Την ώρα που οι κατεστημένες, συστημικές πολιτικές δυνάμεις καταρρέουν σε Ε.Ε. και ΗΠΑ, ο Μακρόν θεώρησε ότι είναι ευκαιρία να μιλήσει για ανεξάρτητη Ευρώπη βασισμένη σε αυτόνομη ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη. Αυτός ο άνθρωπος όλο κατεβάζει ιδέες, υποτίθεται μεγαλειώδεις, αλλά μάλλον χάνει την επαφή με την πραγματικότητα. Οι λεγόμενοι ειδικοί (πτυχία, υψηλές θέσεις και υψηλότερες αμοιβές) αποδίδουν την αποτυχία στην ατολμία του έναντι του Βερολίνου. Ο λόγος είναι βαθύτερος: Η Γαλλία είναι μια αδύναμη μικρομεσαία χώρα στη διεθνή σκακιέρα και ο λόγος της βαραίνει όσο η δύναμή της. Οι Γερμανοί δεν θέλουν να μοιραστούν την εξουσία τους με τη Γαλλία ενώ ταυτόχρονα φοβούνται τους Αμερικάνους. Το Βερολίνο είναι εύκολο να κάνει το παλληκάρι στην Ελλάδα, πολύ πιο δύσκολο στην Ιταλία και άκρως επώδυνο στις ΗΠΑ.
Η Γαλλία είναι πολύ αδύναμη, αλλά η Γερμανία είναι πολύ απειλητική ως επικεφαλής του στρατού της ανεξάρτητης Ευρώπης. Να φύγουν οι Αμερικάνοι για να έρθουν οι Γερμανοί; Γιατί; Ο μόνος που είχε όραμα ήταν ο Ντε Γκωλ, και το εννοούσε: Αντίπαλος της τευτονικής αγριότητας και εναντίον των ΗΠΑ και του αγγλοσαξωνικού άξονα, των αδιάλλακτων πουριτανών. Αλλά ο Ντε Γκωλ έχει πεθάνει μαζί με το όνειρό του για μια Ευρώπη «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια». Συνοπτικά, η κατάρρευση των συστημικών δυνάμεων συμπαρασύρει και το οικοδόμημα που κατασκεύασαν, τη σημερινή Ε.Ε. Με την Ιταλία ή με άλλο γεγονός να είναι η τυχαία αφορμή.
***
Η Ευρώπη είναι εξάρτημα των ΗΠΑ. Ο Μπρεζίνσκι θεωρούσε την Ευρώπη «προτεκτοράτο» της Αμερικής και ο Κίσινγκερ έλεγε, ειρωνικά, ότι δεν υπήρχε τηλέφωνο (κέντρο εξουσίας) για να επικοινωνήσει σε ώρα ανάγκης. Ο Κίσινγκερ περιφρονούσε τη Γερμανία (υποτίθεται ηγέτη της Ε.Ε.) πιστός κατά γράμμα στους σκοπούς του ΝΑΤΟ, όπως τους είχε περιγράψει ο λόρδος Ισμέϊ, Α΄ γραμματέας της Συμμαχίας. Σκοπός του ΝΑΤΟ, έλεγε, είναι «να κρατάει την Αμερική εντός (Ευρώπης), τη Ρωσία εκτός και τη Γερμανία πατημένη χάμω». Σ’ αυτό το πλαίσιο ο Τραμπ παρέπεμψε τον Μακρόν στο ΝΑΤΟ. Πληρώστε τις υποχρεώσεις σας στη Συμμαχία, είπε ο Τραμπ, και αφήστε τα περί ευρωπαϊκής αυτονομίας. Και αυτό θα κάνουν. Αδύναμοι και δειλοί, ηγέτες μικρού διαμετρήματος, αποξενωμένοι από τους λαούς τους. Και κυρίως εκτός κλίματος, έξω από τη φορά των πραγμάτων. Οι συστημικές ελίτ έχουν πάρει την κατηφόρα. Από τον Τσίπρα ως την καταρρέουσα Μέρκελ ξεσηκώνουν την ανοιχτή εχθρότητα του κόσμου.
Οι ΗΠΑ θα αντιδράσουν με κάθε μέσον για να αποτρέψουν την απώλεια ελέγχου της Ευρώπης και αντίστροφα η Γερμανία είναι απίθανο να αποκτήσει τη συγκατάθεση των απαραίτητων Ευρωπαίων σε αγώνα ανεξαρτησίας κατά των ΗΠΑ
Η εξαρτημένη Ε.Ε. δεν μπορεί να μιμηθεί τον Ερντογάν, να διαμορφώσει, δηλαδή, καλές σχέσεις με τη Ρωσία. Η Αμερική μπορεί να ζήσει χωρίς την Τουρκία, ιδίως αν αποφασίσει να ισορροπήσει με τη Ρωσία. Αλλά οι ΗΠΑ, χωρίς την Ευρώπη θα γίνουν σχεδόν αυτομάτως ένα μεγάλο νησί, απομονωμένο, περιορισμένης σημασίας. Οι ΗΠΑ θα αντιδράσουν με κάθε μέσον για να αποτρέψουν την απώλεια ελέγχου της Ευρώπης και αντίστροφα η Γερμανία είναι απίθανο να αποκτήσει τη συγκατάθεση των απαραίτητων Ευρωπαίων σε αγώνα ανεξαρτησίας κατά των ΗΠΑ.
Οι ευρωπαϊκές χώρες, ως Μεγάλες Δυνάμεις, ήταν σταθερά αντίπαλοι της Ρωσίας. Πότε η Γαλλία με τον Ναπολέοντα, πότε η Γερμανία με τον Χίτλερ, ή ακόμα παλαιότερα με τους Τεύτονες ιππότες, οι ισχυροί της Δυτικής Ευρώπης έβλεπαν τη Ρωσία ως χώρα για λεηλασία. Η ιδεολογία προστέθηκε βολικά προσφέροντας στους χρήσιμους ηλίθιους πρόσχημα.
Η Γερμανία έχει συμφέρον συνεργασίας με τη Ρωσία λόγω φυσικού αερίου. Αλλά αυτή η μερική ανάγκη δεν καλύπτει διόλου τη συνολική σχέση. Ούτε μόνη της η Γερμανία, ούτε με τη Γαλλία ή σε μέτωπο με τις μικρές ευρωπαϊκές χώρες μπορεί να ισοφαρίσει το βάρος της Ρωσίας. Η Μόσχα έχει αποδείξει, στη Συρία, ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ως ίσος προς ίσο τις ΗΠΑ ακόμα και με την έμμεση, σιωπηρή αλλά διόλου ασήμαντη συμβολή των άλλων εταίρων του ΝΑΤΟ. Πόσο μάλλον αν βρεθεί αντιμέτωπη με τους Ευρωπαίους, χωρίς τις ΗΠΑ. Η εποχή όπου οι Ευρωπαϊκές χώρες ήταν Μεγάλες (αποικιοκρατικές) Δυνάμεις έχει παρέλθει οριστικά. Η Ευρώπη, ενωμένη ή χωριστά, μόνο ως συμπληρωματική δύναμη είναι χρήσιμη. Ως έδαφος για να υποστεί το πρώτο κύμα καταστροφής.
Παρεμπιπτόντως, το Brexit δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άμεση και επιδεικτική «εθνικιστική» στάση. Η Βρετανία αποφασίζει για το εθνικό της συμφέρον, υπό την ηγεσία τμήματος της ελίτ (ανάκτορα) και μέρους του λαού.
***
Το μεγάλο άμεσο πρόβλημα των Βρυξελλών είναι η απειθαρχία της Ιταλίας για τον προϋπολογισμό και τη μετανάστευση. Ο Σαλβίνι κατηγορείται ως ακροδεξιός, φασίστας. Δήλωσε, λοιπόν, προ ημερών για τη μετανάστευση: «Δεν θέλουμε να έχουμε νέους σκλάβους για να αντικαταστήσουμε τα παιδιά που δεν κάνουμε». Και πρόσθεσε: «Πληρώνομαι για να βοηθήσω τους νέους (Ιταλούς) να κάνουν παιδιά και όχι για να ξεριζώσω το άνθος της αφρικανικής νεολαίας για να αντικαταστήσει τους Ευρωπαίους που δεν κάνουν παιδιά.»
Αυτές οι σκέψεις υπενθυμίζουν ότι ο Σαλβίνι ήταν αρχικά ακροαριστερός και ξέρει να χρησιμοποιήσει, ειλικρινά ή όχι, την μαρξιστική οπτική και ανάλυση, ενισχύοντας τη θέση του στο εσωτερικό. Τώρα, ηγείται κόμματος που ξεκίνησε ως φερέφωνο της ελίτ του Ιταλικού Βορρά και μεταλλάσσεται σε κόμμα εθνικής εμβέλειας και αντίληψης. Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουν τέτοιες αναπροσαρμογές οι αμετακίνητοι, θα έλεγες απολιθωμένοι, άρχοντες του ευρωιερατείου, παγωμένοι στον χρόνο και στον θρόνο τους.
