Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η αρχή κάποιου τέλους, ακαθόριστου ακόμα για τους πολλούς, όλους εμάς. Θα είναι ένα «τέλος εποχής», αλλαγή σελίδας ή βιβλίου. Άλλο ανάγνωσμα. Την προαναγγελία του τέλους την έχουν κάνει και οι ΗΠΑ και ο Πούτιν, ο καθένας με τον τρόπο του. Οι Αμερικάνοι λέγοντας ότι «προβλέπουν» παράταση του πολέμου για άγνωστο χρόνο, αν και ο υπουργός Άμυνας (αν δεν κάνω λάθος) προέβλεψε ότι ο πόλεμος θα τελειώσει εντός του τρέχοντος έτους, το είπε μια φορά αλλά δεν το επανέλαβε. Κάθε νοήμων αντιλαμβάνεται ότι «ατέρμονα» πόλεμο μόνο οι Αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους μπορούν να κάνουν στέλνοντας συνεχώς τα κατάλληλα και απαραίτητα εφόδια στον άνθρωπό τους, τον Ζελένσκι. Στόχος η εξάντληση και κατάρρευση της Ρωσίας και το τέλος του Πούτιν. Σχετικά, η ένταξη στο ΝΑΤΟ της Φινλανδίας και Σουηδίας φέρνει τους ΝΑΤΟϊκούς πυραύλους σε απόσταση μόλις τεσσάρων (4) λεπτών από τη Ρωσία. Τη βίαιη αντίδρασή της δεν χρειάζεται να είσαι μάντης για να την προβλέψεις. Τέλος του ουκρανικού πολέμου είναι για τη Δύση, τις ΗΠΑ, η απόλυτη νίκη, ταυτισμένη με το «τέλος της Ιστορίας» αλά Φουκουγιάμα.
Από την άλλη ο Πούτιν, αντίστροφα, υπονοεί, χρήση πυρηνικών. Αν τα πυρηνικά αναλάβουν καθήκοντα διεκπεραίωσης όλα θα τελειώσουν σύντομα. Χρήση πυρηνικών δεν σημαίνει αναγκαστικά παγκόσμιο όλεθρο αλλά υπογραμμίζει ότι ο αγώνας είναι στο «ή ταν ή επί τας». Το πυρηνικό αποτέλεσμα εκμηδενίζει το ερώτημα «ποιος φταίει» για τον πόλεμο.
Η χάρτινη τίγρης
Η Κίνα μπήκε κι αυτή στο παιχνίδι βγάζοντας γλώσσα μεγαλύτερη από το μπόι της, αν αυτό είναι δυνατόν. Η Κίνα κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ότι θα έπρεπε να παραπεμφθούν σε ειδικό δικαστήριο. Φυσικά είναι λόγια του αέρα, για την ώρα. Ωστόσο, η σαφής τοποθέτησή της τώρα σημαίνει ότι η κινεζική ηγεσία διαπιστώνει αιφνίδια και ριζική αλλαγή σκηνικού, απότομη όξυνση, αποφασιστική στροφή. Το Πεκίνο θέλει να δείξει, αυθαδιάζοντας, ότι οι ΗΠΑ είναι «χάρτινη τίγρης», όπως έλεγε ο Μάο για την ατομική βόμβα.
Έχουμε, λοιπόν, διαμορφωμένα στρατόπεδα και κανείς δεν μπορεί να μείνει έξω από το παιχνίδι – ούτε η Τουρκία. Δεν θα την ανεχθούν για πολύ ακόμα να το παίζει επιτήδειος ουδέτερος.
Οι ελίτ της Ελλάδας, πολιτικές, οικονομικές, πνευματικές, γνωρίζουν τι πράττουν. Αλλά δεν αισθάνονται την ανάγκη να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα του κόσμου και της πατρίδας επειδή η ύπαρξή τους και ο ρόλος τους υπερκαθορίζονται, εν πολλοίς, έξωθεν
Τα συμφέροντα των ελίτ
Αυτό είναι το πλαίσιο και ο καθένας μπορεί να κάνει προβλέψεις και να εκφράσει επιθυμίες ανάλογα με τα πιστεύω του και τα συμφέροντά του, αλλά χρήσιμο θα ήταν να θυμόμαστε, εμείς εδώ, ότι, άτομα και κόμματα, δεν είμαστε ούτε ψίχουλο στο τραπέζι και η χώρα μας είναι μισή μπουκιά. Για να μη χάνουμε το μέτρο. Κάνοντας πχ υποδείξεις στις εκάστοτε κυβερνήσεις μας τι να κάνουν απέναντι στην Τουρκία. Οι ελίτ της χώρας, πολιτικές, οικονομικές, πνευματικές, γνωρίζουν τι πράττουν. Αλλά δεν αισθάνονται την ανάγκη να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα του κόσμου και της πατρίδας επειδή η ύπαρξή τους και ο ρόλος τους υπερκαθορίζονται, εν πολλοίς, έξωθεν. Αυτό, ίσως, συμβαίνει και αλλού. Η διαφορά είναι ότι εδώ μας έχει πάρει η κατηφόρα και σταματημό δεν έχει.
Οι αντοχές ΗΠΑ και Ρωσίας
Ο Πούτιν έχει συμφέρον να τελειώνει γρήγορα, κατά το δυνατόν, επειδή καταλαβαίνει ότι οι αντοχές του καθεστώτος και της χώρας δεν είναι απεριόριστες. Οι ΗΠΑ θέλουν να τραβήξει το πράγμα σε μάκρος επειδή, αντίστροφα, δεν καταλαβαίνουν, ή δεν θέλουν να παραδεχθούν, ότι ούτε οι δικές τους αντοχές είναι απεριόριστες αν δεν ξεχνάμε το Βιετνάμ έως το Αφγανιστάν. Επί πλέον η Οικονομία τους τρεκλίζει και έχουν και το πρόβλημα μιας Ευρώπης που βαρυγκωμεί επειδή αυτή (και όχι οι ΗΠΑ) σηκώνει κυρίως τα βάρη (πολιτικά και οικονομικά) του Ουκρανικού Πολέμου. Πολύ περισσότερο που ο πόλεμος επί του εδάφους δεν έχει καμία ορατή και λογική πιθανότητα να τελειώσει θετικά για τον Ζελένσκι όσα όπλα και αν του στείλουν. Οι Ρώσοι, υπενθυμίζει ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών κ. Βαληνάκης, έχουν καταλάβει το 25% του ουκρανικού εδάφους.
Αν, στο κακό σενάριο για τη Δύση, οι Ρώσοι πάρουν ότι θέλουν και κηρύξουν το τέλος του πολέμου, τότε η προπαγάνδα θα χάσει κάθε αξία. Ο Ζελένσκι πουλάει, δικαίως ή αδίκως, ως αντιστασιακός. Αλλά ποιος θα τον στηρίξει ως «απελευθερωτή» των περιοχών που θα έχει πάρει ο Πούτιν; Όπως και με την Κριμαία οι Ρώσοι θα έχουν πετύχει αυτό που θέλουν και αργά ή γρήγορα όλοι θα αποδεχθούν τη νέα κατάσταση. Αλλά και να μην την αποδεχθούν, στη Μόσχα δεν θα σκάσουν από τη στενοχώρια τους. Νέος Γέλτσιν δεν θα υπάρξει και οι φιλοδυτικοί στη Ρωσία θα είναι στο έλεος του Πούτιν. Οι Δυτικοί θα έχουν προσθέσει μια ακόμα αποτυχία στο βιογραφικό τους.
Με δυο λόγια ο Πούτιν δεν κατάφερε ένα γρήγορο πλήγμα στην Ουκρανία αλλά ούτε η Δύση πέτυχε κάποιο γρήγορο και θεαματικό τραύμα, στρατιωτικό ή πολιτικό, εναντίον του. Καλή η προπαγάνδα αλλά και τα μικρά παιδιά ξέρουν ότι με τα λόγια μόνο ο Μπενούλης χτίζει παλάτια. Στην άμμο. Όταν οι Ρώσοι μπήκαν στο Βερολίνο στον Β’ Πόλεμο, η προπαγάνδα τέλειωσε. Και ο Χίτλερ αυτοκτόνησε. Το παρελθόν διδάσκει;
