Αυξάνεται ο αριθμός των αναλυτών που αναφέρονται σε έναν παγκόσμιο πόλεμο σε εξέλιξη. Έναν πόλεμο που έχει άτυπα ξεκινήσει: η Αμερική εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας. Σύμφωνα μ’ αυτή την εκτίμηση όλες οι διεθνείς αντιπαραθέσεις, καθώς και όλοι οι τοπικοί πόλεμοι, οι συγκρούσεις, οι επεμβάσεις, οι εκβιασμοί και οι απειλές σε παγκόσμια κλίμακα πρέπει να ειδωθούν μέσα απ’ αυτό το πρίσμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι στις τοπικές αναφλέξεις δεν υπεισέρχονται ειδικότερες αιτίες, αλλά τα πάντα βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα και την επιρροή της κύριας αντίθεσης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Μια αντιπαράθεση της οποίας ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής και υποκινητής είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που υπερασπίζονται με κάθε μέσο την ηγεμονική τους θέση στον κόσμο, διατηρώντας χίλιες στρατιωτικές βάσεις και προσπαθώντας να επιβάλλουν τη βούλησή τους με κάθε τρόπο σε όλες τις ηπείρους.
Μέσα απ’ αυτή την οπτική γίνεται πιο κατανοητή η σφοδρότητα με την οποία οι Αμερικάνοι ρυμουλκώντας και τους συμμάχους τους, ρήμαξαν τη Γιουγκοσλαβία και τη Λιβύη που δεν απειλούσαν το παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας τους. Η Γιουγκοσλαβία είχε εξοικειωθεί με τη Δύση από το 1949 και η Λιβύη είχε από χρόνια παραδώσει το σημαντικότερο οπλοστάσιό της στους Αμερικάνους χωρίς ποτέ να εμποδίσει την ελεύθερη ροή του πετρελαίου της που το εκμεταλλεύονταν αποκλειστικά τα δυτικά ολιγοπώλια και, τα τελευταία χρόνια, ο Καντάφι είχε στενές σχέσεις με τον Μπερλουσκόνι και τον Σαρκοζί, ενώ στη Νέα Υόρκη είχε φιλοξενηθεί σε ακίνητο του σημερινού διεκδικητή του χρίσματος για την προεδρεία των ΗΠΑ υπερσυντηρητικού Ντόναλντ Τραμπ. Ούτε το Ιράκ απειλούσε τους Αμερικάνους∙ αντιθέτως ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν η αιχμή τους εναντίον του Ιράν∙ ούτε καμία από τις χώρες της Αφρικής από την ανατολική έως τη δυτική ακτή, που υφίστανται άγριες επεμβάσεις από τους Αμερικάνους και τους συμμάχους τους, στην Ακτή Ελεφαντοστού, τη Σιέρα Λεόνε, το Σουδάν, που ήδη το διαμέλισαν, τη Σομαλία, το Μάλι κ.ά. δεν είχαν σκοπό να πολεμήσουν τις ΗΠΑ ή να στείλουν «τρομοκράτες» στο Παρίσι και το Σικάγο.
Στην επιδίωξη, όμως, της παγκόσμιας ηγεμονίας, η Αμερική έχει σαν προτεραιότητα να εμποδίσει ακόμα και την ειρηνική επέκταση των ανταγωνιστών της στη σφαίρα της οικονομίας. Γι’ αυτό πρέπει να περιορίζεται ο ζωτικός τους χώρος, ακόμα και με την πλήρη καταστροφή δεκάδων χωρών. Το γεγονός ότι η Κίνα είναι ο πρώτος επενδυτής κεφαλαίων στην Αφρική εξηγεί την αναβάθμιση της Africom, του αμερικανικού σώματος στρατού επιφορτισμένου με τον έλεγχο της μαύρης ηπείρου. Να θυμηθούμε την βίαιη έξωση δεκατεσσάρων χιλιάδων Κινέζων τεχνικών από τη Λιβύη εξαιτίας της επιδρομής των Δυτικών. Αντίστοιχες επιθετικές κινήσεις των ΗΠΑ εναντίον της Κίνας εκδηλώνονται συνεχώς στην νοτιοανατολική Ασία. Αλλά ενώ μόνο η Κίνα έχει τη δυνατότητα σημαντικής οικονομικής επέκτασης έξω από τα σύνορά της, η Ρωσία θεωρήθηκε απειλή για την ηγεμονία των ΗΠΑ από τη στιγμή που μπήκε σε φάση ανασυγκρότησης μετά την καταστροφική περίοδο Γκορμπατσόφ-Γιέλτσιν. Εξαιρετικά επιβαρυντικό ήταν το στοιχείο της πιθανής συμμαχίας Ρωσίας-Κίνας, μιας οικονομικής δύναμης με μια στρατιωτική, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα ισχυρότατο μπλοκ ικανό να περιορίσει την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Επειδή τα οικονομικά συμφέροντα των Αμερικάνων στην Κίνα είναι εκτεταμένα, η επιθετικότητά τους εκδηλώνεται με πλάγιους τρόπους, όπως τη συστηματική δυσφήμηση της Κίνας διεθνώς και την καλλιέργεια αντιθέσεων μεταξύ των χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας. Ο αμερικάνικος στόλος στον Ειρηνικό, η καινούργια βάση πεζοναυτών στην Αυστραλία, η διατήρηση 50 χιλιάδων στρατιωτών στην Ιαπωνία και η ενθάρρυνση του εθνικιστή πρωθυπουργού Σίνζο Άμπε για επαναστρατιωτικοποίηση της Ιαπωνίας κατά παράβαση των περιορισμών που ορίζει το αμερικανόπνευστο μεταπολεμικό Σύνταγμα της χώρας, σε συνδυασμό με την υποστήριξη και υπόθαλψη των θέσεων του Βιετνάμ, της Μαλαισίας και άλλων χωρών σε ζητήματα εδαφικών διαφορών, συνθέτουν ένα σκηνικό πίεσης και αποσταθεροποίησης στη ευρύτερη περιοχή. Πολύ πρόσφατα, οι Αμερικάνοι κατάφεραν να οδηγήσουν 12 χώρες, υπό το βάρος των εντάσεων, στην υπογραφή της «Συμφωνίας του Ειρηνικού» με την επιδίωξη να αντισταθμίσουν και να παρεμποδίσουν την αυξανόμενη οικονομική επιρροή της Κίνας και δευτερευόντως των άλλων χωρών που αποτελούν την ομάδα των BRICS.
Νέος Ψυχρός Πόλεμος
Δοκιμάζοντας τις αντοχές της Ρωσίας, το 2008, ενθάρρυναν τη Γεωργία να προχωρήσει σε εχθρικές ενέργειες στην κατοικούμενη κυρίως από ρώσικο πληθυσμό Νότια Οσετία. Το αποτέλεσμα ήταν η Γεωργία να χάσει άλλο ένα κομμάτι επικράτειας, μετά την Αμπχαζία, και ο άνθρωπος των Αμερικάνων, ο πρόεδρος Σακασβίλι να διαφύγει στη Δύση για να διοριστεί με συνοπτικές διαδικασίες κυβερνήτης της περιφέρειας Οδησσού στην Ουκρανία! Η Γεωργία είχε πουληθεί και η Ρωσία είχε νικήσει, αλλά ο δυτικός κόσμος είχε αρχίσει να ντοπάρεται με την αντιρωσική προπαγάνδα. Και μετά, πέρασε σε νέα φάση η προσπάθεια εγκατάστασης στην Ουκρανία μιας διοίκησης που θα αμφισβητούσε τη ρωσική συνύπαρξη και θα εξυπηρετούσε τα δυτικά συμφέροντα. Η «πορτοκαλί επανάσταση» με τον Γιούσενκο και την Τιμοσένκο, που ενισχύθηκε σκανδαλωδώς από τη Δύση, κατέληξε άδοξα, αφού και οι δύο, μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, συγκρούστηκαν μεταξύ τους και καταβαραθρώθηκαν διαδοχικά στις κάλπες. Είχαν, όμως, δημιουργηθεί οι βασικές προϋποθέσεις για την επόμενη προσπάθεια αλλαγής προσανατολισμού της χώρας, με πιο βίαιες μεθόδους. Οι εκπρόσωποι της «πορτοκαλί επανάστασης» είχαν απαξιωθεί, με τον πρόεδρο Γιούσενκο να αποσύρεται με ένα ταπεινωτικό ποσοστό μερικών μονάδων στις εκλογές.
Η κοινοβουλευτική προσπάθεια είχε αποτύχει, αλλά είχαν δημιουργηθεί ορισμένες βασικές προϋποθέσεις για εξωκοινοβουλευτική ανατροπή του πολιτικού καθεστώτος. Πρώτον, η αποδοκιμασία της ρώσικης επέμβασης στην Οσετία είχε διαμορφώσει ένα αντιρωσικό κλίμα στη δυτική κοινή γνώμη και, δεύτερον, η ελευθερία που παρείχε το καθεστώς Γιούσενκο-Τιμοσένκο στα εθνικιστικά και νεοναζιστικά μορφώματα της Δυτικής Ουκρανίας επέτρεψε την ενδυνάμωση και στρατιωτικοποίησή τους. Αυτές οι παρακρατικές ομάδες ανέλαβαν την επόμενη ένοπλη πλέον φάση, όχι απλά για την επιβολή ενός φιλοδυτικού καθεστώτος, αλλά για την βίαιη εκδίωξη από την πολιτική ζωή της χώρας κάθε κόμματος που δεν θα υποτάσσεται στα δυτικά κελεύσματα και δεν θα υπηρετεί την επιθετικά αντιρωσική πολιτική των Αμερικάνων. Η δεύτερη αυτή προσπάθεια με την επί τόπου παρουσία και ανάμειξη υπουργών, γερουσιαστών, διπλωματών και πρακτόρων των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και της Ευρώπης, ήταν αποτελεσματική. Βέβαια, με τεράστιο κόστος για την Ουκρανία που εξαρτήθηκε πολιτικά, βυθίστηκε οικονομικά, διχάστηκε κοινωνικά και διαμελίστηκε εδαφικά. Η Ρωσία ανέκτησε την πολύτιμη Κριμαία, αλλά απέκτησε μια διαρκή πληγή στα δυτικά της σύνορα και υπέστη σημαντικές οικονομικές κυρώσεις που σε συνδυασμό με την κατακόρυφη πτώση των τιμών του πετρελαίου, προκάλεσαν σοβαρή οπισθοδρόμηση στη ρώσικη οικονομία.
Όλη αυτή η «προεργασία» προώθησε την ένταση στην Ευρώπη και ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Φοβική υστερία για τη «ρώσικη αρκούδα» που σκοπεύει να εισβάλλει στην Ευρώπη, κοινά στρατιωτικά γυμνάσια και εγκατάσταση αμερικανικών πυραυλικών συστημάτων στις χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης, ενίσχυση των ακροδεξιών κομμάτων και παραχώρηση στους Αμερικάνους πολλών «διευκολύνσεων», όπως η δημιουργία μυστικών φυλακών για την απόκρυψη και το βασανισμό κρατουμένων που είχαν απαχθεί στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής.
Φθορά του Πούτιν
Με βάση αυτή την πολιτική, ματαιώθηκαν και οι προσπάθειες της Ρωσίας για τη δημιουργία εναλλακτικών αγωγών μεταφοράς πετρελαίου στην Ευρώπη. Οι Αμερικάνοι δεν επέτρεψαν να περάσουν οι ρώσικοι αγωγοί από τα βαλκανικά εδάφη. Πρώτη έκανε πίσω η Βουλγαρία ακυρώνοντας τη συμμετοχή της στη συμφωνία του 2007 για τον αγωγό πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και αρκετοί άλλοι κώλωσαν ή έδειξαν απροθυμία.
Η δι’ όλων των μέσων απαξίωση του προέδρου Βλαδίμηρου Πούτιν, κατά τη διάρκεια της θητείας του οποίου η Ρωσική Ομοσπονδία ανέκτησε μέρος της χαμένης ισχύος της, αποτελεί προτεραιότητα στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ προκειμένου να υπονομευθεί η αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας. Διεθνείς εμπειρογνώμονες πιστεύουν ότι ορισμένες δολοφονίες Ρώσων αντιφρονούντων δεν είναι λογικό να πραγματοποιήθηκαν από τις ρωσικές υπηρεσίες εφόσον είναι εύκολα αντιληπτό ότι θα προκαλούσαν βλάβη στην εικόνα της ρώσικης εξουσίας σε ένα διεθνές περιβάλλον που η επικοινωνία ελέγχεται και καθοδηγείται αποκλειστικά από την Αμερική και την Ευρώπη. Η φετινή δολοφονία του πολιτευτή Boris Nemtsof, χρονικά στην καρδιά της ουκρανικής κρίσης, αλλά κι άλλες δολοφονίες, όπως της συγγραφέως Anna Politkovskaya στη Μόσχα και του αυτομολήσαντα πράκτορα Alexander Litvinenko στο Λονδίνο, που προβλήθηκαν κατά κόρον στη Δύση δείχνοντας σαν ένοχο τον Πούτιν, δεν συνοδεύτηκαν από κανένα αποδεικτικό στοιχείο για την ταυτότητα των εκτελεστών. Η εκτίμηση ότι μόνο ένας πολιτικά ηλίθιος θα δημιουργούσε τέτοια προβλήματα στον εαυτό του, δεν βρήκε χώρο στη δυτική αρθρογραφία. Είναι γνωστό ότι η εμβέλεια των αντιφρονούντων στην πελώρια Ρωσία των 140 εκατομμυρίων ανθρώπων και των 17 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, είναι πολύ περιορισμένη για να απειλήσει την εξαιρετικά υψηλή δημοτικότητα του Πούτιν.
Αντιθέτως, σοβαρό πρόβλημα δημιούργησε η αποσχιστική τάση στην Τσετσενία η οποία συνετρίβη με σκληρότητα, αλλά συνεχίστηκε με τις βομβιστικές επιθέσεις στη Μόσχα και σε άλλες πόλεις από αυτόχειρες. Αλλά κι αυτή η πτυχή, ειδωμένη μέσα από το πρίσμα της υπόθαλψης των ριζοσπαστικών ισλαμιστικών κινημάτων από την Αμερική, τη Σαουδική Αραβία και άλλα αραβικά κράτη, παράλληλα με τη «φιλοξενία» επί ευρωπαϊκού εδάφους γνωστών Τσετσένων αυτονομιστών, δημιουργεί υποψίες για τουλάχιστον έμμεση συνδρομή των Δυτικών στις αντιρωσικές ενέργειες μέσα κι έξω από τη Ρωσία.
Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του κατάλληλου αντιπουτινικού και αντιρωσικού «κλίματος», έχουν αναλάβει, πέρα από τα ΜΜΕ της Δύσης, πολλές μη-κυβερνητικές οργανώσεις που δραστηριοποιήθηκαν από τα χρόνια του Γιέλτσιν στη Ρωσία, την Ουκρανία και τις άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, χρηματοδοτούμενες από τη Δύση, φανερά και κρυφά. Από τους πιο γνωστούς χορηγούς τέτοιων οργανώσεων-κινημάτων είναι το National Endowment for Democracy, που θεωρείται ο Δούρειος Ίππος της CIA και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ουκρανία, όπου η αμερικάνικη κυβέρνηση ξόδεψε αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια για την ανατροπή του επίσης διεφθαρμένου αλλά μη αρεστού στο Λευκό Οίκο Γιανουκόβιτς.
Σήμερα, με την τροπή των πραγμάτων, εύκολα αντιλαμβάνεται ένας αντικειμενικός παρατηρητής γιατί οι Αμερικάνοι δεν έκλεισαν το Radio Free Europe / Radio Liberty, τον προπαγανδιστικό κριό του Ψυχρού Πολέμου, του οποίου οι εκπομπές απευθύνονται σε όλο το σλαβόφωνο ακροατήριο του παλιού ανατολικού μπλοκ.
Μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό κλίμα πίεσης, στρέβλωσης και προπαγάνδας, οι πολίτες και τα κινήματα που πραγματικά αγωνίζονται για μεγαλύτερη δημοκρατία και περισσότερη διαφάνεια στα νεοσύστατα καθεστώτα, ουσιαστικά παραγκωνίζονται, στιγματίζονται και συνθλίβονται κάτω από τις καλά χρηματοδοτημένες καμπάνιες των ΜΚΟ. Συχνά, αυτές οι ΜΚΟ αναλαμβάνουν σε συνεργασία με πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, πολιτικούς, ιδρύματα και φορείς, το ξαναγράψιμο της ιστορίας που, σε συνδυασμό με την καταστροφή πολύτιμων πολιτιστικών στοιχείων, είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος υποτίμησης και απονομιμοποίησης της αντίπαλης πλευράς. Κι αυτό το φαινόμενο, με κυβερνητικές αποφάσεις ή ανοχές, το βλέπουμε να συμβαίνει στη Δύση και τις κατακτημένες χώρες. Η αλλοίωση της ιστορικής πραγματικότητας που εκδηλώνεται, για παράδειγμα, με την υποβάθμιση του ρόλου της Σοβιετικής Ένωσης στον αντιφασιστικό πόλεμο και την ταυτόχρονη καταστροφή των μνημείων των πεσόντων στην Ουκρανία, την Πολωνία, τις Βαλτικές χώρες κι αλλού, συγχρονίζεται με την άνοδο του εθνικισμού και του νεοφασισμού στην Ευρώπη. Τα εκλογικά αποτελέσματα στη Γαλλία δείχνουν μέχρι πού έχει διαχυθεί το δηλητήριο το οποίο συστηματικά καλλιεργείται στο δυτικό κόσμο. Και η φιλο-ολιγαρχική λιτότητα που εφαρμόζεται σε βάρος των ασθενέστερων στρωμάτων εξωθεί την κοινωνία σε συντηρητικές επιλογές και στην τυφλή εχθρότητα εναντίον κάθε ξένου, των Ρώσων συμπεριλαμβανομένων.
Έξωση και αντίδραση Ρωσίας-Κίνας
Η παρουσία πλοίων του αμερικάνικου στόλου στη Μαύρη Θάλασσα είχε χαρακτήρα πρόκλησης της Ρωσίας και παρότρυνσης των γύρω καθεστώτων να βαθύνουν τη ρήξη με τη Ρωσία. Όπως και η πρόσφατη εμφάνιση αμερικάνικων καταδρομικών στη Θάλασσα της Κίνας επιδίωκε το ίδιο πράγμα σε βάρος της Κίνας.
Η Ρωσία, κατά κανόνα, προσπαθεί να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία τις προβοκάτσιες που, μερικές φορές, λόγω της ακρότητάς τους, καθιστούν πολύ δύσκολη αυτή τη στάση. Στην περίπτωση της Λιβύης, στη φάση που οι σχέσεις Δύσης-Ρωσίας δεν είχαν οξυνθεί στο σημερινό επίπεδο, η Ρωσία και η Κίνα είχαν συμφωνήσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας για την απαγόρευση πτήσεων των λιβυκών πολεμικών αεροπλάνων πάνω από τη Λιβύη, αλλά αυτό που ακολούθησε δεν είχε καμία σχέση με το περιεχόμενο της απόφασης η οποία χρησιμοποιήθηκε σαν δικαιολογία από τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις για ένα ολοκληρωτικό βομβαρδισμό του λιβυκού στρατού επί εδάφους και καταστροφή όλων των υποδομών για την ταχύτερη διάλυση της χώρας, με συνεπακόλουθη την ολοκληρωτική έξωση της ρωσικής και κινεζικής παρουσίας από τη Λιβύη. Μετά απ’ αυτή την τραυματική εμπειρία, Ρώσοι και Κινέζοι αρνήθηκαν να παράσχουν την ίδια διευκόλυνση για τη Συρία, γεγονός που καθόλου δεν εμπόδισε τους Δυτικούς να μετατρέψουν τις συριακές πόλεις σε μπάζα, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες, εκπαιδεύοντας Σύριους μισθοφόρους και χρηματοδοτώντας ακραίους ισλαμικούς στρατούς, στους οποίους συμμετέχουν χιλιάδες πολίτες ευρωπαϊκών κρατών. Εκ των πραγμάτων, η Ρωσία αναγκάστηκε να παρέμβει δυναμικά στη Συρία αλλάζοντας τις ισορροπίες δυνάμεων και πιέζοντας τους Δυτικούς σε μια αναδίπλωση ειδικά μετά τη δεύτερη επίθεση των Ισλαμιστών στο Παρίσι.
Είναι τόσο φρικτά αυτά που συμβαίνουν εξ αιτίας της δυτικής επιθετικότητας σε μια τεράστια περιοχή από το Πακιστάν μέχρι την ανατολική Αφρική που κάθε τραβηγμένο σενάριο μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ακόμα κανένας δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει ποιος κατέρριψε το μαλαισιανό αεροπλάνο πάνω από την ανατολική Ουκρανία, όπως και τι συνέβη για να καταπέσει το άλλο μαλαισιανό αεροσκάφος στον Ινδικό Ωκεανό, αλλά και ποιος ανατίναξε το ρώσικο αεροπλάνο πάνω από το Σινά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Τουρκία κατέρριψε το ρώσικο βομβαρδιστικό για μια παραβίαση ρουτίνας στις συνοριακές περιοχές (η Ελλάδα ξέρει), αλλά δύσκολα θα πιστέψει κανείς ότι ένα τόσο σοβαρό «ατόπημα» αναλήφθηκε από τον Ερντογάν ερήμην των Αμερικάνων. Λάθος, λοιπόν, ή άλλος ένας ρούμπος σε βάρος του Πούτιν, του οποίου η δημοτικότητα στο εσωτερικό και το κύρος στο εξωτερικό είχαν εξυψωθεί με την προσάρτηση της Κριμαίας και την παρέμβαση στη Συρία;
Και φαίνεται ότι οι πεπονόφλουδες σε βάρος της Ρωσίας δεν έχουν ούτε όριο ούτε τέλος. Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι και το ξαφνικό στραπατσάρισμα των κυπριακών τραπεζών που έπλεαν σε πελάγη ξένων καταθέσεων δεν είναι άσχετο με το ρόλο τους στη διακίνηση ρώσικων κεφαλαίων. Όπως, επίσης, δεν στερείται πολιτικής διάστασης ο αποκλεισμός των αθλητών στίβου της Ρωσίας από τις διεθνείς διοργανώσεις, όταν είναι γνωστό ότι πολλοί από τους παγκόσμιους πρωταθλητές και τους ολυμπιονίκες από όλες σχεδόν τις χώρες έχουν πιαστεί ντοπαρισμένοι (θυμόμαστε Κεντέρη, Θάνου κ.λπ.;), με εντυπωσιακότερους τους Αμερικάνους δρομείς (λέει τίποτα το όνομα Μάριον Τζόουνς;) ή τον για πολλά χρόνια υπεραθλητή του ποδηλατικού γύρου της Γαλλίας Λανς Άρμστρονγκ. Αλλά και το σκάνδαλο στην Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FIFA) που ξέσπασε με τις διώξεις που άσκησαν οι Αμερικάνοι εναντίον των μέχρι σήμερα πανίσχυρων παραγόντων, λέγεται ότι προέκυψε σαν παραδειγματική τιμωρία επειδή οι ιθύνοντες ανέθεσαν στη Ρωσία τη διεξαγωγή του παγκόσμιου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου του 1918!
Πολιτική στο… τηγάνι
Όλα αυτά, βέβαια, σχετίζονται και με τα συγκεκριμένα συμφέροντα μονοπωλιακών ομάδων. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση του Πούτιν περιόρισε τη συμμετοχή των αμερικάνικων, γαλλικών και βρετανικών εταιριών στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην αχανή ρωσική επικράτεια, από τον Καύκασο ως τη Σιβηρία και τη νήσο Σαχαλίνη. Και πολλοί Ρώσοι ολιγάρχες που είχαν συνδέσει τον πλουτισμό τους με τα δυτικά συμφέροντα έπεσαν σε δυσμένεια. Παρατηρείται έτσι το φαινόμενο, οι Δυτικοί από τη μια να διαμαρτύρονται για την κακομεταχείριση προσφιλών τους ολιγαρχών, τύπου Χοντορκόφσκι, κι απ’ την άλλη να παγώνουν τις καταθέσεις άλλων Ρώσων ολιγαρχών που δεν έχουν έρθει σε ρήξη με το Κρεμλίνο.
Ο Πούτιν δεν είναι άγιος ούτε η δημοκρατία στη Ρωσία για μίμηση, αλλά στην ανάγκη των λαών για παγκόσμια ειρήνη προέχει η αντιμετώπιση των πολιτικών που επιβάλλουν τοπικούς πολέμους και αναπόφευκτα οδηγούν σε παγκόσμιες καταστροφές.
Αυτή η πολιτική που εκπηγάζει από την Αμερική, είναι πολύ άκαμπτη και δεν αντιμετωπίζει ούτε τους συμμάχους της με συμπόνια και κατανόηση. Γι’ αυτό, δεν αποκλείεται, τα δύο εξουθενωτικά χτυπήματα εξ Αμερικής σε βάρος της Καγκελαρίου Μέρκελ, της ηθικής του γερμανικού λαού και του κύρους της γερμανικής βιομηχανίας (υποθέσεις απόκρυψης των ρύπων στα αυτοκίνητα της Volkswagen και δωροδοκίας αξιωματούχων για την ανάθεση στη Γερμανία του παγκόσμιου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου του 2006), να υποκρύπτουν τη δυσφορία-προειδοποίηση των ΗΠΑ για τη διπροσωπία με την οποία η γερμανική άρχουσα τάξη αντιμετωπίζει τη Ρωσία λόγω των μεγάλων συμφερόντων της (εισαγωγές ενέργειας, εξαγωγές βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων κ.λπ.). Συμπεριφορά που κατέστη εμφανής όταν η Άνγκελα Μέρκελ δεν παραβρέθηκε μεν στη μεγαλειώδη παρέλαση για τα 70 χρόνια της αντιφασιστικής νίκης, συμμορφούμενη με την αμερικάνικη γραμμή αποχής, αλλά έσπευσε δυο μέρες αργότερα να επισκεφτεί τον Πούτιν στη Μόσχα για συνομιλίες και άρση της παρεξήγησης. Σε αντίθεση με τη Γαλλία του σοσιαλιστή Ολάντ και του ακροδεξιού Σαρκοζί που εξαγνίζεται μετά την άρνηση να παραδώσει τα πολεμικά πλοία «Μιστράλ» που έχει παραγγείλει η Ρωσία και με τη συμμετοχή της στους αμερικανικούς πολέμους στην Ασία και την Αφρική. Έτσι, τώρα, στην Ουάσινγκτον, οι «γαλλικές τηγανιτές πατάτες» (french fries) που είχαν μετονομαστεί σε «ελεύθερες τηγανιτές πατάτες» (free fries) σε ένδειξη αποδοκιμασίας της Γαλλίας για την άρνησή της να πάρει μέρος στην πολεμική επιδρομή εναντίον του Ιράκ το 2003, θα αποκτήσουν ξανά την προηγούμενη ένδοξη ονομασία τους!
Στέλιος Ελληνιάδης
