Αν δούμε τα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ για το θερμό επεισόδιο στο νησί Γιονπιόνγκ, το αρχικό συμπέρασμα είναι ότι το μεσημέρι της Τρίτης 23/11 μύγες τσε-τσε τσίμπησαν τους βορειοκορεάτες, που άρχισαν στα καλά του καθουμένου να βομβαρδίζουν το ειρηνικό νησάκι.
Το συμπέρασμα ενισχύεται από σημαντικούς αναλυτές: «Εάν αυτές οι πράξεις είναι εκούσιες, αποτελούν ένδειξη ότι το καθεστώς της Βόρειας Κορέας έχει αγγίξει σημείο παραφροσύνης. Οι πράξεις του είναι δύσκολο να διερευνηθούν με λογικούς όρους. Εναλλακτικά, είναι μήνυμα πως το καθεστώς βρίσκεται εκτός ελέγχου. Τμήματα του στρατού ενδεχομένως έχουν τη δυνατότητα να ενεργούν αυτοβούλως», γράφει στους Financial Times ο Μπρζεζίνσκι, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ.
Μια άλλη αναλύτρια, η Βαλερί Νικέ, πλειοδοτεί στη γαλλική Libération: «Με ένα τέτοιο καθεστώς, μόνο εν μέρει λογικό, ελλοχεύει ο κίνδυνος να ξεφύγει η κατάσταση». Τουλάχιστον ο Μπρζεζίνσκι, πιο μετρημένος, εξετάζει το ενδεχόμενο οι μύγες τσε-τσε να μην έφτασαν ως τη βορειοκορεατική πρωτεύουσα, και απλώς να τσίμπησαν μονάχα κάποιους καραβανάδες – που άρχισαν βολές χωρίς την έγκριση της κυβέρνησής τους. Θα ήταν μια εξήγηση, αφού το τσίμπημα της τσε-τσε προκαλεί «σύγχυση, μειωμένη αντίληψη και κούραση διακοπτόμενη από επεισόδια μανιακής συμπεριφοράς»… Η ανάλυση έχει και συνέχεια: «Οι ΗΠΑ εξέφρασαν άμεσα την αμέριστη υποστήριξή τους στη Νότια Κορέα, αποφασίζοντας κοινά στρατιωτικά γυμνάσια σε απάντηση του βομβαρδισμού», μας πληροφορεί η έγκυρη Libération.
Κι εδώ αρχίζουν οι αμφιβολίες… Πώς αυτά τα γυμνάσια αποτελούν απάντηση στη βορειοκορεατική παραφροσύνη, αφού άρχισαν τη Δευτέρα, δηλαδή μια μέρα πριν το «όλως ανεξήγητο» επεισόδιο; Διότι, όσο το σκαλίζουμε, τόσο μπερδεύεται: Την προηγούμενη εβδομάδα περνάει στα ψιλά η είδηση ότι «οι ΗΠΑ και η Νότια Κορέα θα πραγματοποιήσουν μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις με την κωδική ονομασία Hoguk και τη συμμετοχή 70.000 ανδρών – παρά τις διαμαρτυρίες του βορειοκορεατικού καθεστώτος, που διατείνεται ότι αυτές έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις συμφωνίες για αμοιβαία αποφυγή προκλήσεων». Την ίδια Δευτέρα ο Νοτιοκορεάτης υπουργός Άμυνας δηλώνει ότι «μία κοινή επιτροπή ΗΠΑ-Ν. Κορέας θα επανεξετάσει ζητήματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη τακτικών πυρηνικών όπλων στη Ν. Κορέα»…
Η κατάσταση περιπλέκεται όταν οι Βορειοκορεάτες δίνουν στη δημοσιότητα έκκληση του εκπροσώπου τους στη Διακορεατική Επιτροπή Στρατιωτικών Επαφών, ώρα 8 το πρωί της Τρίτης: «Για μια ακόμη φορά, σας καλούμε με τον πιο έντονο τρόπο να ακυρώσετε τα σχέδιά σας για τη ρίψη βολών από τη νησίδα Γιονπιόνγκ στην επικράτεια της Λ.Δ. Κορέας. Σας προειδοποιούμε και πάλι, ότι έστω και μια βολή που παραβιάζει την κυριαρχία μας θα απαντηθεί με τα αναγκαία αντίμετρα αυτοάμυνας».
Όμως, ώρα 1 το μεσημέρι, αρχίζουν ομοβροντίες από το «ειρηνικό νησί» –που στην πραγματικότητα είναι προκεχωρημένο οχυρό μόλις λίγα μίλια από το βορειοκορεατικό έδαφος. Σε απάντηση, οι βορειοκορεάτες βομβαρδίζουν τις μονάδες του νοτιοκορεατικού πυροβολικού. Οι νοτιοκορεάτες ανταπαντούν, αλλά μετά από λίγο λήγει η ανταλλαγή οβίδων κι αρχίζει η ανταλλαγή ανακοινωθέντων. Ο Μπρζεζίνσκι στο τέλος του άρθρου του καλεί σε αυτοσυγκράτηση και αγγίζει την ουσία: «Κρίσιμη είναι η προσέγγισή μας ως προς την Κίνα, η οποία δεν θα πρέπει να είναι εχθρική. Δεν είναι προς το συμφέρον ούτε των ΗΠΑ ούτε της Κίνας να δημιουργηθεί μαζική λαϊκή εχθρότητα. Οι κυβερνητικές διαφωνίες μπορούν να αντιμετωπιστούν. Εάν όμως κάποιος διεγείρει το λαϊκό αίσθημα, τότε οι κρίσεις γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνες και δυσκολότερες στην αντιμετώπισή τους». Με δυο λόγια: 1. Η Κίνα δεν θέλει μια κατάρρευση της Βόρειας Κορέας που θα φέρει τις αμερικανικές βάσεις στα σύνορά της. 2. Η Βόρεια Κορέα με τις πλάτες της Κίνας λέει στις ΗΠΑ ότι δεν θα παραδοθεί αμαχητί (αντίθετα, εδώ και χρόνια επιδιώκει «έντιμο συμβιβασμό»). 3. Ο λαός της Κορέας δεν επιθυμεί να ξαναζήσει τον όλεθρο του 1950-53, και μάλιστα με πυρηνικά, οπότε πιέζει για ειρήνευση και επανένωση. 4. Οι ΗΠΑ πρέπει να βρουν μια φόρμουλα συνεννόησης με το Πεκίνο, που τους στέλνει μηνύματα μέσω Πιονγκ Γιανγκ – αλλιώς, να βαδίσουν σε ρήξη την ώρα που, όπως παραδέχεται ο πολύς κ. Μπρζεζίνσκι, «έχουν βαλτώσει από παρατεταμένες και δεκαετείς κακοτυχίες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της νοτιοδυτικής Ασίας».
Μια τελευταία διαπίστωση αφορά την (πάντα επικίνδυνη) γελοιότητα των «έγκυρων», «ανεξάρτητων», «αντικειμενικών» ΜΜΕ. Αλλά ποιος έχασε τη σοβαρότητα για να τη βρουν οι Financial Times ή η Libération; Υστερόγραφο, χωρίς σχόλια: η κυβέρνηση Παπανδρέου έσπευσε να «καταδικάσει απερίφραστα την επιθετική συμπεριφορά της Β. Κορέας»…
Μια άλλη αναλύτρια, η Βαλερί Νικέ, πλειοδοτεί στη γαλλική Libération: «Με ένα τέτοιο καθεστώς, μόνο εν μέρει λογικό, ελλοχεύει ο κίνδυνος να ξεφύγει η κατάσταση». Τουλάχιστον ο Μπρζεζίνσκι, πιο μετρημένος, εξετάζει το ενδεχόμενο οι μύγες τσε-τσε να μην έφτασαν ως τη βορειοκορεατική πρωτεύουσα, και απλώς να τσίμπησαν μονάχα κάποιους καραβανάδες – που άρχισαν βολές χωρίς την έγκριση της κυβέρνησής τους. Θα ήταν μια εξήγηση, αφού το τσίμπημα της τσε-τσε προκαλεί «σύγχυση, μειωμένη αντίληψη και κούραση διακοπτόμενη από επεισόδια μανιακής συμπεριφοράς»… Η ανάλυση έχει και συνέχεια: «Οι ΗΠΑ εξέφρασαν άμεσα την αμέριστη υποστήριξή τους στη Νότια Κορέα, αποφασίζοντας κοινά στρατιωτικά γυμνάσια σε απάντηση του βομβαρδισμού», μας πληροφορεί η έγκυρη Libération.
Κι εδώ αρχίζουν οι αμφιβολίες… Πώς αυτά τα γυμνάσια αποτελούν απάντηση στη βορειοκορεατική παραφροσύνη, αφού άρχισαν τη Δευτέρα, δηλαδή μια μέρα πριν το «όλως ανεξήγητο» επεισόδιο; Διότι, όσο το σκαλίζουμε, τόσο μπερδεύεται: Την προηγούμενη εβδομάδα περνάει στα ψιλά η είδηση ότι «οι ΗΠΑ και η Νότια Κορέα θα πραγματοποιήσουν μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις με την κωδική ονομασία Hoguk και τη συμμετοχή 70.000 ανδρών – παρά τις διαμαρτυρίες του βορειοκορεατικού καθεστώτος, που διατείνεται ότι αυτές έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις συμφωνίες για αμοιβαία αποφυγή προκλήσεων». Την ίδια Δευτέρα ο Νοτιοκορεάτης υπουργός Άμυνας δηλώνει ότι «μία κοινή επιτροπή ΗΠΑ-Ν. Κορέας θα επανεξετάσει ζητήματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη τακτικών πυρηνικών όπλων στη Ν. Κορέα»…
Η κατάσταση περιπλέκεται όταν οι Βορειοκορεάτες δίνουν στη δημοσιότητα έκκληση του εκπροσώπου τους στη Διακορεατική Επιτροπή Στρατιωτικών Επαφών, ώρα 8 το πρωί της Τρίτης: «Για μια ακόμη φορά, σας καλούμε με τον πιο έντονο τρόπο να ακυρώσετε τα σχέδιά σας για τη ρίψη βολών από τη νησίδα Γιονπιόνγκ στην επικράτεια της Λ.Δ. Κορέας. Σας προειδοποιούμε και πάλι, ότι έστω και μια βολή που παραβιάζει την κυριαρχία μας θα απαντηθεί με τα αναγκαία αντίμετρα αυτοάμυνας».
Όμως, ώρα 1 το μεσημέρι, αρχίζουν ομοβροντίες από το «ειρηνικό νησί» –που στην πραγματικότητα είναι προκεχωρημένο οχυρό μόλις λίγα μίλια από το βορειοκορεατικό έδαφος. Σε απάντηση, οι βορειοκορεάτες βομβαρδίζουν τις μονάδες του νοτιοκορεατικού πυροβολικού. Οι νοτιοκορεάτες ανταπαντούν, αλλά μετά από λίγο λήγει η ανταλλαγή οβίδων κι αρχίζει η ανταλλαγή ανακοινωθέντων. Ο Μπρζεζίνσκι στο τέλος του άρθρου του καλεί σε αυτοσυγκράτηση και αγγίζει την ουσία: «Κρίσιμη είναι η προσέγγισή μας ως προς την Κίνα, η οποία δεν θα πρέπει να είναι εχθρική. Δεν είναι προς το συμφέρον ούτε των ΗΠΑ ούτε της Κίνας να δημιουργηθεί μαζική λαϊκή εχθρότητα. Οι κυβερνητικές διαφωνίες μπορούν να αντιμετωπιστούν. Εάν όμως κάποιος διεγείρει το λαϊκό αίσθημα, τότε οι κρίσεις γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνες και δυσκολότερες στην αντιμετώπισή τους». Με δυο λόγια: 1. Η Κίνα δεν θέλει μια κατάρρευση της Βόρειας Κορέας που θα φέρει τις αμερικανικές βάσεις στα σύνορά της. 2. Η Βόρεια Κορέα με τις πλάτες της Κίνας λέει στις ΗΠΑ ότι δεν θα παραδοθεί αμαχητί (αντίθετα, εδώ και χρόνια επιδιώκει «έντιμο συμβιβασμό»). 3. Ο λαός της Κορέας δεν επιθυμεί να ξαναζήσει τον όλεθρο του 1950-53, και μάλιστα με πυρηνικά, οπότε πιέζει για ειρήνευση και επανένωση. 4. Οι ΗΠΑ πρέπει να βρουν μια φόρμουλα συνεννόησης με το Πεκίνο, που τους στέλνει μηνύματα μέσω Πιονγκ Γιανγκ – αλλιώς, να βαδίσουν σε ρήξη την ώρα που, όπως παραδέχεται ο πολύς κ. Μπρζεζίνσκι, «έχουν βαλτώσει από παρατεταμένες και δεκαετείς κακοτυχίες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της νοτιοδυτικής Ασίας».
Μια τελευταία διαπίστωση αφορά την (πάντα επικίνδυνη) γελοιότητα των «έγκυρων», «ανεξάρτητων», «αντικειμενικών» ΜΜΕ. Αλλά ποιος έχασε τη σοβαρότητα για να τη βρουν οι Financial Times ή η Libération; Υστερόγραφο, χωρίς σχόλια: η κυβέρνηση Παπανδρέου έσπευσε να «καταδικάσει απερίφραστα την επιθετική συμπεριφορά της Β. Κορέας»…
Ερρίκος Φινάλης
Σχόλια
