Ας ξεκινήσουμε με μια δυσάρεστη διαπίστωση. Ο πόλεμος βρίσκεται για πρώτη φορά τόσο κοντά μας. Τα δύο θερμά μέτωπα του υπό διαμόρφωση Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, αλλά και η πολεμική προετοιμασία όλων των παικτών αποδεικνύουν πως η εποχή της «αθωότητας» έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν είναι πως δεν υπήρξαν πολεμικές συγκρούσεις και στο παρελθόν, τόσο στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα όσο και στα πρώτα χρόνια του 21ου, όμως πλέον ο πόλεμος επιλέγεται από μεγάλες μερίδες των πλανητικών ελίτ ως τρόπος εξόδου από την κρίση διαρκείας. Ένας κόσμος γεωπολιτικής αστάθειας τείνει να καταστεί η νέα πλανητική κανονικότητα και η χώρα μας βρίσκεται πάνω στις γεωπολιτικές τεκτονικές πλάκες μεταξύ Δύσης και Ανατολής, τόσο κοντά στα ενεργά ρήγματα.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι ζωτικής σημασίας για την ίδια την ύπαρξη της χώρας μια πολιτική ουδετερότητας υπέρ της ειρήνης, κόντρα στους εμπρηστές του πολέμου. Μια πολιτική που θα βασίζεται στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας απέναντι σε όσους την επιβουλεύονται ή προωθούν τη ρευστοποίηση της. Σίγουρα δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας η τυχοδιωκτική εμπλοκή στον πόλεμο, κόντρα σε κάθε γεωπολιτικό ρεαλισμό, κατ’ εντολή μάλιστα των συμμάχων/προστατών μας. Και όμως το πολιτικό σύστημα επιλέγει να ντύσει τη χώρα στο χακί, και κατ’ εντολή του ΝΑΤΟ μετατρέπει την ελληνική επικράτεια σε ορμητήριο και τις ένοπλες δυνάμεις σε ΝΑΤΟϊκό προσάρτημα. Την ίδια στιγμή που εντείνεται η ιδεολογική προετοιμασία της ελληνικής κοινωνίας που πρέπει να πειστεί, πέρα από κάθε λογική, ότι αυτός είναι ένα δικός της πόλεμος.
Στη σωστή πλευρά της ιστορίας
Από την πρώτη μέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία η χώρα μας δήλωσε πως τάσσεται στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Ο «αντιρωσισμός» λειτούργησε ως μοχλός ευθυγράμμισης με το ΝΑΤΟϊκό άρμα και γρήγορα φάνηκαν και οι υλικές συνέπειες αυτής της επιλογής. Τόσο στην οικονομία, την ενέργεια, τις διακρατικές σχέσεις με τη Ρωσία, όσο κυρίως στην ενεργό εμπλοκή στην ουκρανική σύγκρουση με την ροή οπλικών συστημάτων και βλημάτων από τις αποθήκες του ελληνικού στρατού προς την Ουκρανία να είναι συνεχής. Μια σιωπηλή αποστρατιωτικοποίηση λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια, τόσο βολική για το ΝΑΤΟ, τόσο βολική για την ελληνοτουρκική προσέγγιση, τόσο επιζήμια για την άμυνα και την αποτρεπτική ισχύ της χώρας. Τον τελευταίο χρόνο έρχεται να προστεθεί ακόμη ένας ΝΑΤΟϊκός τυχοδιωκτισμός, με την Ελλάδα, να σπρώχνεται να πάρει ενεργά μέρος στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, στο πλευρό της σιωνιστικής οντότητας του Ισραήλ, κόντρα σε κάθε ιστορική διεθνοπολιτική παράδοση.
Σούδα – Αλεξανδρούπολη – Λάρισα
Η παρουσία ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων επεκτείνεται σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Μετά την Σούδα, μια δεύτερη βάση των ΗΠΑ παραχωρείται στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολη και ο ακριτικός Έβρος μετατρέπεται στο σημαντικότερο ίσως διαμετακομιστικό κόμβο των ΗΠΑ στη Ν.Α. Ευρώπη εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία ενώ η κατασκευή σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου (εξ Αμερικής) αναβαθμίζει και τον ενεργειακό ρόλο της πόλης. Η Σούδα, για ακόμη μια φορά, επιβεβαιώνει τον ρόλο της ως επιτελικό κέντρο και χώρο ανεφοδιασμού των δυνάμεων του ΝΑΤΟ που επιχειρούν στη Ν.Α. Μεσόγειο προς ενίσχυση του Ισραήλ. Ενώ τέλος στη Λάρισα η έδρα της 1ης στρατιάς μετατρέπεται στο στρατηγείο της ευρωπαϊκής ναυτικής επιχείρησης «Ασπίδες», εναντίον των Χούθι της Υεμένης στην Ερυθρά Θάλασσα. Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν «συμμαχικές» δυνάμεις και μέσα (UAV, ελικόπτερα) που συχνά, άλλοτε προσωρινά άλλοτε πιο μόνιμα, σταθμεύουν ή εκπαιδεύονται στη χώρα μας.
ΝΑΤΟϊκό προσάρτημα
Οι παραπάνω επιλογές τροποποιούν δραστικά την ίδια τη φυσιογνωμία και τον σκοπό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Στο όνομα του εκσυγχρονισμού επιβάλλεται η ολοένα και μεγαλύτερη ΝΑΤΟποίηση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων σε βάρος του αντικειμενικού σκοπού τους, που δεν είναι άλλος από την υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας και την αποτροπή (εναντίον του βασικού κινδύνου που αποτελεί ο τουρκικός επεκτατισμός). Δεν είναι λίγες οι φορές που στο παρελθόν ο ελληνικός στρατός είχε κληθεί να συνδράμει το ΝΑΤΟ (βλ. υποστηρικτικές δράσεις σε Κόσοβο, Αφγανιστάν, Μάλι κ.ά.) όμως πλέον η ένταση της εμπλοκής στις θερμές ζώνες αναβαθμίζεται σημαντικά. Από το 2021 μια συστοιχία του αντιαεροπορικού συστήματος Patriot βρίσκεται στη Σαουδική Αραβία για να προστατεύουν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Aramco. Η ισραηλινή Elbit Systems έχει αναλάβει τη δημιουργία του κέντρου εκπαίδευσης της πολεμικής αεροπορίας στην Καλαμάτα στο οποίο εκπαιδεύονται και Ισραηλινοί πιλότοι. Την ίδια στιγμή πλοία του πολεμικού ναυτικού συμμετέχουν σε «συμμαχικές» επιχειρήσεις, την ώρα που φουντώνει η σύγκρουση στη Μ. Ανατολή, με τη φρεγάτα ΥΔΡΑ να εμπλέκεται ήδη στην Ερυθρά θάλασσα στον πόλεμο εναντίον των Χούθι της Υεμένης. Τέλος, σε αντίστοιχο μήκος κύματος κινείται και το εξαγγελθέν εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας, με πανάκριβα οπλικά συστήματα, συμβατά με τις επιχειρησιακές ανάγκες του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή, να προκρίνονται εις βάρος συμβατών με τις αμυντικές ανάγκες της χώρας λύσεων – την ώρα που η εγχώρια αμυντική βιομηχανία απαξιώνεται μέρα με την μέρα.
Κύπρος: ΝΑΤΟϊκό αβύθιστο αεροπλανοφόρο
Η νέα ένταση στη Μέση Ανατολή, με την προσπάθεια των πολεμοκάπηλων ηγεσιών του Ισραήλ και των χωρών της Δύσης να εμπλέξουν το σύνολο της περιοχής (με επίκεντρο το Ιράν) στη δίνη του πολέμου, βρίσκει την Κυπριακή Δημοκρατία δέσμια μιας σειράς τυχοδιωκτικών επιλογών που την καθιστούν έρμαιο του ΝΑΤΟ και της Μ. Βρετανίας. Τα βρετανικά πολεμικά αεροσκάφη σηκώνονται όλο και πιο συχνά από την βρετανική βάση στο Ακρωτήρι, όχι μόνο για επιχειρήσεις επιτήρησης, αλλά και για απευθείας βομβαρδισμούς και αναχαιτίσεις. Το είδαμε να συμβαίνει πρώτη φορά πριν μερικές εβδομάδες κατά τη «συμμαχική» αεροπορική επιδρομή κατά στόχων των Χούθι στην Υεμένη, το είδαμε να επαναλαμβάνεται με την αναχαίτιση ιρανικών drone από αεροσκάφη της RAF πριν μερικές μέρες.
Η πιο δυτικόφιλη πολιτική ελίτ, από την ανεξαρτησία του νησιού, παραβλέπει την αμαρτωλή ιστορία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην τουρκική εισβολή και στην κατοχή και φλερτάρει με την πρόσδεση της Κυπριακής Δημοκρατίας στο ευρωατλαντικό άρμα. Η διαχρονικά καλή σχέση με τη Ρωσία και τις αραβικές χώρες θυσιάζεται στο όνομα αυτής της επιλογής. Το νησί λογίζεται ως στρατηγικό βάθος του Ισραήλ, με σιωνιστικά συμφέροντα να ελέγχουν πλέον τομείς της πολιτικής, της διπλωματίας, της οικονομίας και της παραοικονομίας. Την ίδια στιγμή η τουρκική παρουσία με τη συνεχιζόμενη κατοχή και τον εποικισμό μένει ανέπαφη και επεκτείνεται. Και ο Ελληνισμός της Κύπρου καλείται να επιβιώσει περνώντας από γεωπολιτικές συμπληγάδες, κόντρα και στην αδιαφορία της ελλαδικής ελίτ.
Ετοιμοπόλεμοι για ποιον;
Να είμαστε έτοιμοι «να αφήσουμε τον καναπέ μας» αν μας ζητηθεί, δήλωσε ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ., αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και διατελέσας υπουργός Άμυνας, Ευ. Μειμαράκης. Συντονίζει τη φωνή του με μια σειρά εκπροσώπους της ευρωπαϊκής ελίτ (κεντροδεξιάς και κεντροαριστερής κοπής) που προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για πόλεμο. Προσέξτε εκείνο το «αν μας ζητηθεί». Δεν καλούμαστε να πολεμήσουμε για τα δικά μας συμφέροντα αλλά «υπέρ τρίτων». Είναι ΝΑΤΟϊκή υποχρέωση να ντυθεί η Ευρώπη και η χώρα μας στο χακί. Άλλωστε εδώ και μήνες «είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία» όπως δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας μας∙ τώρα που η πλανητική σύγκρουση επεκτείνεται και στη Μ. Ανατολή, πρέπει να πάρουμε θέση μάχης. Η Ευρώπη μπαίνει σε μια κούρσα επανεξοπλισμού και στρατιωτικής θωράκισης, μέρος αυτής της εκστρατείας είναι και η προετοιμασία της απρόθυμης κοινής γνώμης (που αγγίζει και τα στρατεύματα) που δεν βλέπει τον πόλεμο αυτό ως μια δική της υπόθεση.
Στον αντίποδα αυτής της ιδεολογικής προετοιμασίας. Στον αντίποδα του φόβου, της διαρκούς κρίσης, της πολεμικής οικονομίας, της σιδηρόφρακτης θωράκισης στο εσωτερικό των χωρών, είναι απαραίτητο να αντιτάξουμε την απαίτηση για ειρήνη και ουδετερότητα. Όχι ως μια μορφή αναχωρητισμού ή ηττοπάθειας. Το φρόνημα και η αμυντική θωράκιση είναι απαραίτητα απέναντι σε πραγματικές απειλές όπως είναι η επεκτατική Τουρκία. Η εθνική ασφάλεια είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να θυσιάζεται στο όνομα των τυχοδιωκτισμών της σωστής πλευράς της ιστορίας.
