Από τη στιγμή που εκλέχθηκε ο Τραμπ εξαπολύθηκε τεράστια επιχείρηση προπαγάνδας, διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Η ουσία της είναι ότι για όσα στραβά κι ανάποδα συμβαίνουν στις ΗΠΑ φταίει μόνο ο Τραμπ. Πριν όλα πήγαιναν πρίμα. Δεν είχαν χρεοκοπήσει ποτέ οι αμερικανικές τράπεζες (Leemans Brothers), ούτε, ως συνέπεια, βυθίστηκαν οι δυτικές οικονομίες σε κρίση που κρατάει ακόμα, δεν βομβαρδίστηκε ποτέ η Γιουγκοσλαβία και δεν καταδικάστηκε ποτέ ο Μιλόσεβιτς από το Διεθνές Δικαστήριο αλλά όταν πέθανε αναγνώρισε ότι ήταν πατριώτης και όχι εγκληματίας. Αλλά αυτό πέρασε στα «ψιλά». Δεν δολοφονήθηκε ο Καντάφι, ούτε υπήρξε εισβολή στο Ιράκ, άσε την εισβολή στην Κύπρο. Και, εννοείται, δεν υπήρξε ποτέ απόπειρα των ΗΠΑ ανατροπής του Άσαντ ούτε φταίνε για τον πόλεμο όπου τελικά ηττήθηκαν κατά κράτος. Ο κόσμος προ Τραμπ ήταν αγγελικά πλασμένος, όλοι το ξέρουν. Ένδειξη της κατάπτωσης της υπερδύναμης είναι ότι η Ρωσία, μισοκαταστραμμένη έως πρότινος, μπορεί, λέει, να επηρέασε αποφασιστικά, την εκλογή του πλανητάρχη.
Ο ΤΡΑΜΠ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ. Τον ανάδειξε η κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε ταραγμένους καιρούς αναδεικνύεται αυτός που διαφέρει από το κυρίαρχο μοντέλο των ηγετών που οδήγησαν στις συνεχείς αποτυχίες. Η οργή και η κατάντια του κοσμάκη έφεραν τον Τραμπ στην εξουσία. Το 1% των πλούσιων έχει ίσο εισόδημα με δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών Αμερικανών. Η κυρίαρχη ελίτ κάνει τα πάντα ώστε να μην ανθίσει η υποψία ότι ο Τραμπ θα μπορούσε ίσως να το διορθώσει, έστω ελάχιστα.
Ο Τραμπ δεν είναι αλεξιπτωτιστής. Είναι παλαιό μέλος του κόμματος και επιμελής μαθητής του Κίσινγκερ, γνωστού οπαδού της προσέγγισης ΗΠΑ-Ρωσίας. Ήταν και παραμένει πλούσιος, δεν περίμενε τον Ερντογάν για να βγάλει λεφτά. Οι κατήγοροι του Τραμπ έχουν δώσει μαθήματα προδοσίας φίλων και συμμάχων (άραγε ο Κων/νος Μητσοτάκης δεν το δίδαξε στον Κυριάκο;) και αγάπησαν την Τουρκία τόσο ώστε να της χαρίσουν τη μισή Κύπρο.
Ο στρατηγικός σχεδιασμός των ΗΠΑ ήταν να διαλυθούν τα κράτη της Μ. Ανατολής και αυτό έγινε με τη Λιβύη και το Ιράκ, αλλά απότυχε οικτρά στη Συρία. Άμα αποτύχεις φεύγεις
Δεν υπάρχει ίσως λόγος συμπάθειας για τον Τραμπ αλλά δεν έκανε κανένα καινούργιο πόλεμο, όπως οι τελευταίοι πρόεδροι των ΗΠΑ (Μπους, Κλίντον, Ομπάμα) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ειρηνόφιλος. Οι ΗΠΑ, μετά την ήττα από τους Βιετναμέζους, τη μακρινή δεκαετία του 70, γνώρισαν δεύτερη καθοριστική ήττα αυτή τη φορά από τους Ρώσους και τον Άσαντ. Διασώζονται επειδή διατηρούν, ως υπερδύναμη, την πυρηνική δυνατότητα καταστροφής του πλανήτη γι’ αυτό άλλωστε η στρατηγική του Πούτιν (και της Κίνας) επιδιώκει συνδιαλλαγή και όχι αναμέτρηση.
ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ αδιαφορούν για τη Μ. Ανατολή επειδή, τάχα μου, τους ενδιαφέρει η Κίνα. Ο στρατηγικός σχεδιασμός ήταν να διαλυθούν τα κράτη της Μ. Ανατολής και αυτό έγινε με τη Λιβύη και το Ιράκ, αλλά απότυχε οικτρά στη Συρία. Άμα αποτύχεις φεύγεις. Στην περίπτωση της Τουρκίας, γλείφεις τον Ερντογάν, που δεν κατάφεραν να διώξουν οι προηγούμενοι, ελπίζοντας ότι θα κλείσουν οι πληγές. Το πραξικόπημα, εφαρμόζοντας τον ίδιο στρατηγικό σχεδιασμό, είχε πρώτο στόχο την ανατροπή Ερντογάν (αλά Καντάφι;) και μετά τον τεμαχισμό της χώρας αλλά και εκεί τζίφος. Οι ΗΠΑ ούτε τον Ερντογάν θέλουν ούτε την Τουρκία ακέραιη. Το μεγάλο της μέγεθος την καθιστά δυνάμει ανεξέλεγκτη, όπως αποδεικνύεται. Κάθε στρατηγικός σχεδιασμός των ΗΠΑ ισχύει έως ότου επιτευχθεί. Η Ελλάδα είναι μικρή αλλά η γεωγραφική θέση της, στη στεριά και τη θάλασσα, προκαλεί αντίστοιχους συνειρμούς με τη μοίρα της Τουρκίας. Οι υποτιθέμενοι προστάτες μας μπορεί να αποδειχθούν πιο επικίνδυνοι από τους δηλωμένους εχθρούς. Το έκαναν το ‘22.
Η δημαγωγία των Δημοκρατικών περί Τουρκίας είναι προεκλογικό παιχνίδι, όπως και η υποτιθέμενη ανάμιξη της Ρωσίας. Οι χαμένοι, η ομάδα Κλίντον κ.λπ., χάνουν εξουσία άρα και πολύ χρήμα. Αυτό είναι το «κρυφό» κίνητρο των αντιδράσεών τους. Οι παλινωδίες (του Τραμπ) αποκαλύπτουν τελικά ότι οι μυστικές διαπραγματεύσεις διεξάγονται εν βρασμώ, σε ασταθές έδαφος, επί ρευστών εξελίξεων με παράγοντες αντιτιθέμενων συμφερόντων (Ρωσία, Ιράν, Τουρκία, Ισραήλ, Άσαντ κ.λπ.). Η γλώσσα (του Τραμπ) δεν είναι η τυπική της διπλωματίας αλλά οι μυστικές διαπραγματεύσεις τηρούν απολύτως τη διπλωματική εχεμύθεια και κυρίως την αποτελεσματικότητα. Αλλιώς θα ήταν ανεξήγητο ότι οι Ρώσοι επέτρεψαν στην ομάδα εκτέλεσης του Μπαγκντάντι να περάσει από τον εναέριο χώρο τους στην περιοχή, ότι επέτρεψαν στις ΗΠΑ να ελέγξουν τις πετρελαιοπηγές που επιθυμούν ενώ ο Ερντογάν καυχάται για τα κέρδη του, με την άδεια του Πούτιν. Όλα αυτά, όμως, είναι προσωρινά. Η στρατηγική της Ρωσίας είναι σαφέστατη: Στη Συρία θα μείνουν όσοι έχουν άδεια παραμονής του Άσαντ. Αλλά όλα στον καιρό τους. Οι Ρώσοι έχουν υπομονή και ο Άσαντ (κερδισμένος) θα περιμένει.
ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΣΤΕΙΑ η θέση ότι οι ΗΠΑ «εγκαταλείπουν» τη Μ. Ανατολή για να στραφούν στην Κίνα. Απλώς δεν μπορούν πια να κάνουν και τα δυο, όπως θα ταίριαζε σε μια υπερδύναμη στα καλά της. Οι ΗΠΑ έχασαν τον έλεγχο στη Συρία, στην Τουρκία, στη Βενεζουέλα, στο Αφγανιστάν και φυσικά στην Κίνα. Και σαλπίζουν ανασύνταξη. Κρατάνε, πάντως, γερά την Αθήνα. Παρ’ ολότελα…
