Η σύνθεση νέου φορέα στους ρυθμούς των κινημάτων

Του Αντώνη Μαούνη. Μετεκλογικά και σε χρόνο μηδέν δεν αποφεύχθηκε, σε κάποιες περιπτώσεις, η αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται σε συνδιάσκεψη, με όρους προβολής μηχανισμών, ενίοτε και σε συνεννόηση με υπό κατασκευή νέες τάσεις, για να εξασφαλίζεται ένας έλεγχος για το πλαίσιο και τα όρια του φορέα.

Η μάχη στη Βουλή, φαίνεται να απορροφά πλήρως το ενδιαφέρον του χώρου, καθώς το θέμα της μαζική συγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ υπό τους πιο πάνω όρους, αντιμετωπίζεται με αμηχανία. Όμως για η μάχη στη Βουλή η κατάσταση είναι σχετικά ασφαλής. Σημερινό μεγάλο ζητούμενο παραμένει το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στον κόσμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και η δημοκρατική του συγκρότηση, ώστε να μπορέσουν οι κεντρικές του κατευθύνσεις να δεχτούν τους χυμούς των κινημάτων αντίστασης, στην επίθεση που δεχόμαστε.
Τα πιο πάνω φαινόμενα περιπλέκονται με ορισμένες εμμονές (περίπου να μην αλλάξει τίποτα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με όσα του καταμαρτυρούν, «μας έφερε ώς εδώ» – μια προφανώς λανθασμένη ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος). Παραδόξως, επιτείνονται και από την αξιοπρεπή παρουσία των κορυφαίων εκπροσώπων στον εκλογικό αγώνα και στη συνέχεια στη Βουλή, παρ’ όλα τα κάποια λάθη. Ευτυχώς εμπνέει εμπιστοσύνη, δυστυχώς εμπνέει και τον εφυσηχασμό: Κάνει τη «δημοκρατική θέσμιση» ΣΥΡΙΖΑ, να μοιάζει με περιττή πολυτέλεια. Έτσι, οι συνεδριάσεις επιτροπών σε τοπική βάση, μετατρέπονται σε «συνελεύσεις» -δεν έχω πρόβλημα με το όνομα αλλά με τον ελάχιστα παραγωγικό χαρακτήρα τους- που λίγο απέχουν σε κάποιες περιπτώσεις από δημόσιες προπαγανδιστικές εκδηλώσεις. Συχνά μετατρέπονται σε «ελκυστικές» ευκαιρίες, «απευθείας επαφής» της βάσης με κεντρικούς εκπροσώπους του φορέα. Ελπίζω ότι δεν θα βρισκόμαστε ενώπιον ενός ποπουλιστικού φαινομένου, ΠΑΣΟΚικής καταβολής.
Στην εισήγησή μου προς την τελευταία συνεδρίαση της Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής θεώρησα σημαντική μια ειδική αναφορά στη συγκρότηση των επιτροπών σε τοπική βάση, αυτών που συνήθως αποκαλούμε επιτροπές ή συνελεύσεις ΣΥΡΙΖΑ γειτονιάς, που μέχρι τις εκλογές, ήταν ο αποκλειστικός τρόπος οργάνωσης των μελών του. Τα «τοπικά κινήματα» είναι κινήματα με δική τους ιδιαιτερότητα και ρυθμούς. Κατά βάση αναφέρονται στη σφαίρα της κυκλοφορίας και της κατανάλωσης (κοινόχρηστοι χώροι, κυκλοφοριακό, διαχείριση απορριμμάτων, πολεοδομικός σχεδιασμός, συμβιωτικές σχέσεις πολιτισμού, αυτοδιοίκηση κ.λπ.). Η υπαγωγή των πάντων στις Τοπικές Επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ (συνδικαλιστικό κίνημα, εργατικό κ.λπ., νεολαιΐστικο, Παιδεία, Υγεία, καλλιτέχνες, επιστήμονες, φεμινιστικό, περιβάλλον κ.λπ.), είναι αδύνατη. Έτσι, πολύ συχνά μετατρέπονται οι Τοπικές Επιτροπέ, σε απλούς προπαγανδιστές κεντρικών αποφάσεων ή επί μέρους κατευθύνσεων, για τη διαμόρφωση των οποίων οι ίδιες έχουν συμμετάσχει ελάχιστα ή καθόλου. Τελικά, καλύπτεται ανεπαρκώς ο πολύ σοβαρός δικό τους ειδικός πολιτικός ρόλος, πλην εξαιρέσεων, που δεν πρέπει να θεωρούμε αρκετές, όσο φωτεινές και αν αποδεικνύονται μερικές, όπως το κίνημα ενάντια στα χαράτσια.
Η οικοδόμηση του νέου φορέα, δεν είναι μόνο ζήτημα τόπου αλλά και πολιτικού χρόνου. Οι αποφάσεις για τις δομές των κλαδικών πρέπει να αποπνέουν το διαφορετικό κλίμα και τους ρυθμούς του χώρου και των κινημάτων όπου οικοδομούνται και παρεμβαίνουν. Αυτός ο πολιτικός χρόνος συχνά απουσιάζει από τις συζητήσεις «επί του οργανωτικού». Αρκετές αναζητήσεις παλινδρομούν ανάμεσα σε γενικόλογες αρχές και σε γενικευτικές λύσεις, χωρίς το ενδιάμεσο της πολιτικής προσέγγισης, με κίνδυνο να αφεθούμε σε μια δομή – είδωλο της Διοικητικής ή Αυτοδιοικητικής γραφειοκρατίας.
Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που κρίνουν ότι τα μέτωπα όπου παρεμβαίνουν δεν μπορούν αποτελεσματικά να υπαχθούν σε αυτό που προηγουμένως περιέγραψα και που διεθνώς ονομάζεται «κίνημα της πόλης», ας ξεκινήσουν άμεσα να συγκροτούν, καταρχήν με ανοιχτό, μαζικό, ολομελειακό τρόπο, κλαδικές και θεματικές και ας αποφασίσουν καταρχήν τα ίδια για τον καλύτερο τρόπο λειτουργίας και παρέμβασής τους. Για να ανατρέξω στο γνωστό: Αν δεν το κάνουν τα ίδια, ποιοι;

Σχόλια