Ωδή στην ντομάτα
Ο δρόμος γέμισε
ντομάτες,
μεσημέρι,
καλοκαίρι
το φως
της ντομάτας
σπάει
στα δύο
μισά του,
ρέει
στους δρόμους
ο χυμός.
Τον μήνα Ιούλιο
λύνεται η ντομάτα
εισβάλλει
στις κουζίνες,
μπαίνει στο μεσημεριανό
φαγητό,
κάθεται
αναπαυτικά
στα ράφια της κουζίνας,
ανάμεσα στα ποτήρια,
στις βουτυριέρες,
στις γαλάζιες αλατιέρες.
Έχει
δικό της φως,
καλοσυνάτο μεγαλείο.
Δυστυχώς, όμως, πρέπει
να την δολοφονήσουμε:
μπήγεται
το μαχαίρι
στη ζωντανή της σάρκα,
στα κόκκινά της
σπλάχνα,
ένας δροσερός
ήλιος,
βαθύς,
ατέλειωτος,
γεμίζει τις σαλάτες
της Χιλής,
παντρεύεται χαρούμενα
το διάφανο κρεμμύδι…
…………
Και πάνω στο τραπέζι,
στη μέση
του καλοκαιριού,
η ντομάτα
γήινο αστέρι,
αστέρι
επαναληπτικό
και εύφορο,
μας δείχνει
τις περιστροφές της,
τα κανάλια της,
την εμβληματική της πλησμονή
και την ακόκκαλη
αφθονία της, και
χωρίς θωράκιση
από αγκάθια
ή από λέπια,
μας προσφέρει
το δώρο
του χρώματός της τής φωτιάς
και την δροσιστική της ολότητα.
Μετάφραση: Ρήγας Καππάτος
