Στον πόλεμο «κέρδος-όφελος» έχουμε μια σύγχυση ως λαός και όσο περνούν τα χρόνια το αποτέλεσμα αυτής της λανθασμένης εκτίμησης οδηγεί τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Δεν θα υποστηρίξω πως το νόμισμα έχει μόνο μια όψη ούτε πως δεν θα έπρεπε να αξιοποιήσουμε τις πολλές δυνατότητες που παρουσιάζει η Ελλάδα, σε θέματα φυσικής ομορφιάς, πόρων κ.λπ.
Υπάρχουν, όμως, πολλά στεγανά σ’ αυτόν τον τόπο, κάποιες σταθερές που όσο κι αν είμαστε χρεωμένοι, όσο κι αν τα όριά μας έχουν ξεχειλώσει, όσο κι αν είμαστε… large, η εκποίηση, ο ευτελισμός και το ξεπούλημα με κάθε έννοια μόνο θλιβερή εικόνα μπορεί να προκαλέσει.
Πριν από αρκετά χρόνια, εργαζόμενη σε ένα life style περιοδικό αποφασίσαμε να ζητήσουμε το Πλανητάριο και ειδικότερα τον Θόλο του για φωτογράφιση εσωρούχων. Ο διευθυντής τότε, ο κ. Διονύσης Σιμόπουλος, αρνήθηκε ευγενικά: «Λυπάμαι, αλλά όχι, ο χώρος του Πλανηταρίου δεν διατίθεται για τέτοιου είδους δραστηριότητες». Κατανοήσαμε την απάντησή του, αν και μας χάλασε το concept μας. Ο διευθυντής του σεβάστηκε το στόχο και τον προορισμό του σύγχρονου αυτού κατασκευάσματος και αψήφησε τα τυχόν χρήματα ή τη δημοσιότητα που θα αποκόμιζε.
Η Ακρόπολη, όμως, δεν έτυχε ανάλογης συμπεριφοράς και διαχείρισης. Χιλιάδες χρόνια υπήρξε παγκόσμιο σύμβολο και κανείς δεν βρέθηκε να αμφισβητήσει το χαρακτήρα και την αξία της. Κανείς όμως… μέχρι τώρα. Γιατί τώρα το λόγο έχουν οι κυβερνώντας-αργυραμοιβοί που δίχως σκέψη και συναίσθηση, αλλά με οδηγό την εγκληματική πολιτική τους, αποφάσισαν να μετατρέψουν τον Ιερό Βράχο σε πασαρέλα – γιατί όχι; Και είμαστε και τυχεροί –μη σας πω– που δεν φαντάστηκαν να βάλουν και την Πνύκα στο δόλιο παιχνίδι τους και αντί για catwalk να έχουμε και πίστα αγώνων F1. Δύο σε ένα!
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά… τους έχω εμπιστοσύνη!
