Οι εκλογές θα γίνουν τον Οκτώβριο, δήλωσε την περασμένη Κυριακή ο κ. Πιτσιόρλας, υπουργός χαμηλών τόνων, στον αντίποδα του Πολάκη. Ο κ. Πιτσιόρλας συντάσσεται με τον πρωθυπουργό αλλά όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Φλαμπουράρη, θέλουν «εκλογές τώρα», με τη σκέψη ότι, όπως λέει κι ο Σεφέρης, «αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά». Το αποτέλεσμα ωστόσο θα ήταν αμφίβολο γιατί στο κοπάδι με τα πρόβατα επιβάλλεται η γνώμη του τσοπάνη. Μόνο που στην περίπτωση, λένε οι κακές αλλά άριστα πληροφορημένες δημοσιογραφικές γλώσσες, τσοπάνος δεν είναι ο πρωθυπουργός αλλά ο μεγάλος υπερατλαντικός σύμμαχος που το ξέκοψε ότι θέλει κάλπες τον Μάιο (στις 26) και κανείς δεν τόλμησε να τον ρωτήσει το γιατί και κυρίως να του πει ότι έτσι ρίχνει έξω το σχέδιο. Δηλαδή το «σχέδιο Νοβάρτις» με κλητεύσεις αντίπαλων πολιτικών προσώπων, πρόκληση θορύβου, παραπομπές, κλίμα έντασης ως τον Οκτώβριο, προσδοκία ανατροπής των διαθέσεων της κοινής γνώμης. Ίσως ο μεγάλος σύμμαχος δεν θέλει πλήγμα, έστω επιφανειακό, στην αντιπολίτευση προ εκλογών. Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου και αυτός βλέπει όσα δεν μπορούν να δουν οι κοινοί θνητοί ούτε του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε άλλωστε και οι νεοδημοκράτες ανταγωνιστές τους. Εκτός αν εθελοτυφλούν και κλαίνε κρυφά τη μοίρα τους.
ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ, οι Συριζαίοι μπορεί να διακηρύσσουν δημοσίως ότι «έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμα» αλλά δημοσκοπήσεις (όχι μόνο μια και όχι ελληνικές) βγάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο, ιδρωμένο και με διαφορά τουλάχιστον 10 μονάδων από τη Ν.Δ. Με τη διευκρίνιση ότι, ενώ στις εκλογές του 2012 η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ορατή και αναπότρεπτη, τώρα ορατή και αναπότρεπτη είναι μόνο η πτώση του. Αυτό το σχεδόν 25% που του αποδίδουν είναι «φωτογραφία της στιγμής» αλλά εκφράζει μάλλον επιθυμίες (ή και προσπάθειες…) να συγκρατηθεί η κάθοδος, πλην όμως, όπως λένε οι πληροφορημένοι, άμα σε πάρει η κατηφόρα τίποτα δεν σε σταματά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα, μοιάζει με ρημαγμένο τοπίο και οι περιβόητοι 53 με πολεμιστές χαμένους στην ομίχλη. Επελαύνουν κάτι ανεμομαζώματα, άδεια πουκάμισα χωρίς Ελένη, και ομνύουν πίστη, οι αλλόθρησκοι. Η κυβέρνηση ανεβάζει στο κατάστρωμα ξεχασμένους Ροβινσώνες ναυαγούς για να παραγεμίσει τα κενά στο πλήρωμα. Στην πολιτική ορολογία, με δευτεροκλασάτους και τρίτης τάξεως «ονόματα» δεν σώζεται καράβι ούτε της κεντροαριστεράς ούτε της κεντροδεξιάς, ούτε βαρκούλα του ψαρά
Το πρόβλημα, μικρής σημασίας για τη χώρα αλλά σημαντικό για τους κομματικούς, είναι ότι ο αρχηγός σχεδιάζει να τους πουλήσει χειρότερα από ότι ο Τραμπ τους Κούρδους που περιμένουν πλέον να τους σώσει ο Μακρόν για να μην πέσουν στα χέρια του Ερντογάν. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Οι κομματικοί, οι 53 και οι υπόλοιποι, μονοπώλησαν το κόμμα, έδιωξαν όποιον τόλμησε να πλησιάσει, αλώνισαν για λίγα χρόνια τους διαδρόμους της εξουσίας, αλλά τώρα έχει προκύψει, σε δυσμενείς συνθήκες, η εναγώνια αναζήτηση για βάρκα σωτηρίας. Ποια βάρκα; Και ποιο πλήρωμα;
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα, μοιάζει με ρημαγμένο τοπίο και οι περιβόητοι 53 με πολεμιστές χαμένους στην ομίχλη. Επελαύνουν κάτι ανεμομαζώματα, άδεια πουκάμισα χωρίς Ελένη, και ομνύουν πίστη, οι αλλόθρησκοι. Η κυβέρνηση ανεβάζει στο κατάστρωμα ξεχασμένους Ροβινσώνες ναυαγούς για να παραγεμίσει τα κενά στο πλήρωμα. Στην πολιτική ορολογία, με δευτεροκλασάτους και τρίτης τάξεως «ονόματα» δεν σώζεται καράβι ούτε της κεντροαριστεράς ούτε της κεντροδεξιάς, ούτε βαρκούλα του ψαρά. Στις γειτονιές έχουν ανέβει στα κεραμίδια κι άλλοι σιγοντάρουν ότι τα ταξίματα ήταν λαγοί με πετραχήλια, ότι οι «αλήθειες» διαψεύστηκαν, τα ψέματα απογοήτευσαν, υποσχέσεις έμειναν στο ράφι, διακηρύξεις ξεχάστηκαν. Και το χειρότερο, με τις Πρέσπες έζωσαν τα φίδια τη μισή Ελλάδα για το μέλλον των γονιών και των παιδιών. Οι ανησυχίες και η οργή δεν είναι από διανοουμενίστικο πατριωτισμό, αλλά φρόνηση από τη ζωή, ιστορίες από παππούδες και γιαγιάδες, αυτό που οι γραμματισμένοι αποκαλούν «ιστορική πείρα» ριζωμένη σε αίμα, θύματα και μνήμες. Οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία έγιναν μόλις χθες, οι Γερμανοί ανοίγουν λογαριασμούς με τους Σκοπιανούς και οι Τούρκοι απλώνουν τους δικούς τους. Η Ελλάδα, δρυός πεσούσης…
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «εμπρός για μια μεγάλη κεντροαριστερά» σπρώχνει μέλη και στελέχη στη γωνία, βγάζει από το μούσκιο ξένους και άδοξους, ξεχασμένους. Δεν υπάρχουν άλλοι καλύτεροι, παρά κάποιοι αμφίβολοι, φθαρμένοι, πιθανόν διεφθαρμένοι, ράκη των τηλεοπτικών παράθυρων, γερασμένες μορφές ενός θλιβερού πρόσφατου παρελθόντος. Όπως και να ‘χει η κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα πάει στον ΣΥΡΙΖΑ όσο κι αν ο κ. Τσίπρας θέλει να θυμίζει πότε-πότε κάτι από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.
Ο Νίκος Παπανδρέου δεν έχει δοκιμάσει την τύχη του ως τώρα αλλά ποτέ δεν είναι αργά, όπως λέει ο ίδιος και ψιθυρίζουν «εμπιστευτικά» οι φίλοι… Με τον Κώστα Καραμανλή δοκιμασμένο αλλά πιο ισορροπιστή (αναποφάσιστο;) από όσο απαιτούν οι καιροί, με έναν άλλον Παπανδρέου, καινούργιο (αλλά με τόσο παλιές ρίζες) και με τον κ. Μπακογιάννη, νεότερο αλλά από έμπειρη γενιά, το σκηνικό μπορεί και να μην έχει ανάγκη ένα πρόωρα γερασμένο και αλλόφυλο κόμμα με έναν αρχηγό, νέο, φιλόδοξο, αλλά που βγήκε στην αγορά σαν την αλεπού στο παζάρι, απερίσκεπτα. Πολύ ανακατεύτηκε με τα πίτουρα και οι αφέντες αυτού του τόπου δεν το ‘χουν σε τίποτα να αφήσουν να τον φάνε οι κότες. Όπως και να ‘χει «αν όλα πάνε καλά», εναλλακτικές υπάρχουν. Ώστε, όπως έλεγαν παλιά οι σοφοί, να αλλάξουν τα πάντα για να μείνουν όλα όπως ήταν στη θέση τους.
Αν από τα κόμματα περάσουμε στην, υποτίθεται, κυβερνώσα αστική τάξη, στήριγμα του ΣΥΡΙΖΑ πια, η θέση του μυαλού της έχει μετατοπιστεί από το κεφάλι στην κοιλιά και συμπεριφέρεται όπως ο Λουδοβίκος πριν να έρθει ο κατακλυσμός.
