Θα θυμάμαι για πολύ καιρό την πρώτη συνέλευση του Resistance 2015 όταν δεν γνώριζα τίποτα, ολωσδιόλου, για το φεστιβάλ, ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί αρκετά χρόνια και είχαν αναπτύξει κοινούς κώδικες, να νιώθω αμηχανία και να μην καταλαβαίνω…
Για τον γνωστό-άγνωστο λόγο, που κάποιες φορές αφηνόμαστε να παρασυρθούμε ενστικτωδώς, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει το λόγο, συνέχισα και στις επόμενες συναντήσεις, ώσπου προς το τέλος -όταν ίσα που προλαβαίνεις το τρένο- κατάλαβα την ελευθερία που υπήρχε όσο αφορά την εισαγωγή ιδεών και την αποδοχή τους στο χτίσιμο της γιορτής. Και έτσι, σε μια μικρή υποομάδα, φτιάξαμε το πρόγραμμα του παιδότοπου.
Το πρόγραμμα περιλάμβανε animation box και δημιουργία μικρών ταινιών, αλληλεπιδραστικά θεατρικά, μουσικά και εικαστικά παιχνίδια, κουκλοθέατρο και πειρατικά ταξίδια! Αφηγήτριες παραμυθούδες μάγεψαν τις παιδικές ψυχούλες και τα ματάκια με τις διεσταλμένες κόρες αφέθηκαν στο κάλεσμα προς το μυθικό ταξίδι. Η Σοφήλια Τσορτέκη με τραγουδάκια, με συνοδεία μουσικής ζωντανής, κροκόδειλους, άλλα ζωάκια και μια αλεπού με κομμένη ουρά «παρέσυρε» τους μικρούς φίλους στο μαγικό χώρο του παραμυθιού, ενώ στη συνέχεια, απέδωσαν εικαστικά ό,τι είχαν ζήσει στο παραμύθι. Η παραστατική Κάτια Καντούρη κατάφερε για 45 ολόκληρα λεπτά να κρατήσει προσηλωμένα ακόμη και τετράχρονα στην ιστορία της βατραχίνας και καταλήγοντας, απέδωσαν συνοπτικά την ιστορία μέσα από θεατρικό παιχνίδι.
Και αυτό, παρά τις δυσκολίες που αναδύονταν από την απελευθέρωση διαφορετικών ήχων στο χώρο. Το ότι στη μια πλευρά του παιδότοπου γινόταν πολιτική κουβέντα, στην άλλη υπήρχε το καφέ μπαρ και δίπλα ο δρόμος με τους διερχομένους που αναζητούσαν το δικό τους προορισμό. Παραδίπλα στέκονταν οι μικροπωλητές και μια έκθεση εικαστική με θέμα το Resist. Προχωρώντας λίγο πιο κει, από τη μια πλευρά βρισκόσουν στα σύγχρονα μουσικά σχήματα -ατενίζοντας το μέλλον- και στην άλλη πλευρά έβλεπες τα παραδοσιακά συγκροτήματα να τιμούν το παρελθόν. Μια μικρογραφία και μια άσκηση προς την αρμονική συνύπαρξη των διαφορετικών μορφών των ανθρώπινων εκδηλώσεων. Και λίγο παρά έξω, εκεί στην Ιερά Οδό, ειδικά το βράδυ του Σαββάτου, πλήθος κόσμου ήθελε να προσέλθει στο χώρο, παρά το ότι είχε τιγκάρει. Και πηδούσαν απ’ τα πανύψηλα κάγκελα και πηδούσαν από παντού, αρκεί να μπουν, λες και ήταν τρένο να προλάβουν (μακάρι) με προορισμό την ελεύθερη ανάπτυξη των ανθρώπινων δυνατοτήτων.
«Ήταν μοναδική η εμπειρία για μένα», είπα την επόμενη μέρα στους φίλους μου. «Κρίμα αν δεν τα καταφέρνει κάποιος να συμμετέχει». Είναι σημαντικό να συνεισφέρουμε στο κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό γίγνεσθαι. Ο καθένας με τον τρόπο του, αρκεί να αναπτύσσεται δράση με έναν κάποιο κοινωνικό προσανατολισμό. Στοπ στη μεμψιμοιρία και την προσκόλληση.
Την επομένη πέρασα από τη Σπύρου Πάτση. Στο ύψος της Ιεράς Οδού είχε γαντζωθεί ένα μπουφάν -ίσως και τα μυαλά- στα κάγκελα.
Να ‘μαστε όλοι καλά για τα επόμενα!
Χριστίνα Βαλεντίνα Θάνου
