Η κυβερνητική τακτική για την αντιμετώπιση της δύσκολης κατάστασης, παρ’ όλο που εκδηλώνεται με διάφορες μορφές, είναι σχετικά απλή στον πυρήνα της: Απόπειρα να κερδηθεί χρόνος και παράλληλα εντατικοποίηση των προσπαθειών να κτιστεί γρήγορα ένα συριζικό κράτος.
Η συνταγή είναι, σε άλλες εποχές βέβαια, δοκιμασμένη. Η οικοδόμηση του κομματικού κράτους και η βαθιά αντιδημοκρατική αντίληψη των «ημετέρων» που αναπόφευκτα οδήγησε στη γενίκευση της διαφθοράς, τα «ήξεις-αφίξεις» σε συνθήματα και υποσχέσεις (με παροιμιώδη τα περί ΕΟΚ, ΝΑΤΟ και Βάσεων) οι επικοινωνιακές φανφάρες και «κόντρες», όλα αυτά έχουν όνομα.
Αν όμως το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε προσπάθειες μιας δεκαετίας για να το στήσει, ο Τσίπρας επείγεται να το κάνει με ρυθμούς κατεπείγοντος. Η στρατολόγηση στην κυβέρνηση πλήθους ΠΑΣΟΚικών παραγόντων, οι διορισμοί στον κρατικό και κομματικό μηχανισμό και η χρησιμοποίηση όλων των δοκιμασμένων μεθόδων, υπηρετούν ακριβώς αυτόν το στόχο.
Για το Μαξίμου, είναι δεδομένο ότι ανά πάσα στιγμή, ίσως και σύντομα, μπορεί να γίνουν εκλογές. Εφαρμόζεται, λοιπόν, μια επικοινωνιακή τακτική χειρισμών για τη συσπείρωση κομματικής βάσης και ψηφοφόρων στα πρότυπα του ΠΑΣΟΚισμού. Ελπίζουν έτσι να συγκρατήσουν τη φθορά και τη ραγδαία πτώση των ποσοστών. Πρόκειται, βέβαια, για φτηνό σχήμα, αλλά αυτό που ενδιαφέρει τους εμπνευστές του είναι τα αποτελέσματα.
Υπό αυτή την οπτική και μέσα στην απλή αυτή τακτική, αποκτούν άλλη σημασία τα παιχνίδια με την αξιολόγηση, οι προβαλλόμενες κόντρες με το ΔΝΤ, τα ταξίδια-αστραπή, οι καβγάδες με τη Ν.Δ., οι «μαγκιές» τύπου Πολάκη, η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, η επιβράβευση των πειθήνιων και έμπιστων στην ηγεσία ανθρώπων.
Όταν, όμως, μπαίνει κανείς στην περιοχή των τεχνασμάτων στην πολιτική, το πληρώνει. Συνήθως, μάλιστα, διπλοπληρώνει εισιτήριο για να μπει σε αυτό το κλαμπ. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι αυτό δεν είναι ανώδυνο για την ίδια τη χώρα. Παίζοντας, για παράδειγμα, η κυβέρνηση το χαρτί του διχασμού ΔΝΤ και Ε.Ε. και νομίζοντας ότι έτσι «κάτι θα τσιμπήσει», πληρώνει τελικά διπλό αντίτιμο, οδηγούμενη να εξυπηρετήσει και τους δύο. Το ίδιο και με την επανίδρυση του ΠΑΣΟΚικού κράτους υπό ΣΥΡΙΖική φορεσιά, αφού δίνει γη και ύδωρ στο υπερκράτος που στήνουν οι δανειστές, φτάνει να χειρίζεται λίγο την επικοινωνιακή πολιτική.
Στην «έρημο» που βρισκόμαστε, τι τύχη μπορεί να έχει αυτό το σχέδιο, το μοναδικό που συνέχει το Μαξίμου; Το να διατηρηθεί μετά από τρίτο και 4ο Μνημόνιο, ένα εκλογικό ποσοστό κοντά στα… νούμερα του ΦΠΑ, ίσως είναι μια επιτυχία για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, έστω κι αν η χώρα θα οδηγείται στα τάρταρα. Κυνισμός και τυχοδιωκτισμός δυστυχώς πάνε πάντα μαζί.
