Σημειολογικό το σημερινό: Πήγε σε δημόσιο σχολείο, όπως τα περισσότερα παιδιά και σε συνοικιακό φροντιστήριο για να βοηθηθεί σε βασικά μαθήματα της επιλογής της, προετοιμαζόμενη για τις Πανελλήνιες. Είχε αποφασίσει, από νωρίς, πως θέλει να γίνει νηπιαγωγός και η επιλογή της στο μηχανογραφικό του σχολείου ήταν απόλυτα στοχευμένη. Πήρε πτυχίο στην ώρα της, χωρίς να επιβαρύνει το κράτος ως «συνταξιούχα» φοιτήτρια και γεμάτη χαρά και ελπίδα σκέφτηκε (η αιθεροβάμων κόρη μου) πως ένα μεταπτυχιακό θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα εφόδιο στην προσφορά της στην εκπαίδευση.
Έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε και η εν δυνάμει νηπιαγωγός βολοδέρνει σε δουλειές-γαλέρες χωρίς προοπτική. 560 ευρώ κι απ’ αυτά τα 200 «μαύρα», απλήρωτες υπερωρίες και με την απειλή της απόλυσης σε περίπτωση διαμαρτυρίας. Ο εργοδότης, γόνος ευκατάστατης αστικής οικογένειας και απόφοιτος ιδιωτικού κολεγίου -φίλος του Αδώνιδος και συμπαίχτης στις αθλοπαιδιές τους- θεωρεί πως οι μισθοί είναι υψηλοί και πως εάν κάνει το λάθος η κυβέρνηση να τους αυξήσει, θα αναγκαστεί να απολύσει κόσμο, γιατί… δεν βγαίνει. Στο καθημερινό σχεδόν «κήρυγμά» του διατείνεται πως τα νέα παιδιά είναι αμόρφωτα και τεμπέληδες, γι’ αυτό και η χώρα πάει κατά διαόλου, παρά το γεγονός πως ο Μητσοτάκης προσπαθεί για το καλύτερο…
Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που δεν ξέρεις τι να πεις στο παιδί σου: Να μείνει και να παλέψει, να σηκωθεί και να φύγει σε άλλη χώρα, να αρχίζει να σπουδάζει κάτι άλλο μήπως και… ή να συνεχίζει να πληρώνεται με 560 ευρώ για όλη τη ζωή της, να μη φύγει από το πατρικό της και να μην μπορέσει ποτέ να κάνει οικογένεια, με όποιον τρόπο εκείνο αποφασίσει.
Κάποτε ρώτησαν τον Μητσοτάκη εάν μπορεί να ζήσει με 800 ευρώ κι εκείνος απευχήθηκε μετά βδελυγμίας. Μήπως εκεί είναι η λύση, λοιπόν;
