Τι θα σηματοδοτήσει η πιθανή συνεργασία
Η σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΔΗΜΑΡ με τη μορφή εκλογικής συνεργασίας ή περίληψης βουλευτών στα ψηφοδέλτια είναι δεδομένο ότι συζητείται, πολλές φορές μάλιστα εμφανίζεται ως κάτι τετελεσμένο σε δηλώσεις ή όργανα της ΔΗΜΑΡ. Την τελευταία εβδομάδα, μάλιστα, η ειδησεογραφία κατακλύζεται από διάφορα ενδεχόμενα, τους βουλευτές που πρόκειται να φιλοξενηθούν σε ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, το ρόλο του Φ. Κουβέλη, ακόμα και το ενδεχόμενο αναστολής της λειτουργίας της ΔΗΜΑΡ, κάτι που διέψευσε πάντως ο πρόεδρος του κόμματος.
Όλα αυτά δεν εμποδίζουν ορισμένους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ να συνεχίζουν να παλαντζάρουν για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους τρεις που συνυπέγραψαν πρόταση για εκλογή του από την παρούσα Βουλή. Η επικύρωση όμως κάποιας μορφής συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να είναι θέμα χρόνου, κάτι που οδηγεί σε ορισμένες σκέψεις από τώρα.
Δεν πρόκειται απλά για μια «αναγκαστική» συνεργασία χωρίς πολλές-πολλές συνέπειες στην προσπάθεια να μη συγκεντρώσει η κυβέρνηση τους πολυπόθητους 180. Η ερμηνεία αυτή, που συχνά γίνεται, δεν περιγράφει το σύνολο του ζητήματος και τις απολήξεις του.
Μια τέτοια συνεργασία σηματοδοτεί περισσότερο μια μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ παρά της ΔΗΜΑΡ. Η ομάδα των στελεχών της Αγ. Κωνσταντίνου έχει, έτσι κι αλλιώς, στη φύση της τις διαρκείς μετατοπίσεις. Από την ύπαρξή της στο εσωτερικό του Συνασπισμού, σε αντιπαράθεση πάντα με το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, την αποχώρησή της το 2010, τη συμμετοχή της στη μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά και την αποχώρησή της και από εκεί αργότερα. Σήμερα, βλέποντας τα ποσοστά της να αθροίζονται πλέον στα «λοιπά κόμματα» των δημοσκοπήσεων, εμφανίζεται υποχρεωμένη να σκεφτεί με άλλους όρους την επιβίωση και το πλασάρισμά της στο νέο πολιτικό σκηνικό.
Ο Φώτης Κουβέλης συχνά, και ιδιαίτερα μετά το τελευταίο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, περιγράφεται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σαν εν δυνάμει σύμμαχος στα πλαίσια μιας ευρύτερης Αριστεράς. Πιστεύει κανείς ότι θα είναι περιορισμένος ή ασήμαντος ο ρόλος του σε περίπτωση που, με μερικά ακόμα στελέχη του, βρεθεί συνεργαζόμενος στην αυριανή Κοινοβουλευτική Ομάδα της Αριστεράς; Πράγματι, σήμερα η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται αδύναμη και σπαρασσόμενη από αντιθέσεις, ακόμα και μετά την αποχώρηση τουλάχιστον δύο τάσεων και η Κοινοβουλευτική της Ομάδα συγκρατείται με δυσκολίες. Δεν πρέπει, όμως, να παραγνωρίσουμε την ύπαρξη ενός γραφειοκρατικού κομματικού μηχανισμού με διασυνδέσεις σε χώρους όπως αυτοί των ΜΜΕ ή της πανεπιστημιακής διοίκησης, αλλά και με πρόσφατη εμπειρία σε κρατικές θέσεις (μέσω του γνωστού συστήματος 4-2-1 στο διαμοιρασμό τους με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ -για να μην ξεχνιόμαστε). Ο μηχανισμός αυτός είναι έτοιμος να διεκδικήσει εκ νέου ρόλο στα πράγματα, με ένα ακόμα ρεσάλτο στο πολιτικό σκηνικό που θα διαμορφωθεί.
Η «μετάγγιση δημαριτισμού», αν προωθηθεί, δεν θα πρόκειται για μικρής σημασίας εξέλιξη. Γιατί δεν συνδέεται μόνο με πρόσωπα, αλλά με έναν συγκεκριμένο τρόπο άσκησης πολιτικής, η οποία, μάλιστα, έχει και σαφές περιεχόμενο. Θα αποτελέσει σημαντικό όχημα για μια πολιτική συμβιβασμού και συγκράτησης του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ και μιας αυριανής κυβέρνησης σε «ρεαλιστικό», μη ριζοσπαστικό πλαίσιο.
Αυτό είναι που προκαλεί βαθύτατη ανησυχία στον κόσμο της Αριστεράς. Μαζί με το γεγονός ότι οι όποιες διεργασίες δεν γίνονται σε μια σαφή πολιτική βάση, καθορίζονται εκτός των οργάνων του κόμματος και κυρίως δεν λαμβάνουν υπόψιν την θέληση και τους προβληματισμούς της ίδιας της βάσης, κάτι που τελευταία απασχολεί έντονα τις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι όμως μόνο ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς αρνητικός σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Είναι γνωστό ότι η ΔΗΜΑΡ δεν εκφράζει κάτι σε κοινωνικό επίπεδο, ούτε έχει τίποτα να προσφέρει ακόμα και αν κάποιος εξέταζε το θέμα από καθαρά εκλογική σκοπιά. Τίποτα, εκτός από ένα σημαντικό συμβολικό φορτίο μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και μια αίσθηση κατευνασμού προς διάφορα κέντρα, αφού η «υπεύθυνη Αριστερά» έχει δώσει πολλές… πετυχημένες εξετάσεις. Αυτά όμως μόνο χρήσιμα δεν είναι για μια στοιχειώδη προσπάθεια σοβαρής αλλαγής πορείας για τον τόπο.
