Πάνω στο κορμί μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας και χώρας το πολιτικό προσωπικό παίζει τις παρτίδες του. Παιχνίδι ανούσιο και άνοστο για το ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα την ίδια συνταγή, ποιος είναι ο πιο υπεύθυνος, ο πιο αποτελεσματικός. Την ίδια στιγμή, και για όσο ακόμα μπορούν, μοιράζουν προσδοκίες. Μπας και παρατείνουν για κάποιο χρόνο την υπηρεσία που έχουν αναλάβει, αδιαφορώντας για το πού βαδίζει πραγματικά ο τόπος.
Η απέχθεια που νιώθει όλο και μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας προς την πολιτική και τους πολιτικούς είναι απολύτως εξηγήσιμη. Αυτό είναι που κάνει ηγέτες, κομματάρχες και παρατρεχάμενους να μην αισθάνονται άνετα μέσα σε λαϊκές καταστάσεις και περιβάλλοντα. Ειδικά εκεί όπου ο πόνος είναι μεγαλύτερος.
Οι κακοτοπιές πρέπει να αποφευχθούν και οι εμφανίσεις πρέπει να συνοδεύονται από τις αναγκαίες προφυλάξεις. Οι δυνάμεις της τάξεως, τα αγαπητά ΜΑΤ με τα σύνεργά τους, τα χημικά και τα ροπαλάκια που τους δίνουν ισχύ, επιστρατεύονται ολοένα και συχνότερα προς αντιμετώπιση διαμαρτυρομένων πολιτών. Η αστυνομία είναι πια η καλύτερη φίλη του ΣΥΡΙΖΑ. Φυλάει τα γραφεία του στην Κουμουνδούρου, κλείνει τον Εθνικό Κήπο προς το Μαξίμου, παραφυλάει στα σπίτια υπουργών και βουλευτών. (Κάτω από το σπίτι του Φλαμπουράρη, μόνιμη μελωδία το ρεφραίν του τραγουδιού «πάμε σαν άλλοτε»).
Λοταρίες στήνονται με τις ηλεκτρονικές αγορές, μαγαζιά και δρόμοι στολίζονται χριστουγεννιάτικα από τον Νοέμβρη μπας και ανέβει λίγο η ψυχολογία, η τηλεόραση γέμισε παιχνίδια και σόου. Με το φαντασμαγορικότερο βέβαια όλων, αυτό της μεγάλης εξόδου από τα Μνημόνια τον Αύγουστο του 2018. Μια κανονική πλύση εγκεφάλου σχεδιάζεται για να μας πείσει ότι το κακό –με την μορφή που ξέραμε- τέλειωσε. Ότι η οικονομία θα επανεκκινήσει, ότι κάτι θα κουνηθεί, ότι κάτι τέλος πάντων πάμε να καταφέρουμε. Ας γινόταν έστω αυτό που διατυπώνεται. Όμως όχι. Είναι μονάχα ένα αφήγημα που ίσως να λειτουργήσει σιωπηλά στην ψυχή των πιο κουρασμένων και τσακισμένων της κοινωνίας.
Παράλληλα προχωρά και μια τεράστια επιχείρηση διαχείρισης της φθοράς του κυβερνώντος κόμματος. Ενώ στο «αντίπαλο» στρατόπεδο, εντείνονται οι προσπάθειες για να φανεί ότι η Ν.Δ. μπορεί να τραβήξει μπροστά παρότι ο Μητσοτάκης δεν έχει ρεύμα. Μετράνε πόντους και ποσοστά, σχεδιάζουν επικοινωνιακές κινήσεις, μιλάνε για σθένος και ιδεώδη αλλά αποξενώνονται από την κοινωνία.
Αισθάνονται άραγε τόσο δυνατοί; Νομίζουν ότι τα περισσότερα εξαρτώνται από τις επιλογές τους και δεν κατανοούν τον αναλώσιμο χαρακτήρα τους. Δεν διδάσκονται ότι ακόμα και ισχυρότεροι, όταν δοθεί το σήμα από τα «κεντρικά» συμμορφώνονται. Η Μέρκελ και ο Σουλτς είχαν διαφορετικά σχέδια. Τώρα ψάχνουν να τα βρουν. Ο Τσίπρας νομίζει πως ήταν καθοριστικό το τηλεφώνημά του στον Σουλτς για να δεχθεί συνεργασία με την Μέρκελ και να κλείσει ο δρόμος στην δεξιά πορεία της Ευρώπης. Τι ωραία που κυλά ο πολιτικός βίος και χρόνος… Άλλωστε στην μεταδημοκρατία δεν υπάρχουν μεγάλα αδιέξοδα, μόνο μικρά που τα υπερπηδάμε.
Ο χειρισμός των καταστάσεων και ειδικά της απόγνωσης εξελίσσεται στο μοναδικό ιδεώδες αυτής της κυβέρνησης. Κι όντως αυτό χρειάζεται σθένος. Κωλοπετσωμένο σθένος για να προωθηθεί. Ο Παππάς κι ο Καρανίκας έχουν πολλές καλές ιδέες για νέες λοταρίες…
