του Στάθη
Το οξύμωρο είναι συνήθως κάτι το ενδιαφέρον, ενίοτε όμως είναι κάτι το γελοίον. Ας μην αναλογισθούμε, βεβαίως, ποια είναι η επικρατέστερη εκδοχή του οξύμωρου στη χώρα μας.
Με τη Συμφωνία των Πρεσπών το Ελληνικό κράτος αναγνώρισε την ύπαρξη Μακεδονικού έθνους και Μακεδονικής γλώσσας. Τώρα, μετά το Γαλλικό «veto» και την αντίδραση Ζάεφ περί «παγώματος» πτυχών της Συμφωνίας, εκείνοι που ζητούν να τηρηθεί στο ακέραιο η Συμφωνία είμαστε εμείς – το Ελληνικό κράτος!
Η παραδοξολογία γύρω απ’ αυτή τη φάρσα (της Συμφωνίας) περίσσεψε ευθύς εξ αρχής. Θα ενθυμείστε τις γελοιότητες του ΣΥΡΙΖΑ περί την εθνικότητα των Σκοπιανών Σλαβικής καταγωγής διά του παιγνίου με τους αγγλικούς όρους που αποδίδουν την εθνικότητα ή την υπηκοότητα. Θα ενθυμείστε επίσης, τις απιθανότητες ότι το αλφάβητο συνεπάγεται γλώσσα ή ότι η μεταγραφή οδικών πινακίδων από το ένα αλφάβητο στο άλλο συνιστά αναγνώριση γλώσσας. Ταυτοχρόνως, η δημαγωγία της Ν.Δ. ότι είναι εναντίον της Συμφωνίας, αλλά ότι θα την τηρήσει (όπερ και εις… πείσμα του Ζάεφ τώρα πράττει) συνέθετε το οξύμωρο με την παραδοξολογία σε έργο τέχνης – για Βουσμάνους (ήτοι, αρχαίους Βασιβουζούκους).
Οι Σκοπιανοί έχουν πάρει όσα ήθελαν: όνομα, εθνικότητα, γλώσσα. Ανεξαρτήτως των εξελίξεων περί τη σχέση αυτής της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα Σκόπια για όλον τον πλανήτη είναι πλέον η Βόρεια Μακεδονία, που κατοικείται από Μακεδόνες, οίτινες ομιλούν τη Μακεδονική γλώσσα. Τελεία και παύλα.
Ήδη στο ΝΑΤΟ (η είσοδος στο οποίο ήταν άλλωστε το κυρίως ζητούμενο αυτής της υπόθεσης) η Βόρεια Μακεδονία έχει ήδη καθ-ιερωθεί με το … σπαθί της. Όσο για εμάς (δηλαδή το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα που μας εκπροσωπεί) ζητάμε την τήρηση της Συμφωνίας, άλλοι επειδή είμαστε τελείως ηλίθιοι κι άλλοι επειδή ελπίζουμε κρυφά ότι τα νάζια και οι κόνξες των Σκοπιανών πιθανόν να φθείρουν αυτήν την Μάγκνα Χάρτα των Πιπίνων των Μικρών.
Όμως, ο γέγονε, γέγονε και, ο μη γένοιτο, θα το βρούμε μπροστά μας. Το αξιοθαύμαστο είναι ότι οι δύο πόλοι του φιλοαμερικανισμού στη χώρα μας (τρεις, ο ένας πιο αμερικανόδουλος από τον άλλον) συνεχίζουν τις πομφόλυγες περί Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Συνθηκών, ενώ ταυτοχρόνως χορεύουν όλες τις παραλλαγές της πολιτικής του Κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία. (Μάλιστα ο αρχιμάστορας του Κατευνασμού, ο Τσίπρας, κατηγορεί για Κατευνασμό τον Μητσοτάκη) – μια πολιτική στην οποίαν αριστεύουν και οι δύο (συν οι συνοδοιπόροι τους) εις ό,τι αφορά τα κυριαρχικά δικαιώματα, το ενεργειακό και το προσφυγικό.
Με τους Κούρδους να έχουν πάθει νίλα, η ελληνική εξωτερική πολιτική, επαφίεται στο …φιλότιμο των Αμερικανών και στη σταθερότητα της Γαλλίας να μη μοιρασθεί με την Τουρκία αυτά που αδυνατούμε να υπερασπισθούμε εμείς.
Όσον περνάει ο καιρός, τόσον περισσότερο γίνεται φανερό ότι το μέγιστο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η απουσία Υψηλής Στρατηγικής, αλλά η δομική πλέον αδυναμία του πολιτικού συστήματος (αλλά και των τάξεων) να διανοηθούν καν πόσον αναγκαίο είναι κάτι τέτοιο – η Εθνική Στρατηγική.
Τώρα, το τοπίο ολοκληρώνεται: η Ελλάδα έπρεπε να γίνει Προτεκτοράτο, ώστε οι ενεργειακοί πόροι να πέσουν στα χέρια των Επικυρίαρχων φθηνά, με συμφέροντες όρους, ενώ ταυτοχρόνως το Μεταναστευτικό να «λύνεται» δημιουργώντας έναν Γόρδιο Δεσμό μόνον για τα παιδιά των κατώτερων θεών, ιθαγενείς και αλλοδαπούς.
Δεν είναι τυχαίο το ότι τόσοι πολλοί (το μέγα σώμα των πολιτών) ασχολούνται με τη σαρδανάπαλη εκδοχή των παρελάσεων ή με τους παιδονόμους του Τζόκερ, διότι τα ήσσονα είναι η μείζων φροντίδα της προπαγάνδας των ολίγιστων – τρεις δεκαετίες τώρα. Με αποτέλεσμα ο λαός να σκέφτεται όλο και πιο πολύ όπως τα αφεντικά του. Οι αντιστάσεις αμβλύνονται (ιδιαιτέρως μετά από γεγονότα όμως εκείνα του 2015), ενώ οι προσδοκίες προσαρμόζονται στις νόρμες (της ασθένειας) του νεοφιλελευθερισμού. Θα λέγαμε (παραφράζοντας παλαιούς κομμουνιστές): αγάπα τη σκλαβιά σου, τρώγε τα ψίχουλά σου και μη σκέφτεσαι πολύ…
* «αγάπα το κελί σου» (για να μην τρελαθείς) – «τρώγε το φαί σου» (για να αντέξεις) – «και διάβαζε πολύ» (για να μείνεις και να γίνεσαι άνθρωπος)…
