Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Οι εραστές σου και οι ερωμένες σου
στην Janine
Ποτέ δε γράφουν τ’ αρχικά με κιμωλία
μέσα στο άσπρο δάσος του έρωτα.
Ένας αιώνιος θεριστής σβήνει τους μαυροπίνακες
των υπολογιστών
πόλη από ζελατίνη καλή με τις αράχνες
τρέμεις μόλις ακούσεις
την φωνή μου
Ω ο καπνός κρατά μεγάλη θέση στη ζωή μου.
Κάποια άγρια τίγρη έχει σχεδιάσει
στο στήθος μου την αντανάκλαση των κίτρινων
ματιών της,
Ζώνη καπνού και ίριδος
Το οχυρό
του δικαστηρίου
των ποταμών
όπου εκατό ψάρια
κυματίζουν.
Tour de la tombe
Για ν’ αγαπώ, χάθηκα στον ωκεανό. Και τι ωκεανό!
Μια καταιγίδα γέλιων και δακρύων.
Αν ανεβείτε σε καράβι προσέξτε την φιγούρα που σας
κοιτάζει από την πλώρη με μάτι φαγωμένο από τα κύ-
ματα και τ’αλμυρό νερό.
Αλλά τι λέω; Το θέμα του έρωτα καθόλου δεν με
νοιάζει. Αυτό που επιθυμώ είναι να γίνω ένα πανί που οι
άγριοι άνεμοι παρασύρουν σε ηπείρους άγνωστες όπου
μονάχα έναν άνθρωπο θα βρω. Κάποιον που ήδη έχετε
βαφτίσει.
Γδύνομαι, όπως αρμόζει σ’ έναν εξερευνητή χαμένο σ’
ένα ερημονήσι και μένω ακίνητος σαν ξύλινη φιγούρα
πλώρης.
Σε χαιρετώ, θάλασσα άνεμε, και σένα έρημο, και σέ-
να λησμονιά.
Θα με ξεχάσουν. Κάποιαν ημέρα δε θα ξέρουν πια το
όνομά μου, εγώ όμως πάντα το δικό του θα γνωρίζω.
Πάλι ένα βράδυ θα ’ρθω, γεμάτος δόξα, πλούτη, κι ολό-
γυμνος την πόρτα θα κτυπήσω. Θ’ ανοίξουν, θα με δουν
μπροστά τους, όμως δε θα μιλήσουν.
Έχω τουλάχιστον το νόημα της διάρκειας κερδίσει.
Δεν εννοώ εκείνη την γελοία, των παραχωρήσεων του
νεκροταφείου.
Μάταια εύχομαι την εμφάνιση της γκιλοτίνας, το μό-
νο που μπορώ να προσφέρω στα αιμοσταγή πλήθη είναι
ο πόθος μου γι’ αυτοκτονία.
Επανάσταση! Θα λάμψεις μετά τον θάνατό μου στην
τεράστια πλατεία από άσπρο μάρμαρο, που θα καλύψει
το πελώριο πτώμα μου.
Η Γαλλία είναι μια σφηκοφωλιά, η Ευρώπη κάμπος
σάπιος, ο κόσμος χερσόνησος της συνείδησής μου.
Ευτυχώς που απομένουνε τ’ αστέρια και η συνειδητο-
ποίηση του ηθικού μου μεγαλείου που πάει κόντρα στα
χίλια εμπόδια που ο κόσμος φέρνει στον έρωτά μου.
Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα
