Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε γράψει για τον αγώνα και τις προσπάθειες που γίνονται από πολίτες ώστε να διασωθεί και να επαναλειτουργήσει το Εθνικό θέατρο της Ρόδου.
Αυτή την εβδομάδα θα παραμείνουμε στα Δωδεκάνησα και πάλι για ένα ζήτημα που αφορά την πλούσια Ιστορική και Πολιτιστική Κληρονομιά των νησιών.
Θα ανέβουμε λίγο βορειότερα και θα βρεθούμε στο Λακκί της Λέρου. Ο κύριος Φραντσέσκο Ντι Πιέρρο, είναι παλιός γνώριμος της στήλης. Ένας άνθρωπος που έχει διασχίσει τη Λέρο απ’ άκρη σ’ άκρη με τα πόδια και μας παρουσιάζει συχνά μέσα από τη σελίδα του στο facebook, άγνωστες πτυχές της ιστορίας της, αλλά και μοναδικά μνημεία που έχουν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου, αλλά σίγουρα χρήζουν προστασίας και ανάδειξης.
Αυτή τη φορά βρήκε έναν ακόμη πιο ευφάνταστο τρόπο για να μας πει την ιστορία ενός πύργου.
Με την άδειά του αναδημοσιεύω την επιστολή:
«Αποστολέας: Το Πυργάκι του Λακκίου…
Προς την υπουργό Πολιτισμού κ. Μενδώνη
Γνωρίζοντας ότι η επιστολή μου μπορεί και να μην φτάσει ποτέ στα χέρια σας, αποφάσισα να σας στείλω το Βιογραφικό μου μέσω αυτού του ανθρώπου που ισχυρίζεται ότι ασχολείται με την Ιστορία του νησιού.
Το όνομα μου είναι Πυργόσπιτο και κατοικώ από τον μεσαίωνα στο Λακκί της Λέρου.
Είμαι ένα τριώροφο κτίσμα αμυντικού χαρακτήρα και γεννήθηκα –με βάση τα λεγόμενα των ιστορικών– τον 16ο ίσως και τον 15ο αιώνα.
Οι κάτοικοι του νησιού με χρησιμοποιούσαν σαν οχυρό επί Τουρκοκρατίας για να προστατεύονται από τις άγριες επιθέσεις των πειρατών.
Πρέπει να σας πω ότι υπάρχουν και άλλα παρόμοια πυργάκια διασκορπισμένα στα άλλοτε εύφορα αγροκτήματα του νησιού. Βλέπετε εκείνη την εποχή το πιο πολύτιμο αγαθό ήταν η γη.
Εγώ, αν και ερειπωμένο επί χρόνια, είμαι το μοναδικό που στέκομαι ακόμα όρθιο, περιμένοντας την αναστήλωση μου, κάτι που για τον Δυτικό κόσμο θα ήταν το αυτονόητο.
Δούλεψα για χρόνια και σαν αγροτική κατοικία. Σήμερα όμως είμαι εντελώς εγκαταλειμμένο και η ισοπέδωσή μου θα είναι γρήγορη και αμετάκλητη. Γι’ αυτό και ζητώ την βοήθεια σας!
Είμαι ένα ορθογώνιο κτίσμα με διαστάσεις περίπου 6.50 μ. επί 5.00 μ. Πάνω από τη μοναδική μου πόρτα υπάρχει ένας πέτρινος μηχανισμός με τον οποίο έριχναν στους επιτιθέμενους καυτό νερό, λαδί, ακόμα και πέτρες.
Ήταν οι ονομαζόμενες καταχύστρες ή φονιάς ή ζεματίστρες. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν τα τρία μου παράθυρα που ακόμα και τώρα στέκουν.
Το ύψος μου, από ότι λέει ο Φράνκο, πρέπει να είναι γύρω στα δέκα μέτρα, στη δε σκεπή στέκουν και τη στολίζουν ακόμα οι πολεμίστρες μου!
Στο ισόγειό μου υπάρχει η παραστιά όπου γινόταν οι παρασκευές του φαγητού. Από εκεί με μια εσωτερική δίοδο, οι μυρωδιές οδηγιόντουσαν στην πετρόχτιστη καμινάδα μου. Στον χώρο εκείνο ήταν και η τραπεζαρία του πυργόσπιτου.
Υπάρχουν ακόμα οι βάσεις από τα ενδιάμεσα πατάρια που δεν ήταν και λίγα! Σε ένα από αυτά κοιμόταν τα παιδιά και οι γυναίκες…
Αγαπητή κ. υπουργέ, άκουσα ότι ενδιαφερθήκατε για την ιστορία αυτού του νησιού και σας παρακαλώ μην με αφήσετε και εσείς σε αυτήν την εγκατάλειψη…
Είχα ακούσει κάποτε από την αείμνηστη Αρχιτέκτονα Μαρία Βενιάδου να λέει ότι η λαϊκή μας αρχιτεκτονική καταστρέφεται εντελώς, κάτω από την σημερινή λαίλαπα του μικροαστισμού, της κίβδηλης μίμησης, του νεοπλουτισμού και της άγνοιας…
Στην Ελλάδα το ενδιαφέρον για τον πολιτισμό, την παράδοση, την ιστορία, την τέχνη, την αρχιτεκτονική, σταματά καθαρά σε επιφανειακές εκδηλώσεις, σε συζητήσεις χωρίς αποτέλεσμα, σε βιτρίνες που συχνά καλύπτουν οικονομικές σκοπιμότητες και συμφέροντα.
Έλεγε ακόμα ότι αν κάποτε υπάρξει στον τόπο μας αληθινή παιδεία, πραγματικό ενδιαφέρον, ίσως κάτι να αλλάξει, όμως θα είναι αργά για τους διάσπαρτους θησαυρούς που θα έχουν καταστραφεί ανεπιστρεπτί!
Γι αυτό κ. υπουργέ μην ξεχάσετε εμένα και τα αδέλφια μου! Εναποθέτουμε σε εσάς τις ελπίδες μας για την αναστήλωσή μας!
Υ.Γ.: Θα ήθελα κ. υπουργέ να σας παρακαλέσω να συγχωρήσετε τα τυχόν λάθη που κάνει ο Φράνκο… Εξάλλου έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι έχει σπουδάσει ηλεκτρονικός και όχι Ιστορικός.
Μετά τιμής
Το Πυργόσπιτο του Λακκίου!»
