Βαριά η βδομάδα που πέρασε. 16 νεκροί και 6 αγνοούμενοι είναι τραγικός απολογισμός. Δεν ήταν σεισμός ή κυκλώνας, ήταν μια βροχή, κι όμως θρηνούμε τόσα θύματα και δοκιμάζονται χιλιάδες πολίτες (πάντα φτωχοί) μέσα στις λάσπες και τα νερά. Δοκιμάζονται από την ανικανότητα και την αναλγησία «υπευθύνων» και κρατικών φορέων. Γι αυτούς, ποτέ δεν είναι η ώρα των ευθυνών, αφού πάντα κουκουλώνουν σκάνδαλα και εγκλήματα. Έτσι έγινε πρόσφατα με τον Σαρωνικό, έτσι γίνεται και με τη Δυτική Αττική.
Κι όμως, η βδομάδα ξεκίνησε με πανηγυρισμούς. Πανηγυρισμοί για την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ μέσω των εκλογών για ανάδειξη αρχηγού, πανηγυρικό και το διάγγελμα του Τσίπρα την άλλη μέρα για το «μέρισμα». Αμέσως, όμως, το σκηνικό άλλαξε. Μια μπόρα έβγαλε στη φόρα τόσα άπλυτα και ανέδειξε χρόνια προβλήματα που με ευκολία προσπερνάνε οι πολιτικοί της εικόνας και του μάρκετινγκ. Κουρέλιασε τα επικοινωνιακά τρυκ της βδομάδας, αλλά ταυτόχρονα φόρτωσε νέα προβλήματα επιβίωσης στη φτωχολογιά που συνήθως πληρώνει τα σπασμένα.
Είναι συγκλονιστικές οι εικόνες που μας κατακλύζουν από τη Δυτική Αττική. Δείχνουν καθαρά πού οδηγούν οι πολιτικές που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες. Τώρα έχει συμπληρωθεί ακόμα ένας παράγοντας, η συνολική διάλυση του κρατικού μηχανισμού και των υποδομών για να παρουσιάζονται τα θαυμαστά «πλεονάσματα».
***
Σε συμβολικό επίπεδο τώρα, μια μειοψηφία έδειξε να έχει τη δύναμη να καταργεί τον γιορτασμό του Πολυτεχνείου. Η πραγματικότητα πάλι παίρνει κάποιες ρεβάνς. Πολλοί χρησιμοποιούσαν χρόνια τώρα το Πολυτεχνείο όπως ήθελαν, απωθώντας τον κόσμο από αυτό. Η ΚΝΕ μετατρέποντάς το σε ιδιοκτησία της, άλλοι νομίζοντας ότι με ηχηρά συνθήματα κάτι κάνουν. Για να μην αναφερθούμε στις απίστευτες σκηνές ξυλοδαρμών για τη διεκδίκηση χώρων. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά, εγκαταλείφθηκε και κάθε ουσιαστικό πολιτικό πλαίσιο, ανοίγοντας τον χώρο στον μηδενιστικό «ακτιβισμό». Τώρα γίνεται κατανοητό ότι όσοι παρασιτούν την παθαίνουν εύκολα.
Η εικόνα 50-100 «καταληψιών» μέσα και 300 Κνιτών με άλλους τόσους από τα ΕΑΑΚ στο πλάι, εξηγεί πολύ παραστατικά την αποξένωση και παγωμάρα των περισσότερων μπροστά στο κατάντημα και τη μονοπώληση του γιορτασμού. Η φθίνουσα πορεία τόσων χρόνων ήρθε στην επιφάνεια με το σφετερισμό από μια ελάχιστη μειοψηφία. Στην συνέχεια, όταν «λύθηκε» το πρόβλημα, δεν έμειναν μακριά μόνο οι «επίσημοι», αλλά και τόσοι και τόσοι που άλλες χρονιές έσπευδαν να αφήσουν ένα λουλούδι.
Οι ρεβάνς της πραγματικότητας, δεν προάγουν αυτομάτως θετικές συνθήκες και δυνατότητες. Ιδιαίτερα όταν γίνονται «τυφλά». Όταν δεν εξάγονται σωστά συμπεράσματα και διαιωνίζεται η –οργανική πλέον– αδυναμία να κατανοηθεί η πραγματικότητα.
