Βήμα-βήμα προχωρά η οικοδόμηση ενός νέου καθεστώτος πολύμορφων κοινωνικών περιθωριοποιήσεων, κρατικής επιβολής και προληπτικής καταστολής της κοινωνίας, στο όνομα δήθεν της πανδημίας. Σήμερα είναι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός των άνω των 60 χρονών, και η τιμωρία των 100 ευρώ προς τους ανυπάκουους. Σαν να μην έφτανε αυτό, προκλητικά δηλώνουν πως τα χρήματα από τα πρόστιμα θα πάνε προς ενίσχυση του ΕΣΥ, που εδώ και δύο χρόνια αρνούνται να ενισχύσουν εκτάκτως, κάνοντας πράξη το «οι ανεμβολίαστοι να πληρώνουν (διπλά) για την υγειά τους». Προσεχή ήδη αναγγελμένα, επεισόδια, η επέκταση της υποχρεωτικότητας, η διεύρυνση των περιορισμών για ανεμβολίαστους και στο βάθος ένα νέο λοκντάουν.
Πολιτική που αναδεικνύει εμφατικά όλα τα αδιέξοδα διαχείρισης της πανδημίας, με τους πανηγυρισμούς των φιλικά προσκείμενων ΜΜΕ για επιτυχία του μέτρου που πολλαπλασιάζει την προσέλευση για εμβολιασμούς, να αποτελεί το κυβερνητικό προπέτασμα καπνού για να καλύψει την κατάρρευση του ΕΣΥ και τον καθημερινό απολογισμό νεκρών συμπολιτών μας.
Πολιτική που θυσιάζει στην πράξη τόσο τη δημοκρατία και τις ελευθερίες όσο και την υγεία και την ασφάλεια των πολιτών. Αδιέξοδο, που δεν προκύπτει απλά και μόνο από την ανικανότητα των κυβερνόντων, αλλά ολοένα και περισσότερο αποκαλύπτεται πως αποτελεί, μια σχεδιασμένη στρατηγική, ταχύτατης εμπέδωσης ενός πιο αυταρχικού πλαισίου, διαχείρισης της κρίσης, με τις ελίτ να βλέπουν στην πανδημία την ευκαιρία για διεύρυνση των πειραματισμών προς ένα κοινωνικό απαρτχάιντ με υγειονομικό μανδύα.
Εντυπωσιακή μονοφωνία
Στη σχετική συζήτηση στην ελληνική Βουλή, έγινε φανερό, πως όλα τα παραπάνω δεν είναι απλά πολιτική της «κακιάς Δεξιάς», της Ν.Δ., αλλά είναι δημιούργημα, συνολικά των αδιεξόδων του πολιτικού συστήματος, που παρά τις αποχρώσεις δεν αμφισβητεί τις αυταρχικές ράγες στις οποίες έχουμε μπει. Ο Μητσοτάκης, με το γνωστό αλαζονικό ύφος, επέβαλε το ιδεολογικό πλαίσιο επαναλαμβάνοντας το γνωστό ρεπερτόριο, με το οποίο επιβάλλονται οι κυβερνητικοί πειραματισμοί από την αρχή της πανδημίας: Ατομική ευθύνη, στοχοποίηση των ανεμβολίαστων, αχρείαστες οι ΜΕΘ, φόβος και πάλι φόβος.
Το ΚΙΝΑΛ υπερψηφίζει, στηρίζοντας ανοιχτά το μέτρο. Ενώ στο διάλογο των εσωκομματικών εκλογών του κόμματος, οι υποψήφιοι πρόεδροι, πλειοδοτούν υπέρ της υποχρεωτικότητας και των αποκλεισμών για τους ανεμβολίαστους, με πρωτεργάτη των κ. Λοβέρδο, γνωστό για τις δημοκρατικές του απόψεις από την εποχή της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών – και όχι μόνο.
Από την άλλη, η υπόλοιπη αντιπολίτευση λέει «όχι» για να μπετονάρει το «ναι». ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΜέΡΑ25, καταψηφίζουν την τροπολογία για τα 100ευρώ, ενώ στις τοποθετήσεις τους κατηγορούν την κυβέρνηση ότι με μέτρα τιμωρητικά όπως το πρόστιμο των ανεμβολίαστων, μειώνεται η αποτελεσματικότητα του εμβολιαστικού προγράμματος.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, από την μία έχουμε τα γνωστά τζαρτζαρίσματα του Πολάκη, τις δευτερεύουσες μάχες του Τσίπρα (αναλογικότητα προστίμων) για να καταγραφεί η διαφωνία των δύο αρχηγών, ενώ στην πράξη μένει η αποδοχή του γενικότερου αυταρχικού πλαισίου και η επιμονή στον μονόδρομο του καθολικού και υποχρεωτικού εμβολιασμού… με δημοκρατία και ελευθερία. Ή ίσως και όχι, αν λάβουμε υπ’ όψιν τις δηλώσεις, του συμβούλου του κ. Τσίπρα, (κάποτε αριστερού επιστήμονα) κ. Γεροτζιάφα, που αντιπροτείνει, αντί για πρόστιμα να υπάρξει πλήρης αποκλεισμός των ανεμβολίαστων από τον δημόσιο χώρο, μη απόδοση φορολογικής ενημερώτητας και στην τελική άρση της ίδιας τους της πολιτότητας.
ΚΚΕ και ΜέΡΑ25, πιο καθαρά λένε όχι, σε επιμέρους μέτρα που περνάνε, αλλά αρνούνται πεισματικά, ακόμη και τώρα να πάρουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία οργάνωσης της αντίστασης, επιμένουν να μην βλέπουν πως δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένα μέτρα, αλλά με μια συνολική εκτροπή, μια προσπάθεια οικοδόμησης ενός νέου καθεστώτος, για το οποίο ανοίγουν χώρο, με την επιμονή τους να μην αμφισβητήσουν τους διάφορους μονοδρόμους, να μην αμφισβητούν το αφήγημα πως όλοι μαζί καλούμαστε να δώσουμε κοινή μάχη απέναντι στο αόρατο εχθρό.
Η Ελληνική Λύση, του Κ. Βελόπουλου, περιμένει να εισπράξει εκλογικά οφέλη, από τους «αντιεμβολιαστές». Ξεσπαθώνει κατά του κ. Μητσοτάκη τον οποίο καταγγέλλει για εκδικητικότητα, επιδιώκοντας να επωφεληθεί από τις εκ δεξιών διαρροές της Ν.Δ.
Μία μετά την άλλη οι χώρες της Ε.Ε., ασχέτως αν διοικούνται από κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις, εφαρμόζουν αυταρχικά μέτρα βγαλμένα από την ίδια εργαλειοθήκη. Τον τόνο δίνει η Γερμανία, με τη νέα τρίχρωμή κυβέρνησή της να προσπαθεί να επανακάμψει στη θέση ηγέτιδας δύναμης της Ε.Ε.
Ευρωπαϊκή συνταγή
Τα παραπάνω δεν αποτελούν ελληνικό προνόμιο. Ο Κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση μπορούν να περηφανεύονται πως πρώτοι αυτοί ξεκίνησαν αυτό το νέο κύμα αυταρχικών μέτρων, όμως η αποφάσεις τους ήταν απλά ο προάγγελος μια κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής. Μία μετά την άλλη οι χώρες της Ε.Ε., ασχέτως αν διοικούνται από κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις, εφαρμόζουν μέτρα βγαλμένα από την ίδια εργαλειοθήκη.
Τον τόνο δίνει η Γερμανία, με τη νέα τρίχρωμή κυβέρνησή της να προσπαθεί να επανακάμψει στη θέση ηγέτιδας δύναμης της Ε.Ε. Το στίγμα έδωσε ο υπουργός Υγείας της χώρας (εκφράζοντας το σύνολο της πολιτικής ελίτ, με μοναδική παραφωνία το ακροδεξιό AfD), που δήλωσε με την ανάληψη των καθηκόντων του, και εν’ όψει της μετάλλαξης Ο πως: «Όσο πιο δυνατά πατήσουμε τώρα το φρένο, τόσο το καλύτερο», δίνοντας το σήμα για νέα μέτρα σε όλη την Ευρώπη.
Από κοινού Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι και Φιλελεύθεροι κινούνται σταδιακά προς ένα νέο λοκντάουν, αρχικά επιβαλλόμενο στους ανεμβολίαστους, ανακυκλώνοντας αποτυχημένες πολιτικές ανάσχεσης της πανδημίας, επιμένοντας να ρίχνουν τα βάρη πάλι στις κοινωνίες, περιθωριοποιώντας τους πλέον αδύναμους. «Επιστρατεύουν» μάλιστα και έναν εν ενεργεία νατοϊκό Στρατηγό, για να ηγηθεί της επιτροπής διαχείρισης της πανδημίας.
Και η Αριστερά, που θα περίμενε κανείς να αντιδράσει σε όλα αυτά αναζητώντας εναλλακτικές διαδρομές, αναδεικνύεται σε ιδανικό σύμμαχο του καθεστώτος (περιγελώντας το παρελθόν της), με την γερμανική Αριστερά, το Die Linke, με δήλωση των δύο συμπροέδρων του να εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως, αναφέροντας πως «η Αριστερά στέκεται στο πλευρό της επιστήμης και ζητεί γι’ αυτό την επιβολή lockdown και γενικής υποχρέωσης εμβολιασμού των ενηλίκων ως μέσο αντιμετώπισης της πανδημίας».
Ορφανές αντιδράσεις – Κενό εναλλακτικής
Παρά την εντυπωσιακή αυτή μονολιθικότητα στα πολιτικά συστήματα τα αδιέξοδα μοιάζουν να πολλαπλασιάζονται. Και όσο και να προσπαθούν να πείσουν πως όσοι αντιδρούν είναι «ψεκ» και πως ξαφνικά ένα κύμα ανορθολογισμού πλημμυρίζει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, η ίδια η πραγματικότητα θα επανέρχεται και θα τονίζει την ανάγκη να βγούμε από τον φαύλο κύκλο φόβου και αυταρχισμού που μας έχει εγκλωβίσει, όχι η ανάγκη καταπολέμησης της πανδημίας, αλλά η επιδίωξη του συστήματος να διαχειριστεί την κρίση του.
Ποιοι όμως αντιδρούν απέναντι σε όσα επιβάλλονται. Πρώτα απ’ όλα οι άμεσα πληττόμενοι, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δηλαδή, που άλλοτε αναζητούν συλλογικό δρόμο αντίδρασης στην αδικία που υφίστανται, άλλοτε αναζητούν δρόμους ατομικής διεξόδου, άλλοτε βγαίνουν στο δρόμο και άλλοτε υποστρέφουν. Λοιδορούνται, από αριστερά και δεξιά, ως ανορθολογιστές, που οριακά εγκληματούν κατά του κοινωνικού συνόλου. Διάφοροι κύκλοι (ακροδεξιά, παραεπιστήμη) φλερτάρουν με αυτό το κοινό, προσπαθώντας να αποκομίσουν οφέλη (πολιτικά, οικονομικά), επιδιώκοντας να μονοπωλήσουν την έκφραση τους, χωρίς όμως να μπορούν να διαστρέψουν το πραγματικό υπόβαθρο των όποιων αντιδράσεων που έχει ως αντικειμενικό περιεχόμενο την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας των πολλών.
Στο πλευρό των παραπάνω ελάχιστοι επιστήμονες που δεν αποδέχονται τον βιασμό της επιστήμης από τους διάφορους ειδικούς, μερικοί συνταγματολόγοι που βλέπουν μια συνταγματική εκτροπή εν εξελίξει, μετρημένοι στα δάχτυλα δημοσιολόγοι που αρνούνται να γίνουν φερέφωνα των ελίτ και το πληρώνουν με φίμωση και περιθωριοποίηση, και πολύ λίγες πολιτικές ομάδες και οργανώσεις, που από διαφορετικές οπτικές, αντιλαμβάνονται την εκτροπή που συντελείται μπρος στα μάτια μας, και αποφασίζουν να αγωνιστούν, αντιλαμβανόμενοι την πολυμέρεια και την αντιφατικότητα του υποκείμενου αυτού του αγώνα.
Σε κάθε περίπτωση όμως, σε πλανητική κλίμακα, πληθαίνουν οι αγώνες ενάντια στο «πράσινο πάσο» και ενάντια στους αποκλεισμούς. Αγώνες που δύσκολα μπορούν να κατηγορηθούν για ανορθολογικοί, καθώς έχουν ως προμετωπίδα τους δημοκρατικά αιτήματα, και μια έντονα πληβιακή ταξική σύνθεση.
Λείπει μέσα σε όλα αυτά η συνειδητή προσπάθεια οικοδόμησης μιας εναλλακτικής, συνολικής, ριζικά αντίθετης από το επιβαλλόμενο καθεστώς κοινωνικού απαρτχάιντ που οικοδομούν οι ελίτ στο όνομα της πανδημίας. Ο εγκλωβισμός στο επικοινωνιακό πινγκ πονγκ με την κυβέρνηση, που επενδύει στο διχασμό για να επιβληθεί, είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Οι ελίτ έχουν αποφασίσει να πορευθούν, κόντρα στην κοινωνική πλειοψηφία. Δεν είναι μόνο το 100ευρω, δεν είναι μόνο οι αλαζονικές δηλώσεις των κυβερνώντων, είναι ένα συνολικό πλέγμα αυταρχισμού, προληπτικής καταστολής, απαξίωσης της κοινωνίας, απέναντι στο οποίο είναι επιτακτική ανάγκη να υψωθεί τείχος υπεράσπισης της δημοκρατίας, της κοινωνικότητας, της ανθρωπινότητας.
