Η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών και ο τρόπος με τον οποίο αυτή έγινε –μέσα σε έντονα παρακμιακό, αντιδημοκρατικό περιβάλλον και με επίγνωση ότι ο ελληνικός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία ήταν εναντίον της– έχει προκαλέσει μερικά πρώτα αποτελέσματα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Αποτελέσματα που αφορούν στη συλλογική και ατομική κατάσταση όσων την συναποτελούν. Πέρα από τις «γκαζόζες» και τα τερτίπια του πολιτικού κόσμου (που υποστήριξε τη Συμφωνία ή δεν αντιστάθηκε διόλου πέρα από φραστικές καταδίκες), υπάρχει ο υποκειμενικός παράγοντας. Η κατάσταση του λαού και το πώς αυτός βιώνει ακόμα μια εθνική ταπείνωση και απειλή. Σε αυτή την πλευρά –επειδή είναι η σπουδαιότερη– αναφέρεται το παρόν σημείωμα.
Βαρύ συναισθηματικό πλήγμα
Σε όλη τη χώρα, μετά την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών και τα πανηγύρια 153 βουλευτών για το «κατόρθωμά» τους, μια βαθιά θλίψη και στεναχώρια κυρίευσε τους πολίτες. Πληγώθηκε βαθύτατα το συναίσθημα, η ταυτότητα, η περηφάνια του κόσμου. Επιβεβαιώθηκε η αμοραλιστική, εντελώς κυνική και δουλοπρεπής στάση του πολιτικού κόσμου και της κυβέρνησης, που οδηγούν σε νέες περιπέτειες τη χώρα στα ταραγμένα Βαλκάνια.
Η υιοθέτηση και επιβράβευση μιας μικρής χώρας ελέω του ΝΑΤΟ και των ισχυρών της Δύσης, καθώς και οι παραχωρήσεις που με άνεση έκανε η ελληνική κυβέρνηση, εκτελώντας συμβόλαια που έχουν συναφθεί εν κρυπτώ, πληγώνουν βαθύτατα τον ελληνικό λαό. Οδηγούν σε κατάσταση οργής και «κατάθλιψης» μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, το πλήγμα είναι βαθύτατο, καθώς με βίαιο τρόπο ξεριζώνεται μια ταυτότητα, ενώ έπονται κι άλλα σοβαρά επεισόδια ρευστοποίησης αυτής της περιοχής. Το ένστικτο του λαού το αντιλαμβάνεται.
Σε αναβρασμό η Μακεδονία
Η επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών δεν κάνει λόγο για την ελληνική Μακεδονία και επιβάλλει ταπεινωτικούς όρους για την Ελλάδα (παραίτηση από οποιοδήποτε βέτο στους διεθνείς οργανισμούς με το άρθρο 2, απαγόρευση κάθε εκδήλωσης που μπορεί να θεωρηθεί ότι υπερβαίνει το πλαίσιο της Συμφωνίας με το άρθρο 6!). Ο λαός είναι «στα κάγκελα». Οργισμένος και θυμωμένος, δεν αποδέχεται το τετελεσμένο και με κάθε ευκαιρία δείχνει τα αισθήματά του. Με την αποδοκιμασία πολιτικών και του προέδρου της Δημοκρατίας, με συγκεντρώσεις και πορείες, με συνθήματα στα γήπεδα και στα μέσα δικτύωσης. Οι πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ, με δυσκολία μπορούν να κυκλοφορήσουν στις πόλεις και τα χωριά χωρίς αντιδράσεις, όπως ο Τσίπρας με δυσκολία πραγματοποίησε τη συγκέντρωση στο Παλαί πριν δυο περίπου μήνες.
Το ρήγμα Βορρά-Νότου θα ενταθεί
Το πιο σημαντικό είναι πως η απαιτούμενη εθνική και λαϊκή ενότητα απειλείται να τιναχθεί στον αέρα από τα πολιτικάντικα παιχνίδια, τις μηχανορραφίες των ξένων υπηρεσιών και φυσικά από τα συμβόλαια που πρέπει να εκτελεστούν
Η εγκατάλειψη από το «αθηνοκεντρικό» κράτος και το πούλημα της Μακεδονίας, θα τροφοδοτήσει το ρήγμα που υπήρχε, δίνοντάς του άλλες διαστάσεις. Αν και οι βορειοελλαδίτες συμπολίτες μας δεν έχουν θέσει με έμφαση τέτοιο θέμα, αντικειμενικά η ακολουθούμενη πολιτική δημιουργεί όρους να ενταθεί αυτή η ρηγμάτωση.
Εδώ υπάρχουν δύο πλευρές: Από τη μια η μειοδοτική και δουλοπρεπής πολιτική που ακολουθεί η επίσημη πολιτεία (Βουλή και Προεδρεία), επικυρώνοντας τέτοιες συμφωνίες. Από την άλλη, το πραγματικό γεγονός πως ο ελκυστήρας των εξελίξεων είναι ο ξενικός παράγοντας (ΝΑΤΟ, ΗΠΑ Ε.Ε.). Ποιος είναι ο σχεδιασμός των εν λόγω δυνάμεων για τη Βόρεια Ελλάδα, από τον Έβρο ως την Αδριατική; Η ρηγμάτωση Βορρά και Νότου στη χώρα, μαζί με τη ρευστοποίηση των συνόρων και του βορειοελλαδίτικου χώρου και υπό τις απειλές Τουρκίας (Θράκη) και Αλβανίας (Ήπειρος), δημιουργούν ένα τοπίο δύσκολο. Οι μπούρδες περί ηγετικού ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια, είναι για να αποκοιμίζουν τον κόσμο, ο οποίος σωστά νιώθει να πλησιάζουν εφιάλτες.
70-30 και επικίνδυνος διχασμός
Μέσα σε ένα χρόνο, παγιώνεται μια σχέση περίπου 70% κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών και 30% υπέρ. Μέσα σε ένα χρόνο, έγινε συστηματική προσπάθεια, έπεσαν πολλά λεφτά σε κύκλους, πολιτικούς και ΜΜΕ για να δυναμώσουν την προπαγάνδα ενάντια στον «εθνολαϊκισμό» και τους «ακραίους». Η παγίωση ενός συσχετισμού, η μη επικοινωνία και η περιχαράκωση, το συστηματικό «μπούλινγκ» και η τροφοδότηση του διχαστικού κλίματος ιδιαίτερα από την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της, η σφοδρή επίθεση ολόκληρης της Αριστεράς απέναντι στα συλλαλητήρια, άφησαν χώρο και εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια συνοχής της κοινωνίας απέναντι σε δύσκολες γεωπολιτικές και εθνικοκοινωνικές αναταράξεις. Ακόμα και χώροι που είχαν αφεθεί μακριά από αντιπαραθέσεις, τώρα εμπλέκονται. Η υπουργοποίηση Αποστολάκη και οι φωνασκίες Κωσταράκου, ο πόλεμος στο δικαστικό σώμα, δείχνουν ότι ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός ροκανίζεται, ενώ οι απειλές μεγαλώνουν.
Το πιο σημαντικό είναι πως η απαιτούμενη εθνική και λαϊκή ενότητα απειλείται να τιναχθεί στον αέρα από τα πολιτικάντικα παιχνίδια, τις μηχανορραφίες των ξένων υπηρεσιών και φυσικά από τα συμβόλαια που πρέπει να εκτελεστούν. Με τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, μην εκπλαγεί κανείς αν η εθνική μειοδοσία πάρει άλλες διαστάσεις και φτάσουμε στην εκδήλωση μιας πανεθνικής κρίσης και στον κίνδυνο μιας «λιγότερης Ελλάδας» ακόμα και εδαφικά.
Αναγκαία και καταλυτική η παρουσία του λαού
Για ένα χρόνο ο ελληνικός λαός έδειξε αντίθεσή του στη Συμφωνία των Πρεσπών. Έδειξε και την ανησυχία του για την τουρκική προκλητικότητα –ιδιαίτερα για την αιχμαλωσία των δύο στρατιωτικών και τα επεισόδια στο Αιγαίο. Πήρε μέρος μαζικά στα μεγάλα συλλαλητήρια, και μάλιστα σε συνθήκες υποχώρησης του λαϊκού κινήματος και των αγώνων μετά το 2015. Έδειξε έτσι αποθέματα συλλογικής κινητοποίησης και ενδιαφέροντος, σε πνεύμα πατριωτισμού και αγάπης για τον τόπο και την παράδοσή του.
Αυτή η κινητοποίηση έγινε σε συνθήκες που ο λαός είναι πολιτικά «ορφανός», δεν έχει εμπιστοσύνη στα κόμματα και τους πολιτικούς. Παρ’ όλες τις κατηγορίες και τη συκοφαντία που αντιμετώπισε από την κυβέρνηση και ολόκληρη σχεδόν την Αριστερά, δεν κατρακύλησε στον σωβινισμό και τον ρατσισμό, δεν υπήρξε ένα «ακροδεξιό» ξέσπασμα. Οι φασιστικοί και ακροδεξιοί κύκλοι προσπάθησαν να χρωματίσουν τις κινητοποιήσεις, αλλά η μαζικότητα και ο υγιής πατριωτισμός της μεγάλης μάζας απλών ανθρώπων δεν επέτρεψε να πάρει τέτοιο χαρακτήρα η κινητοποίησή τους.
Οι απουσίες από την κινητοποίηση του λαού μιας κοσμοπολίτικης διανόησης που υπερασπίζεται την παγκοσμιοποίηση και μιας Αριστεράς που ζει στις παρυφές της και στον κόσμο των στερεοτύπων της, διευκολύνει δυνάμεις που θα ήθελαν έναν σοβινιστικό προσανατολισμό. Ο «κοινός νους» του λαού που κινητοποιήθηκε και αντιστέκεται, δεν έχει κατακλυσθεί από τον σοβινισμό και αυτό πρέπει να προβληματίσει όσους προτρέχουν να χαρίσουν αυτήν διαθεσιμότητα στην Ακροδεξιά και τον φασισμό.
Τόσο ο Μίκης πέρσι (με το «αγαπώ την πατρίδα μου και τις πατρίδες των άλλων»), όσο και η Αφροδίτη Μάνου φέτος («για τη Μακεδονία και τη Δημοκρατία»), όπως και ορισμένες δημοκρατικές, πατριωτικές δυνάμεις (και ελάχιστες της Αριστεράς), συμβάλλουν με την παρουσία τους ώστε να μην αλωθεί όλος αυτός ο χώρος, και να αποκτήσει έναν προσανατολισμό δημοκρατικό και κοινωνικό. Η αποχή δεν είναι θέση, όπως δεν είναι θέση η γενική καταγγελία του καπιταλισμού.
Μέσα σε 10 χρόνια, ο ελληνικός λαός είχε μια καταλυτική παρουσία. Με αυτήν, έφερε πολιτικές ανατροπές, εμπόδισε αρνητικές εξελίξεις, γνώρισε ήττες και προδοσίες, αλλά στάθηκε όρθιος για τα κοινωνικά και εθνικά ζητήματα. Η ρίζα και η πηγή αυτής της αντίστασης, είναι ένας «έμφυτος» ριζοσπαστισμός που διαισθάνεται την εξάρτηση και τη δράση των μεγάλων δυνάμεων μαζί με τον φαύλο πολιτικό κόσμο, ως κάτι εχθρικό προς την υπόσταση τη δική του και της χώρας.
Στην τρέχουσα περίοδο, η κινητοποίηση για τα εθνικά ζητήματα αποτελεί σημαντική εναντίωση στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και του εξαρτημένου πολιτικού κόσμου της ελληνικής ολιγαρχίας. Είναι μια συνέχεια του ριζοσπαστισμού που τροφοδότησε το αντιμνημονιακό κίνημα και σήμερα τροφοδοτεί την κινητοποίηση ενάντια στις εθνικές απειλές και τις επεμβάσεις των μεγάλων. Συνεπώς, η ακηδεμόνευτη, ανεξάρτητη παρουσία του λαού και η μεγάλη προσπάθεια για τον προσανατολισμό της σε πολύπλοκες συνθήκες είναι περισσότερο αναγκαία παρά ποτέ.
