Τα πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικο-ψυχολογικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας των ΗΠΑ
Του James Petras*
Κατά τα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια, πάνω από 125 μαζικές εκτελέσεις / σφαγές έχουν λάβει χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ούτε ένας δράστης δεν έχει αναγνωριστεί ως εκπαιδευμένο μέλος του διεθνούς τρομοκρατικού δικτύου Iσλαμιστών.
Υπάρχει σαφής και σταθερή αύξηση του αριθμού των δολοφονιών και των θανάσιμων τραυματισμών σε όλον τον εξεταζόμενο μισό αιώνα. Από το 1960 έως το 1980 υπήρξε μια μεγάλη σφαγή με τουλάχιστον 14 νεκρούς και 32 τραυματίες. Κατά την επόμενη περίοδο μεταξύ 1981-1998 ο αριθμός των σφαγών τετραπλασιάστηκε όπως και ο αριθμός των νεκρών από 14 σε 71. Στην πιο πρόσφατη περίοδο (1999-2016), ο αριθμός των σφαγών σχεδόν διπλασιάστηκε, ενώ ο αριθμός των νεκρών αυξήθηκε δυόμισι φορές.
Ο αριθμός των σφαγών και των θυμάτων έχει «απογειωθεί» κατά τα τελευταία λίγα χρόνια. Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστεύουμε ότι έχουμε μετακινηθεί από σφαγές σαν σπάνιο γεγονός, σε μια σημαντική άνοδο η οποία έχει γίνει το «νέο καθεστώς» για μαζικές δολοφονίες.
Μύθοι: κρατική προπαγάνδα και κοινωνική πραγματικότητα
Οι μεγάλες σφαγές από πολίτες ήταν σπάνιες, στις δεκαετίες 1960-1980, παρά το ότι είναι η εποχή της μαζικής λαϊκής διαμαρτυρίας κατά του πολέμου και του ρατσισμού, πολιτιστικών επαναστάσεων, εργατικής αναταραχής και συλλογικών κοινωνικών δράσεων. Το πολιτικό-πολιτιστικό κλίμα ενθάρρυνε τη μαζική συλλογική δράση. Η κρατική προπαγάνδα αμφισβητήθηκε από ένα εξαπλωμένο και ισχυρό σύστημα Μέσων Ενημέρωσης ελεγχόμενων από την αντιπολίτευση, με υψηλής δημοσιότητας επικριτικές φωνές και γνωστά μέρη της αντίστασης. Όταν λάμβαναν χώρα εντόπιες σφαγές διαπράττονταν συχνότερα από το κράτος, όπως η επίθεση κατά της ηγεσίας των Μαύρων Πανθήρων ή οι πυροβολισμοί κατά φοιτητών στο Jackson State και στο Πανεπιστήμιο του Kent.
Η άνοδος δολοφονιών από πολίτες, ως δημόσιες εκδηλώσεις, άρχισαν να αποκτούν δημοσιότητα ως φαινόμενο μεταξύ 1980-1998, μια περίοδο αυξανόμενης κυριαρχίας της ελίτ πάνω στην καθημερινή ζωή και την υποχώρηση της συλλογικής έκφρασης. Έμφαση στην ατομική δικαίωση και σε πικρίες, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη λατρεία της ιδιωτικής απληστίας -τα «ζωώδη πνεύματα» της Αγοράς- και η προώθηση της στρατοκρατικής αναβίωσης, με την εισβολή του Ρίγκαν στη Γρενάδα και την καταστροφή του Παναμά και του Ιράκ από τον Τζορτζ Μπους.
Οι ελίτ, με επικεφαλής τον πρόεδρο Ρίγκαν, εδραίωσαν την κουλτούρα του «Μοναχικού Καβαλάρη» (ή μοναχικού λύκου), που εκδικείται για τις αδικίες το «τουφέκι του δικαίου». Ο συγκερασμός της Δεύτερης Τροποποίησης του Συντάγματος των ΗΠΑ με τη λατρεία του μοναχικού εκδικητή βοήθησε να ο σύγχρονος μαζικός δολοφόνος.
Η πολιτική κουλτούρα της αντίστασης αντικαταστάθηκε από την παθολογία της πικρίας. Διαμαρτυρίες που είχαν πολιτικούς στόχους αντικαταστάθηκαν από βίαιες τρομοκρατικές ενέργειες που απευθύνονται σε ένα διεσπαρμένο απολίτικο κοινό – τους άμορφους αθώους.
Οι αλλαγές
Πρώτον, οι πολιτικές και πολιτιστικές ελίτ εσκεμμένα και συστηματικά απαξίωσαν το κοινωνικό πλαίσιο της μαζικής λαϊκής διαμαρτυρίας, γελοιοποιώντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια και καταπιέζοντας την αμφισβήτηση ενώ ενισχύουν το πρότυπο της εξουσίας του ατόμου. Δεύτερον, η μεταβατική πολιτική κουλτούρα ανανέωσε και ενίσχυσε το ρόλο της κρατικής βίας για την επίλυση των συγκρούσεων και επέκτεινε την αίσθηση της κοινωνικής βίας προς τα κάτω μέσα στο σώμα της κοινωνίας.
Υπό την κηδεμονία των πολιτικών και μιντιακών ελίτ, οι δεκαετίες του ’80 και του ’90 δεν ενθάρρυναν ή δεν επέτρεψαν οποιαδήποτε αποτελεσματική μαζική εναλλακτική κουλτούρα στη βία.
Η απορρύθμιση της οικονομίας και η πολιτική του καθεστώτος Κλίντον της απεριόριστης πολιτικής κατάκτησης με μαζικούς βομβαρδισμούς των υπερπόντιων αντιπάλων οδήγησαν σε μια μαζική αστυνόμευση τόσο των ξένων (αυτοκρατορικών πελατών) όσο και των εγχώριων πολιτισμένων κοινωνιών, τροφοδοτώντας τις παθολογικές τάσεις μεμονωμένων ατόμων, που βγήκαν να υπερασπιστούν τα ατομικά τους παράπονά.
Οι δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα γνώρισαν μια απότομη αύξηση στις σφαγές από πολίτες στο εσωτερικό της χώρας με ακόμα μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων. Οι σωρευτικές επιπτώσεις των μαζικών δολοφονιών των προηγούμενων δεκαετιών, βρήκαν έκφραση σε ένα ανοδικό σπιράλ σφαγών.
Ο 21ος αιώνας είναι η εποχή των πολλαπλών, εν σειρά, δολοφονιών σε κάθε γεωγραφική περιοχή, εθνικά και παγκόσμια. Οι αιματηρές συνέπειες των άνομων αυτοκρατορικών επιθετικών πολέμων και λεηλασίας (με ψυχωτικές δικαιολογίες όπως «αλλαγή καθεστώτος» ή «ανθρωπιστική επέμβαση», ιδίως στο πρώτου δυναστικό καθεστώς Κλίντον) έγιναν στοιχεία της καθημερινής ζωής. Οι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί έχουν εκτιναχθεί στα ύψη και καθρεφτίζονται με αγορές όπλων πολλών εκατομμυρίων από ιδιώτες.
Η βία επιστρέφει στις ΗΠΑ
Οι δημόσιες επιδείξεις των υπεράνθρωπων «εκδικητών», περιτυλιγμένων με την εθνική σημαία, έχουν διεισδύσει σε κάθε σχισμή της κοινωνίας – από τα φαντασμαγορικά αθλητικά events σε σχολικά συγκροτήματα κι από επιχειρηματικές συναντήσεις (όπως των Ροταριανών Ομίλων) σε συγκεντρώσεις στους χώρους εργασίας.
Εκατομμύρια έχουν εισέλθει στις εμπόλεμες ζώνες∙ οι καθημερινές δολοφονίες πολιτών από αστυνομικούς, ιδίως Αφροαμερικανών και περιθωριοποιημένων νέων, έγιναν ο κανόνας. Εν τω μεταξύ, εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες δαιμονοποιούνται, δέχονται επιθέσεις, σέρνονται βιαίως από τα σπίτια ή τους χώρους εργασίας, φυλακίζονται και απελαύνονται με μόλις μια φανέλα στις πλάτες τους – αφήνοντας διαλυμένες οικογένειες και κοινότητες.
Το πιο σημαντικό, το αυτοκρατορικό κράτος των ΗΠΑ έχει κακοποιήσει και, άμεσα ή έμμεσα, σφαγιάσει εκατομμύρια Μουσουλμάνων πολιτών, πολιτών μία φορά-κυρίαρχων εθνών, σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, τη Νότια Ασία και τη Βόρεια Αφρική, ακόμη και στα γκέτο των μεταναστών, αυξάνοντας την ανομία σε νέο και πιο εκτεταμένο πεδίο.
Η παθολογία του αμερικανικού κράτους, που επικροτεί τις σφαγές με κρατική σφραγίδα, έχει δημιουργήσει μια μαζική ψυχο-φοβία κατά των Μουσουλμάνων και βρίσκεται στη φάση αύξησης του βρασμού ακόμη πιο άγριων σφαγών αμάχων. Πρέπει να τονιστεί ότι Αμερικανοί πολίτες, συντριπτικά μη-μουσουλμάνοι, έχουν διαπράξει τις ασύγκριτα περισσότερες μαζικές δολοφονίες στην Αμερική. Ακόμη και οι μαζικές δολοφονίες που έχουν διαπραχθεί από αυτό-περιγραφόμενους Ισλαμιστές, αφορούν Ισλαμιστές γεννημένους στις ΗΠΑ ή προσήλυτους που επιδεικνύουν μια απίστευτη συνάφεια και υποβολή στο κυρίαρχο ήθος της οπλοκατοχής της Αμερικής. Κανένας δεν έχει «εκπαιδευτεί στο εξωτερικό», κανένας δεν έχει αποδειχθεί ότι είναι «στρατιώτης» κάποιου απομακρυσμένου διεθνούς ισλαμικού κινήματος.
Μόνο δύο από τις πιο πρόσφατες επτά μεγάλες σφαγές έχουν μια απόμακρη σύνδεση με το Ισλάμ. Ο Omar Mateen, οι οποίος σφαγίασε δεκάδες άοπλους νέους, κυρίως ισπανόφωνους, σε ένα γκέι κλαμπ στο Ορλάντο της Φλόριντα, είχε σαφώς πολύ περισσότερα κοινά με τον Νορβηγό δολοφόνο Anders Breivik (ο οποίος σκότωσε πάνω από 70 νεολαίους σε μια κατασκήνωση, το 2011) ή με τον Adam Lanzo (ο οποίος σκότωσε 20 μικρούς μαθητές και 6 δασκάλους στο Κονέκτικατ, το 2012), από ό,τι με οποιαδήποτε πολεμική ομάδα στη Συρία ή το Αφγανιστάν.
Συμπέρασμα
Τα προσωπικά-πολιτικά προβλήματα των μαζικών δολοφόνων έχουν πάντα να κάνουν με την πολιτιστική και ψυχολογική τους απομόνωση, την απόρριψη και τη βαθιά πνευματική αφοσίωση στην κυρίαρχη κουλτούρα των όπλων»: αυτές οι σφαγές έχουν γίνει αυτό-οριζόμενες συνταγές ψυχοθεραπείας. Οι κυρίαρχοι πολιτικοί και αστυνομικοί φορείς αξιοποιούν φυσικά αυτή την προπαγάνδα για να προωθήσουν την αυτοκρατορική ατζέντα, παρά να ενθαρρύνουν τις θετικές συλλογικές εκφράσεις της δυσαρέσκειας για την αντιμετώπιση των κοινωνικών ζητημάτων.
Σήμερα, δεν υπάρχει συλλογική κοινωνική έκφραση με εξαιρετικά αξιόπιστους, προσηλωμένους μαζικούς ακτιβιστές όπως υπήρξαν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1960-70, όταν οι μεγάλης κλίμακας δολοφονίες από πολίτες ήταν ακόμη πολύ σπάνιες.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1980-1990, οι ελίτ ενθαρρύνουν και προωθούν αδηφάγες επιθέσεις ενάντια σε αντίπαλες αγορές και ολόκληρα έθνη, τα οποία οι αυθεντίες του οικονομικού Τύπου έχουν επαινέσει ως εκφράσεις του «ζωώδους πνεύματος», του θριάμβου του «ισχυρότερου», του πιο ατομικιστικού καπιταλισμού. Από το 2000 μέχρι σήμερα, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν φλομώσει τα ακροατήριά τους με στρατιωτικές λύσεις για τα ατομικά προβλήματα. Η ψυχοπαθολογία των μαζικών δολοφόνων αντικατοπτρίζεται στις ξεκάθαρες κρατικές εντολές.
*Tο άρθρο αναδημοσιεύεται από το GlobalResearch
