ΟΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ αυτές ήταν μια στιγμή. Παράγουν αποτέλεσμα κοινωνικό και πολιτικό. Αναγκάζουν την κυβέρνηση να τοποθετηθεί, ενώ την ίδια στιγμή γίνονται και αντικείμενο χειρισμού στην προσπάθειά του Μαξίμου να κατασκευάσει τον μπαμπούλα των ανεμβολίαστων. Είναι έκφραση των αδιεξόδων και του κοινωνικού κατακερματισμού, που βάθυνε μετά από ένα χρόνο πανδημίας, λοκντάουν και τηλε-ζωής. Είναι μια ένδειξη του τεράστιου κενού που υπάρχει. Κενού πολιτικού λόγου απέναντι στην προσπάθεια να παρουσιαστούν οι υποχρεωτικότητες και οι νέες περιθωριοποιήσεις ως υγειονομικά και επιστημονικά αντικειμενικές. Κενό εναλλακτικών ενάντια στους διάφορους μονόδρομους, του λοκντάουν, της ατομικής ευθύνης και τώρα του εμβολιασμού, που χωρίς να συνοδεύεται από άλλα μέτρα, γίνεται πρόσχημα για την κυβερνητική διάσωση και επιβολή. Κενό κοινωνικής στάσης, κόντρα στους δύο αλληλοσυμπληρούμενους και αλληλοτροφοδοτούμενους ανορθολογισμούς, τον κυρίαρχο ανορθολογισμό των αντιφατικών επιστημονικών προσταγών, που θέλει μια κοινωνία φοβισμένη και υποχείριο των κάθε φορά προσταγών των ελίτ, και τον δευτερεύον ανορθολογισμό διάφορων τσαρλατάνων που από την αρχή μιλάνε για μια μικρή γριπούλα, και προσπαθούν να κάνουν καριέρα πάνω στους φόβους και την αγωνία του κόσμου.
