Πολλοί οικονομολόγοι κεντροαριστερής κοπής αναφέρονται συχνά στον όρο του Σουμπέτερ περί «δημιουργικής καταστροφής» που συντελείται για να επανέλθει η κερδοφορία του κεφαλαίου μετά από μια βραχύβια κρίση. Αυτό, όμως, που συμβαίνει στη χώρα δεν έχει καμία σχέση με τα «σουμπετεριανά» σχήματα. Οι κυρίαρχοι διεθνείς δυναστικοί κύκλοι προωθούν την αρπαγή του δημόσιου πλούτου. Με κύριο μοχλό το χρέος και τα δάνεια, ο τόπος οδηγείται σε πρωτοφανή εκποίηση και ερήμωση.
Με αυτόν τον τρόπο, η χώρα είναι υποχρεωμένη να υποστεί το κόστος μιας καταστροφής και, υπό ασφυκτικούς κανόνες αποπληρωμής του χρέους, οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι της λεηλατούνται. Τίποτα «δημιουργικό» δεν υπάρχει στην καταστροφή που συντελείται. Πρόκειται μάλλον για μια «καταστροφική καταστροφή».
Ενώ μπαίνουμε ήδη στη δεύτερη φάση της μνημονιακής πολιτικής, που οδηγεί σε καταιγιστική εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, κάτι ακόμα συντελείται ταυτόχρονα: Ένας έντονος ανταγωνισμός ξεσπά ανάμεσα σε πτέρυγες των ντόπιων μεγιστάνων και υπεργολάβων για το ποιος θα ενισχυθεί και ποιος τελικά θα καταστραφεί μέσα στον γενικό χαμό.
Αναπόφευκτα, ο ανταγωνισμός εκφράζεται και στο πολιτικό πεδίο. Θα ενταθεί, λοιπόν, η πολιτική κρίση που φέρνει μαζί της σειρά σκανδάλων, εκβιασμών και εκκαθαριστικών επιχειρήσεων. Τη φθορά του Τσίπρα θα προσπαθήσει να την εισπράξει ο Μητσοτάκης, ενώ ο Τσίπρας κάνει τα πάντα για να φτιάξει δικό του κράτος και να κρατηθεί στην εξουσία. Ήδη, ο φιλικός του Τύπος (Εφ.Συν., Επίκαιρα κ.λπ.) μπαίνει στη μάχη με όλα τα όπλα. Την ίδια στιγμή, βέβαια, που «τρώγονται», όλοι μαζί θα ψηφίζουν τις διατάξεις του 3ου Μνημονίου (μαζί βέβαια και με ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι), όπως έγινε αυτήν τη βδομάδα με το ξεπούλημα του Ελληνικού.
Είπαμε, ο Σεπτέμβρης θα είναι δύσκολος μήνας. Όχι με την ίδια σημασία για τους φτωχούς και τον φαύλο πολιτικό κόσμο. Η κυβέρνηση πρέπει να περάσει την τρικυμία με τις τηλεοπτικές άδειες και ποντάρει σε κάποια επιτυχία στην Ευρώπη, νομίζοντας ότι θα της παραχωρήσουν μια θέση στην ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι. Τα σημάδια είναι, όμως, δυσοίωνα, αφού στην Ελλάδα επιφυλάσσεται η «δημιουργική» καταστροφή. Το Χίλτον διατάζει, οι χαμερπείς πολιτικοί υπακούν.
Δεν υπάρχει πιο αηδιαστική εικόνα από πρώην βαθιούς πασόκους και ριζοσπάστες αριστερούς (της πλάκας), ή «πονεμένους» ΑΝΕΛ (τύπου Παπαχριστόπουλου) να σκούζουν στα τηλεπαράθυρα και να ορκίζονται ότι δεν κόβονται οι συντάξεις, δεν ξεπουλιέται το Ελληνικό, όλα πάνε καλά και η ανάκαμψη έρχεται. Το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου ανταγωνίζεται επάξια τις νεοδημοκρατικές μονταζιέρες. Με επιχειρήσεις αποπροσανατολισμού και ενισχύοντας μικρούς «εμφύλιους» σε όλους τους χώρους, προσπαθεί να κρύψει τη βρομιά του και την πλήρη συνθηκολόγηση.
Στο βασίλειο της Δανιμαρκίας δεν υπάρχει απλά «κάτι» σάπιο…
Στη φωτογραφία πίνακας του Ιωάννη Πούλακα (1864-1942)
