Αυτή και αν είναι μια άκρως ιδιαίτερη εγγλέζικη ταινία που κινείται στα όρια της μαύρης κωμωδίας και της γκανγκστερικής τρέλας.
Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα μας είχε, έτσι κι αλλιώς, προετοιμάσει το έδαφος. Η προ τετραετίας Αποστολή στη Μπριζ μας είχε αφήσει ξερούς από τα γέλια, μια και το έξυπνο χιούμορ ανακατευόταν με την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων και του τόπου, ενώ η παρωδία κατείχε (όπως και τώρα) κυριαρχικό ρόλο στην εξέλιξη της περιπέτειας παρανόμων. Μια ακόμη ταινία που θυμόμαστε είναι η περυσινή, επίσης εγγλέζικη Εκτός νόμου και χρόνου.
Κωμωδία, εγγλέζικης παραγωγής του 2012, σε σκηνοθεσία Μάρτιν ΜακΝτόνα, με τους Κόλιν Φάρελ, Μάικλ Πιτ, Σαμ Ρόκγουελ, Κρίστοφερ Γουόκεν, Χάρι Ντιν Στάντον, Γούντι Χάρελσον. Ο Μάρτι, ένας συγγραφέας που προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην, ονειρεύεται πως μια μέρα θα τελειώσει το σενάριο που γράφει. Το μόνο που χρειάζεται είναι αυτοσυγκέντρωση και έμπνευση. Ο καλύτερός του φίλος, ο Μπίλι, ένας άνεργος ηθοποιός και ενίοτε κλέφτης σκυλιών, θέλει να τον βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Ο Χανς είναι ο συνεργός του Μπίλι, ένας θρήσκος με βίαιο παρελθόν. Ο Τσάρλι είναι ένας ψυχοπαθής γκάνγκστερ, του οποίου το σκυλί έκλεψαν ο Μπίλι με τον Χανς. Με τέτοιους χαρακτήρες να τον περιτριγυρίζουν, ο Μάρτι πρόκειται να αποκτήσει την έμπνευση που χρειάζεται, αλλά για να γράψει το σενάριο πρέπει πρώτα να κατορθώσει να μείνει ζωντανός.
Είναι η νέα στροφή του βρετανικού σινεμά, φυσικό επακόλουθο της σχολής του Γκάι Ρίτσι και του Trainspotting. Όλη αυτή η έκρηξη της βίας όπως αναδευόταν από τα σπλάχνα της εγγλέζικης κοινωνίας και αποτυπώθηκε στη μεγάλη οθόνη, ήταν αναπόφευκτο να τελματώσει, να εκραγεί και φυσικά να μετατραπεί σε μια παρωδία άνευ προηγουμένου.
Το αντίδοτο λοιπόν στον Γκάι Ρίτσι ακούει στο όνομα Μάρτιν ΜακΝτόνα. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης αρπάζει τους αρχετυπικούς χαρακτήρες που έχει συνθέσει όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Ρίτσι, τους αποδομεί και στη συνέχεια τους παρωδεί. Η πλάκα είναι άνευ προηγουμένου. Στους Επτά ψυχοπαθείς πιάνει το νήμα από τη συγγραφή ενός σεναρίου για τον κινηματογράφο, και το προεκτείνει μέχρι τα έγκατα της παρανομίας και της ψυχοπάθειας για εμμονή στον θάνατο των ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή.
Με οδηγό του, πάντοτε, το υποδόριο χιούμορ, τη μαύρη πλάκα και τη διάθεση για πείραγμα, ο σκηνοθέτης ξεφτιλίζει τους γκάνγκστερ βάζοντας δίπλα τους ένα… σκυλάκι και τοποθετεί όπλα σε… εμπλοκή ώστε να στρέψει τη σφαίρα, μέσω της πλάκας φυσικά, στον ηθικό αυτουργό, στον ίδιο τον γκάνγκστερ δηλαδή.
Εν ολίγοις, και για να μη μακρηγορώ, οι «ψυχοπαθείς» ταινίες του ΜακΝτόνα ως αντιστάθμισμα στις όντως ψυχοπαθείς, ούλτρα βίαιες ταινίες του εγγλέζικου σινεμά της δεκαετίας του 1990, φέρνουν γέλιο, περνούν κοινωνικό μήνυμα και στρέφουν τον κόσμο ώστε να σιγάζει τη βία που κρύβει μέσα του και βγάζει, με κάθε τρόπο, έξω του.
Κωμωδία, εγγλέζικης παραγωγής του 2012, σε σκηνοθεσία Μάρτιν ΜακΝτόνα, με τους Κόλιν Φάρελ, Μάικλ Πιτ, Σαμ Ρόκγουελ, Κρίστοφερ Γουόκεν, Χάρι Ντιν Στάντον, Γούντι Χάρελσον. Ο Μάρτι, ένας συγγραφέας που προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην, ονειρεύεται πως μια μέρα θα τελειώσει το σενάριο που γράφει. Το μόνο που χρειάζεται είναι αυτοσυγκέντρωση και έμπνευση. Ο καλύτερός του φίλος, ο Μπίλι, ένας άνεργος ηθοποιός και ενίοτε κλέφτης σκυλιών, θέλει να τον βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Ο Χανς είναι ο συνεργός του Μπίλι, ένας θρήσκος με βίαιο παρελθόν. Ο Τσάρλι είναι ένας ψυχοπαθής γκάνγκστερ, του οποίου το σκυλί έκλεψαν ο Μπίλι με τον Χανς. Με τέτοιους χαρακτήρες να τον περιτριγυρίζουν, ο Μάρτι πρόκειται να αποκτήσει την έμπνευση που χρειάζεται, αλλά για να γράψει το σενάριο πρέπει πρώτα να κατορθώσει να μείνει ζωντανός.
Είναι η νέα στροφή του βρετανικού σινεμά, φυσικό επακόλουθο της σχολής του Γκάι Ρίτσι και του Trainspotting. Όλη αυτή η έκρηξη της βίας όπως αναδευόταν από τα σπλάχνα της εγγλέζικης κοινωνίας και αποτυπώθηκε στη μεγάλη οθόνη, ήταν αναπόφευκτο να τελματώσει, να εκραγεί και φυσικά να μετατραπεί σε μια παρωδία άνευ προηγουμένου.
Το αντίδοτο λοιπόν στον Γκάι Ρίτσι ακούει στο όνομα Μάρτιν ΜακΝτόνα. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης αρπάζει τους αρχετυπικούς χαρακτήρες που έχει συνθέσει όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Ρίτσι, τους αποδομεί και στη συνέχεια τους παρωδεί. Η πλάκα είναι άνευ προηγουμένου. Στους Επτά ψυχοπαθείς πιάνει το νήμα από τη συγγραφή ενός σεναρίου για τον κινηματογράφο, και το προεκτείνει μέχρι τα έγκατα της παρανομίας και της ψυχοπάθειας για εμμονή στον θάνατο των ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή.
Με οδηγό του, πάντοτε, το υποδόριο χιούμορ, τη μαύρη πλάκα και τη διάθεση για πείραγμα, ο σκηνοθέτης ξεφτιλίζει τους γκάνγκστερ βάζοντας δίπλα τους ένα… σκυλάκι και τοποθετεί όπλα σε… εμπλοκή ώστε να στρέψει τη σφαίρα, μέσω της πλάκας φυσικά, στον ηθικό αυτουργό, στον ίδιο τον γκάνγκστερ δηλαδή.
Εν ολίγοις, και για να μη μακρηγορώ, οι «ψυχοπαθείς» ταινίες του ΜακΝτόνα ως αντιστάθμισμα στις όντως ψυχοπαθείς, ούλτρα βίαιες ταινίες του εγγλέζικου σινεμά της δεκαετίας του 1990, φέρνουν γέλιο, περνούν κοινωνικό μήνυμα και στρέφουν τον κόσμο ώστε να σιγάζει τη βία που κρύβει μέσα του και βγάζει, με κάθε τρόπο, έξω του.
Νέστορας Πουλάκος
Σχόλια
