Με 17.000 κρούσματα και 216 θανάτους κατά την τελευταία βδομάδα, και τους διασωληνωμένους να ξεπερνούν τους 300, το δεύτερο κύμα της πανδημίας αφήνει, με βαριές συνέπειες, το στίγμα του στη χώρα μας. Μόλις σε μια βδομάδα καταγράφονται το ένα τέταρτο των συνολικών κρουσμάτων και θανάτων από την αρχή της πανδημίας. Με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες πόλεις της Β. Ελλάδας, όπου το λοκντάουν δεν φαίνεται να μειώνει τη ραγδαία εξάπλωση του ιού, οι ΜΕΘ των νοσοκομείων δοκιμάζουν τα όρια αντοχής τους, και η διαχείριση της νοσηλείας των νέων κρουσμάτων αλλά και η αντιμετώπιση άλλων ασθενειών μοιάζει με πραγματικό άθλο για τους εργαζόμενους στην Υγεία.
Η χώρα μας «συντονίζεται» με την υπόλοιπη Ευρώπη, καταγράφοντας καθημερινά νέα αρνητικά ρεκόρ τόσο σε κρούσματα όσο και σε θανάτους. Σήμερα, με 2,5 θανάτους λόγω Covid ανά 1 εκατ. κατοίκους την ημέρα, η θνητότητα του ιού προσεγγίζει αυτή των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης. Απ’ τους μηδενικούς θανάτους και τα ελάχιστα κρούσματα –κυρίως εισαγόμενα– κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, με τη σχεδιασμένη από τους κυβερνώντες χαλάρωση και την κατασπατάληση του χρόνου για προληπτική θωράκιση του συστήματος Υγείας, φτάνουμε στη σημερινή πραγματικά δύσκολη κατάσταση.
Η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από το ότι η πανδημία δεν πλήττει μόνο την χώρα μας. Δείχνοντας την κατάσταση σε άλλες χώρες που παρουσιάζουν χειρότερη επιδημιολογική εικόνα, παρουσιάζοντας την αδυναμία των κρατών και των συστημάτων Υγείας της «ανεπτυγμένης Δύσης» να περιορίσει τη βλαπτικότητα και τη διάδοση του ιού σαν φυσικό φαινόμενο, αποκρύπτει τις δικές της τεράστιες ευθύνες και την απροθυμία της ακόμη και σήμερα να πάρει δραστικά έκτακτα μέτρα ενίσχυσης της Υγείας και της κοινωνίας. Μέχρι πριν μόλις 10 μέρες δήλωναν αυτάρεσκα ότι όλα είναι υπό έλεγχο, στην συνέχεια έκαναν αγωνιώδεις προσπάθειες να αποδείξουν ότι οι ευθύνες βαραίνουν όλους τους άλλους πέρα από τους ίδιους. Σήμερα το αφήγημα λέει πως δεν διάβασαν καλά τα στοιχεία και υποτίμησαν το δεύτερο κύμα, ενώ σπεύδουν να μιλήσουν πριν τους επιστήμονες και για μια πιο επικίνδυνη μετάλλαξη του ιού. Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από καθημερινές ανακοινώσεις νέων μέτρων και από αύξηση του αυταρχισμού, όχι για να ενισχύσουν και να περιφρουρήσουν το λοκντάουν, όχι για να περιορίσουν τις εστίες μετάδοσης (μαζικοί χώροι εργασίας, ΜΜΜ) αλλά για να δείξουν οι κυβερνητικού ιθύνοντες στο δικό τους ακροατήριο ότι κάτι κάνούν, κρύβοντας πίσω από την «πυγμή» και την «αποφασιστικότητα», την αγωνία της πολιτικής διάσωσης της.
Η κοινωνική δυσαρέσκεια για την κυβερνητική πολιτική αρχίζει να φουντώνει. Η περίοδος χάριτος έχει τελειώσει και αυτό για πρώτη φορά καταγράφεται στις δημοσκοπικές έρευνες. Η κυβέρνηση αντί να επιδιώξει να κερδίσει την εμπιστοσύνη, ποντάρει στον κατακερματισμό και στο ψευδεπίγραφο δίλημμα «υπάκουοι-ψεκασμένοι» ενώ ψευδώς υπόσχεται γρήγορη επανάκαμψη, άνοιγμα τα Χριστούγεννα, σχετικά άμεση αξιοποίηση του εμβολίου (οι έρευνες για το οποίο ακόμη δεν έχουν ολοκληρωθεί). Η αντιπολίτευση απ’ την πλευρά της μην έχοντας να αντιπροτείνει εναλλακτικό σχέδιο, σπεύδει πρόωρα να μιλήσει για κατάσταση Μπέργκαμο, και να καρπωθεί επικοινωνιακά την κρίση, την ίδια στιγμή που με τη φιγούρα του άνετου και μάγκα Πολάκη συνομιλεί με τις διάφορες ανορθολογικές απόψεις.
Για ακόμη μια φορά η κοινωνία χωρίς ηγεσία και με λειψά μέσα καλείται να δώσει τη μάχη για την ζωή. Για ακόμη μια φορά αν κάτι μας σώσει αυτό είναι η υπευθυνότητα των πολλών και ο αγώνας όσων βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Το μόνο που μπορεί να δώσει αισιοδοξία στην δύσκολη αυτή στιγμή, είναι η συγκρότηση της κοινωνίας, κόντρα στον κατακερματισμό.
Ακόμα η απουσία οποιουδήποτε δημόσιου διαλόγου για τις στρατηγικές αντιμετώπισης αυτής της κρίσης, ενισχύει των ανορθολογισμό μετατρέποντας την αντιπαράθεση γύρω απ’ την πολιτική και την επιστήμη σε θρησκευτικού τύπου αντιπαράθεση, δεν πιέζει την κυβέρνηση να λάβει ουσιαστικότερα μέτρα και αδρανοποιεί την κοινωνία τη στιγμή που η ενεργοποίησή της, προσαρμοσμένη στις έκτακτες συνθήκες, εφευρίσκοντας νέους τρόπους και μορφές, είναι μονόδρομος για την ανθεκτικότητα ων κοινωνιών, τώρα και για το μέλλον.
Δημήτρης Γκάζης
