Σε αυτό το τεύχος φιλοξενούμε δυο ποιήματα αναγνωστών: “Μεσολογγίου και Τζαβέλα”, ανώνυμης αναγνώστριας, και “Αθήνα” του Χάιμε Σβαρτ.
Μεσολογγίου και Τζαβέλα
«την ανεξήγητη γραφή
να λύσω πολεμώ…»
Τρομάζω πιο πολύ όταν νιώθω δυνατός.
Όταν χωρά σ’ ένα σύνθημα ο θρήνος των μανάδων.
Όταν η πέτρα στροβιλίζεται από ορμές δυστυχισμένων.
Όταν το μυαλό ψάχνει τρόπους να βοηθήσει την ιστορία.
Είναι παγίδα πως όλα μεμιάς αλλάξαν. Μα όποιος ζει όπως παλιά κάνει λάθος.
Μια ριπή τέμνει τη ροή του χρόνου.
Το πεζοδρόμιο τόπος θυσίας. Μα τα βήματα πιο σταθερά.
Γενιές συναντιούνται κι οι άγνωστοι γίνονται γνωστοί.
Βρέξε τα μάτια σου για να μην κλαις.
Ούρλιαξε –μόνο τα παιδιά δε ντρέπονται σ’ αυτό τον κόσμο.
Φωνή. Σιγή. Βήχας. Κραυγή. Χαμόγελο.
Μήτε αξιοπρέπεια, μήτε οργή.
Περηφάνια.
27 Δεκέμβρη 2008
Μια ανώνυμη αναγνώστρια
Αθήνα
Θα περπατήσω ξυπόλυτος
τις φτερωτές νύχτες
της εξορίας…
Θα βγω γυμνός
από συναισθήματα
στους δρόμους αυτής της πόλης που καταρρέει…
Όλα είναι εγκατάλειψη!!!
Σ’ αυτή τη μίζερη χώρα τη διεφθαρμένη…
προτιμώ να πεθάνω
μόνος…
παρά με την πονεμένη συντροφιά σου…
Θα βγω τη νύχτα
και με γεμάτο φεγγάρι… θα είναι πια πανσέληνος…
αυτή, ναι, θα με περιμένει
για πάντα στο πληγωμένο στερέωμα…
θα μεθύσω τους πόνους μου…
τις νοσταλγίες μου
την εξορία μου την τόσο θλιβερή… και
θα βουλιάξω σ’ αυτή την πικρή γουλιά
της αδιαφορίας σου…
Χάιμε Σβαρτ, Αθήνα, Νοέμβρης 2010
«Ο κόσμος θα καταστραφεί…»
και η αγάπη μας
θα παραμείνει όρθια…
Χάιμε Σβαρτ
Μετάφραση: Άννα Καραπά
