Κ.: Εσείς μου ζητήσατε για πρώτη φορά να σας μιλήσω, σ’ εσάς μιλάω. Παρά το γεγονός ότι εδώ και καιρό κυριαρχώ στις δημοσκοπήσεις ως καταλληλότερος για πρωθυπουργός, τα μεγάλα ΜΜΕ με αγνοούν επιδεικτικά.
Κ.: Εμένα λένε Κανένα, εσείς κάνετε ερωτήσεις άνευ ουδενός περιεχομένου. Κανένας σημαίνει κανένας. Ου τις, που έλεγε και ο πολυμήχανος στους μυθικούς καιρούς του.
Ν.Κ.: Εντάξει, λοιπόν, διαφοροποιώ την ερώτηση. Τι ακριβώς εκπροσωπείτε; Γιατί ο κόσμος σάς επιλέγει ως τον καταλληλότερο πρωθυπουργό;
Κ.: Εκπροσωπώ την απελπισία, την αγανάκτηση, την οργή, το σιχτίρισμα, το «δεν πάει άλλο». Ως εκ τούτου, ενσωματώνω στην υποτιθέμενη ύπαρξή μου δυο σχεδόν ισοδύναμες δυνατότητες: μια για το καλύτερο κι άλλη μια για το χειρότερο.
Ν.Κ.: Μπορείτε να μας το εξηγήσετε αυτό;
Κ.: Η καλύτερη δυνατότητα -σύμφωνα πάντα με τα δικά σας κριτήρια, καθώς εγώ, ως ανύπαρκτος, δεν δικαιούμαι να αξιολογώ- είναι η σάρκωσή μου σε μια μάχιμη, αντιστεκόμενη συλλογική οντότητα, ικανή να κατανοήσει πως είναι πλέον ιστορικό της καθήκον να υπερβεί τους αυτοκεντρικούς φραγμούς και να ορθώσει «τείχος ατίθασο απέναντί τους», που λέει κι ο ποιητής. Η χειρότερη είναι μια ακροδεξιά εκτροπή, κάποιο είδος φασίζουσας χειραγώγησης της κοινωνικής αγανάκτησης. Έχει ξαναπαιχτεί αυτό το έργο στην Ιστορία, το ξέρετε καλά. Υπάρχουν βεβαίως και ενδιάμεσες εκδοχές «ρεαλιστικού τύπου», αλλά αυτές δεν θα εκφραστούν μέσω εμού, αλλά διά των συνήθων διαχειριστών, με ευφυώς ανακαινισμένες συνταγές.
Ν.Κ.: Τι θεωρείτε πιθανότερο να συμβεί;
Κ.: Σας είπα, αν και απέκτησα κάποια κρίση και γνώση τόσον καιρό που υπάρχω μέσα στα μυαλά των ανθρώπων, στερούμαι του δικαιώματος να κάνω συνολικές επιλογές ή εκτιμήσεις. Σε ό,τι αφορά εσάς τους αριστερούς, για παράδειγμα, νομίζω ότι αποδεικνύεστε μάλλον μαζοχιστές: αυτοακυρώνεστε αδιάκοπα, σε μια περίοδο που θα μπορούσατε να καθορίσετε αποφασιστικά τα πράγματα. Στο χέρι σας είναι η επικράτηση της πρώτης δυνατότητας, αλλά πιστεύω πως δεν αντέχετε να το συνειδητοποιήσετε και ν’ αναλάβετε τη σχετική ευθύνη.
Ν.Κ.: Νομίζω πως μηδενίζετε τους αγώνες της Αριστεράς, παλιότερους και σημερινούς. Στους δρόμους είμαστε κάθε τόσο, δεν το βλέπετε;
Κ.: Με παρερμηνεύετε. Και τους αγώνες σας γνωρίζω, και την αντοχή σας, και τα επιτεύγματά σας. Αν μη τι άλλο καταφέρατε να κρατήσετε ζωντανές τις ιδέες και τη μάχιμη διάθεση της Αριστεράς περισσότερο απ’ ό,τι συνέβη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αρκεί όμως αυτό; Μην ξεχνάτε την παράδοσή σας: το ΕΑΜ τον ΕΛΑΣ, το Πολυτεχνείο, τους μείζονες πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες δεκαετιών. Πιστεύετε ότι στις κρίσιμες αυτές ώρες προσεγγίζετε το ύψος τους; Πολλοί από σας διανύσατε ήδη τα δυο τρίτα της ζωής σας και παρά ταύτα αρνείστε ακόμα να απογαλακτιστείτε από τη -μακαρίως- αυτοδοξαστική περίοδο της φοιτητικής σας ζωής.
Κ.: Μήπως δικαιώνετε άνευ λόγου τους εαυτούς σας; Πιστεύετε πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει σωστά χωρίς τη δική σας φωτεινή καθοδήγηση, παρά το γεγονός ότι στη διάρκεια του πολιτικού σας βίου καμία από τις κοινωνικές και πολιτικές νίκες που κερδίσατε δεν σχεδιάστηκαν ή καθοδηγήθηκαν από σας. Δεν υποκλίνομαι στο αυθόρμητο, κάθε άλλο. Απλώς θεωρώ ότι έχετε εθιστεί στο να διυλίζετε κώνωπες και να καταπίνετε καμήλους. Δεν νομίζω ότι σήμερα υπάρχουν ανάμεσά σας κάποιοι που θα μπορούσαν να πάρουν τα πράγματα στις φωτισμένες πλάτες τους. Τι να κάνουμε, δεν είμαστε πάντα αυτό που νομίζουμε. Ως Κανένας, νομίζω πως έχω κάθε δικαίωμα να σας βεβαιώσω περί αυτού.
Ν.Κ.: Εσείς τι θα προτείνατε;
Κ.: Αφουγκραστείτε, επιτέλους, τις απαιτήσεις των λαών του δικού σας αλλά κι εκείνων από τις άλλες χώρες που μέχρι χθες πίστευαν πως για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους -όχι βιοσυναισθηματικά «γονίδια» και άλλα σοβινιστικά φληναφήματα, αλλά παράδοση και «εθισμός» αντίστασης σε συνδυασμό με το μεγαλύτερο, συγκριτικά, πρέσινγκ που τραβάτε- θ’ ανάψετε πιο σύντομα τη φλόγα, και αναρωτηθείτε γιατί αυτό δεν έγινε ακόμα. Τέλος πάντων, αφήνω σε σας τα υπόλοιπα. Είμαι αναγκασμένος να σταματήσω εδώ, γιατί ήδη παραβίασα την ιδιότητά μου, ως ενός εξ ορισμού ανύπαρκτου όντος.
Ν.Κ.: Σας ευχαριστώ πολύ.
Κ.: Καλή τύχη!
[email protected]
