Η κρίση σε όλες της τις μορφές έχει ένα κοινό παρονομαστή. Σήμερα, αυτός ο κοινός παρονομαστής είναι η υπερσυγκέντρωση του πλούτου, κληρονομικού και παραγόμενου. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν παραγόταν τόσος πλούτος και ποτέ δεν συσσωρευόταν τόσος πλούτος. Τώρα, αυτός ο υπερπλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα «πορτοφόλια». Και υπερίπταται, καθώς τίθεται υπό τον έλεγχο όλο και λιγότερων ανθρώπων, πάνω από τα κράτη και πάνω από τις κοινωνίες.
Ο καπιταλισμός έχει περάσει σε νέα φάση εξαιρετικά ανησυχητική. Μια υπερεξουσία συγκεντρώνει τεράστιο πλούτο απειλώντας να καταβροχθίσει όχι μόνο τον πλούτο των λαών, αλλά και τις χώρες τους ολόκληρες! Και, μάλιστα, όχι μόνο τις φτωχές, αλλά και τις πλούσιες!
Να τις καταβροχθίσει, ενώ ταυτόχρονα τις χρησιμοποιεί σαν βάση και σαν εργαλείο του. Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ, που ελέγχονται όλο και πιο ασφυκτικά από το 1%, και για ορισμένους το 0,1%, του πληθυσμού τους και οι οποίες αποτελούν το προπύργιο, αλλά και το αεροπλανοφόρο αυτής της ολιγαρχίας που επιχειρεί να εξουσιάσει την ανθρωπότητα ολόκληρη. Ό,τι κυκλοφορούσε χρόνια τώρα ως αποκύημα των φαντασιόπληκτων και σενάριο των συνομωσιολόγων, αποδεικνύεται ως πραγματικότητα, με στοιχεία που καταγράφονται και δημοσιοποιούνται από οργανισμούς, μελετητές, οικονομολόγους και πολιτειολόγους, αλλά και από τα ίδια τα κράτη και τις στατιστικές τους υπηρεσίες.
Υπερσυγκέντρωση πλούτου
Όλο το κράτος και ό,τι το αποτελεί και συνδέεται με αυτό, τίθεται σταδιακά υπό την σχεδόν απόλυτη εξουσία μιας ολιγαρχίας που ελέγχει τα παγκοσμιοποιημένα κεφάλαια. Ολιγαρχίας που διαλύει ολόκληρες χώρες για να διασφαλίσει και να επεκτείνει την ισχύ της και να κερδοσκοπήσει, που χρησιμοποιεί το κράτος για την επίτευξη των επιδιώξεών της φτάνοντας –κατά περίπτωση- ακόμα και στην καταστροφή του. Στην Αμερική, όλος ο μηχανισμός του κράτους και οτιδήποτε είναι διαπλεκόμενο, εξαρτημένο ή συνεργαζόμενο με το κράτος, ενεργεί σύμφωνα με το συμφέρον αυτής της μικρής ολιγαρχίας. Αυτή η ολιγαρχία έχει υπό τον έλεγχό της τεράστια κεφάλαια με τα οποία πλέον δεν επιδιώκει μόνο να αποκτήσει τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο των χωρών, αλλά και να καταστεί ιδιοκτήτης των ίδιων των χωρών. Αυτή είναι μία ποιοτική διαφορά από το παρελθόν που το κράτος κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά διατηρούσε σχετική αυτονομία έναντι των ιδιωτικών κεφαλαίων. Και η ποιότητα αυτή συνδέεται με το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει ο καπιταλισμός στην τρέχουσα επιθετική μορφή του.
Αυτές οι μικρές ανά χώρα ελίτ που συμμετέχουν σ’ αυτή την υπερσυσσώρευση και υπερσυγκέντρωση, χρησιμοποιούν και κεφάλαια που δεν τους ανήκουν, αλλά αποκτούν τον έλεγχό τους μέσα από τους κρατικούς φορείς τους οποίους ελέγχουν πολιτικά και μέσα από τους οικονομικούς μηχανισμούς που έχουν δημιουργήσει και επιβάλλει, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, αλλά και οι μεγάλες τράπεζες, τα χρηματιστήρια, οι επενδυτικές εταιρίες και οι φορολογικοί παράδεισοι σε κράτη «ειδικής αποστολής», κράτη-μαϊμούδες, όπου εγκαθίστανται τα κερδοσκοπικά κεφάλαια για να εξορμούν με χαμηλό κόστος και χωρίς περιορισμούς για τις ληστρικές επιδρομές τους ανά τον κόσμο.
Για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας την πολιτική εξουσία την οποία ελέγχουν, με νόμους, δικαστικές αποφάσεις και άλλα μέσα, θέτουν υπό τη διαχειριστική εξουσία τους τα κεφάλαια των ασφαλιστικών Ταμείων τα οποία προέρχονται από εισφορές των εργαζομένων. Εν συνεχεία, τα διοχετεύουν και εκμεταλλεύονται σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, συχνά καταληστεύοντας τα Ταμεία και τους ασφαλισμένους. Στην Ελλάδα, τα κεφάλαια των ασφαλιστικών Ταμείων ετέθησαν με νόμο υπό τη ρυθμιστική εξουσία της Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία ελέγχεται από τους ξένους μετόχους της, και χρησιμοποιήθηκαν άτοκα για «αναπτυξιακούς σκοπούς». Έτσι τα αποθεματικά όχι μόνο δεν απέφεραν τα αναλογούντα κέρδη από την αξιοποίησή τους, αλλά μειώνονταν κιόλας αφού οι αποδόσεις τους ήταν μικρότερες από τον ετήσιο πληθωρισμό, με αποτέλεσμα χρόνο με το χρόνο να χάνουν την αξία τους. Έτσι, κάποιοι πλούτισαν ανέξοδα. Με την ίδια μέθοδο, τα κεφάλαια των Ταμείων «παίχτηκαν» από τις κυβερνήσεις στο Χρηματιστήριο με τεράστιες απώλειες αφού μεταφέρθηκαν αυτούσια στους κερδισμένους επενδυτές. Και πιο πρόσφατα «κουρεύτηκαν»! Ενώ στην κυριολεξία λεηλατήθηκαν ασύστολα, στο πλαίσιο της εφαρμογής των Μνημονίων, σερβιρίστηκαν μ’ αυτή τη λέξη που παραπέμπει σε κομμώτριες και μπαρμπέρηδες, σε βούρτσες και κολόνιες! Τα λεφτά έφυγαν έξω και αύξησαν τον πλούτο των αρπαχτικών-επενδυτών, αλλά και των ημετέρων που βρίσκονται στις δεκάδες λίστες τύπου Λαγκάρντ, στις τράπεζες του Λουξεμβούργου, του Λονδίνου ή των νησιών Φίτζι.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, όλο και περισσότερα, όλο και μεγαλύτερα κεφάλαια, ελέγχονται από όλο και λιγότερους ιδιοκτήτες διαχειριστές. Ξένους βασικά, που το επιτυγχάνουν δίνοντας μερίδιο στους εντόπιους «συνεργάτες» τους. Τελικός τους στόχος να γίνουν ιδιοκτήτες του παγκόσμιου πλούτου, ιδιοκτήτες του κόσμου. Το οποίο συνεπάγεται ότι και οι πολίτες του κόσμου θα είναι υποτελείς σε μικρές ελίτ, τις ολιγαρχίες του πλούτου, που θα χρησιμοποιούν τα κράτη μόνο σαν μέσο καταστολής και επιβολής της δικής τους εξουσίας και διοχέτευσης του παγκόσμιου πλούτου στα δικά τους θησαυροφυλάκια.
Υπεράνω εξουσίας
Αυτή η τροπή δεν συνδέεται μόνο με την μονοπώληση του παγκόσμιου πλούτου. Συνδέεται και με το είδος του καθεστώτος που της αντιστοιχεί, και το οποίο, αν συνεχιστεί αυτή η εξέλιξη, θα είναι όλο και λιγότερο δημοκρατικό, όλο και περισσότερο ολιγαρχικό, απολυταρχικό.
Πολλοί σκέφτονται ότι τα ισχυρότερα και πλουσιότερα κράτη θα αγοράζουν και θα ελέγχουν τους μικρότερους και πιο αδύνατους. Όχι! Ακόμα και τα μεγάλα κράτη κινδυνεύουν να αγοραστούν από τους ολιγάρχες των οποίων τα συσσωρευμένα κεφάλαια είναι πιο μεγάλα από τα εθνικά αποθέματα των μεγάλων χωρών. Κεφάλαια υπερεθνικά, στηριγμένα από κράτη επεκτατικά ή μορφώματα κρατικά, τα οποία μετακινούνται ελεύθερα και χρησιμοποιούνται κατά τη βούληση και τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, που έχει έδρα, αλλά δεν έχει πατρίδα.
«Η απειλή μιας διεθνούς εκτροπής που θα οφείλεται στη σταδιακή απόκτηση των πλούσιων χωρών από την Κίνα (ή από τα ανεξάρτητα επενδυτικά κεφάλαια των εξαγωγέων πετρελαίου) φαίνεται λιγότερο αξιόπιστη και επικίνδυνη από μία ολιγαρχικού τύπου εκτροπή, που σημαίνει, μια διαδικασία στην οποία οι πλούσιες χώρες θα αποτελούν ιδιοκτησίες των δισεκατομμυριούχων τους ή, γενικότερα, στην οποία όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Κίνας και των εξαγωγέων πετρελαίου, θα γίνονται όλο και περισσότερο ιδιοκτησίες των δισεκατομμυριούχων και πολυεκατομμυριούχων του πλανήτη. Όπως έχει επισημανθεί, αυτή η διαδικασία βρίσκεται ήδη για τα καλά σε εξέλιξη.» (Τομά Πικετί «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα»).
Με αυτό το όχι φανταστικό σενάριο κατά νου, η Ελλάδα μπορεί να μην είναι το «πειραματόζωο», όπως την αποκαλούν, αλλά η πιο προχωρημένη εφαρμογή αυτού του νέου μοντέλου του 21ου αιώνα, της χώρας που δεν είναι απλώς αποικία κάποιας άλλης, αλλά ιδιοκτησία των «υπερφυσικών» κεφαλαίων που συσσωρεύονται πάνω από τον πλανήτη και αλλάζουν βίαια και μεταμφιεσμένα τον χαρακτήρα των εθνών-κρατών, μετατρέποντάς τα σε παραρτήματα των απρόσωπων ιδιοκτητών τους, με καθεστώτα υποτελή και υπηκόους νέου τύπου δουλοπάροικους.
«Η κύρια αιτία για το αίσθημα της έξωσης που σφίγγει τις πλούσιες χώρες σήμερα είναι αυτή η απώλεια της κυριαρχίας. Αυτό είναι αληθές ιδιαίτερα στην Ευρώπη, της οποίας η επικράτεια είναι κομμένη σε μικρά κράτη τα οποία ανταγωνίζονται μεταξύ τους για κεφάλαια, γεγονός που χειροτερεύει την όλη διαδικασία. … και συμβάλλει στην αίσθηση της ανημπόριας… Για να είναι πιο ξεκάθαρο, η ολιγαρχική εκτροπή δεν είναι μόνο πιο πιθανή από τη διεθνή εκτροπή, είναι επίσης πιο δύσκολο να καταπολεμηθεί, επειδή απαιτεί ένα υψηλό βαθμό διεθνούς συνεργασίας ανάμεσα σε χώρες που κανονικά βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Η απόσχιση του πλούτου έχει επιπλέον την τάση να επισκιάζει την ίδια την ιδέα της εθνικότητας, εφόσον τα πιο πλούσια άτομα μπορούν σε κάποια έκταση να παίρνουν τα λεφτά τους και να αλλάζουν την εθνικότητά τους, αποκόβοντας όλους τους δεσμούς τους με την αρχική τους κοινότητα. Μόνο μια συντονισμένη αντίδραση σε ένα σχετικό ευρύ περιφερειακό πεδίο μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη δυσκολία.»
Φορολογικοί παράδεισοι
«Ένα άλλο σημείο στο οποίο πρέπει να δοθεί έμφαση είναι ότι ένα σημαντικό μέρος των παγκόσμιων χρηματικών περιουσιακών στοιχείων είναι ήδη κρυμμένα σε διάφορους φορολογικούς παράδεισους, περιορίζοντας έτσι τη δυνατότητά μας να αναλύσουμε τη γεωγραφική κατανομή του παγκόσμιου πλούτου. Κρίνοντας μόνο με βάση τις επίσημες στατιστικές (βασισμένες σε εθνικά στοιχεία που συγκεντρώνονται από διεθνείς οργανισμούς σαν το ΔΝΤ), θα φαινόταν ότι η καθαρή περιουσιακή θέση των πλούσιων χωρών απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο είναι αρνητική…» (Τομά Πικετί)
Αυτό θεωρητικά θα σήμαινε ότι οι φτωχές χώρες έχουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία από τις πλούσιες χώρες! Παράδοξο και, βέβαια, δεν είναι έτσι. Γιατί και οι φτωχές χώρες έχουν αρνητικά περιουσιακά στοιχεία. Με λίγα λόγια, όλος ο κόσμος έχει αρνητικά περιουσιακά στοιχεία. Όλοι χρωστάνε, δηλαδή, αλλά σε ποιον, αφού όλοι είναι στο κόκκινο. Όπως γράφει ο Πικετί «ιδιοκτήτης της γης πρέπει να είναι ο πλανήτης Άρης».
«Συγκρίνοντας όλες τις διαθέσιμες πηγές και αξιοποιώντας στοιχεία από ελβετικές τράπεζες που μέχρι σήμερα δεν είχαν χρησιμοποιηθεί, ο Gabriel Zucman μπόρεσε να δείξει ότι η πιο αληθοφανής αιτία για την ανακολουθία είναι ότι μεγάλα ποσά μη δηλωθέντων περιουσιακών στοιχείων φυλάσσονται σε φορολογικούς παράδεισους. Με την προσεκτική του εκτίμηση, αυτό το ποσό αντιστοιχεί στο 10% περίπου του παγκόσμιου ΑΕΠ. Μερικές μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν προτείνει ακόμα μεγαλύτερες εκτιμήσεις (έως και δύο και τρεις φορές μεγαλύτερες). Με δεδομένη την τρέχουσα κατάσταση των διαθέσιμων πηγών, πιστεύω ότι η εκτίμηση του Zucman είναι ελαφρώς πιο ρεαλιστική, αλλά τέτοιες εκτιμήσεις είναι από τη φύση τους επισφαλείς, και είναι πιθανό ότι η εκτίμηση του Zucman είναι στο κατώτερο όριο. Σε κάθε περίπτωση, το σημαντικό γεγονός είναι ότι ακόμα κι αυτό το χαμηλότερο όριο είναι έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά υψηλό.» (Τομά Πικετί)
Ανεξέλεγκτα κεφάλαια
Καθώς το παγκόσμιο ΑΕΠ, δηλαδή όλων των χωρών, υπολογίζεται αθροιστικά στα 75 τρισ. δολάρια, τα μη δηλωθέντα ποσά που βρίσκονται εκτός εμβέλειας και ελέγχου των κυβερνήσεων ανέρχονται από 7,5 τρισ. έως πάνω από 20 τρισ. δολάρια! Με δεδομένο, επίσης, ότι καμία χώρα, μικρή ή μεγάλη, δεν έχει διαθέσιμα τόσο μεγάλα κεφάλαια για εξαγορές, επενδύσεις κ.λπ., αλλά και το γεγονός ότι υπάρχουν 176 χώρες που το ΑΕΠ τους δεν ξεπερνάει το 1 τρισ. δολάρια (απ’ αυτές οι 130 έχουν ΑΕΠ μικρότερο από 100 δισ.), αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ευάλωτες είναι οι περισσότερες χώρες στον κόσμο στις επιθέσεις των αρπακτικών επενδυτών και των τοκογλύφων που διαθέτουν πολλαπλάσια κεφάλαια και τα χρησιμοποιούν με όλο και λιγότερους περιορισμούς, με όλο και μεγαλύτερη ασυδοσία.
Γι’ αυτό, οι ελίτ και οι διαχειριστές αυτών των κεφαλαίων, με τη συνδρομή των ισχυρών κρατών που ελέγχονται από τις μειοψηφικές ολιγαρχίες, επιδιώκουν με κάθε μέσο όχι μόνο την ελεύθερη διακίνηση αυτών των κεφαλαίων, αλλά και την κατάργηση σε διεθνές και τοπικό επίπεδο κάθε αμυντικής γραμμής των κρατών και των λαών. Η προωθούμενη με αδιαφανείς διαπραγματεύσεις από την αμερικάνικη και ευρωπαϊκή ελίτ «Διατλαντική Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών» (TTIP) αποσκοπεί ακριβώς σ’ αυτό. Να αχρηστεύσει εντελώς κάθε νόμο, θεσμό, κανόνα και ρύθμιση ώστε να μπορούν οι ισχυροί να κυριαρχούν και να λεηλατούν ανεμπόδιστα.
«Βασικός στόχος είναι η απορρύθμιση των προδιαγραφών που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και η εναρμόνισή τους στον χαμηλότερο κοινό παρανομαστή σε όφελος των πολυεθνικών εταιριών… Με την ΤΤΙΡ προωθείται η απορρύθμιση των κανόνων ασφάλειας τροφίμων. Οι ευρωπαϊκές αγορές θα κατακλυστούν από ακατάλληλα «εν πολλοίς» τρόφιμα από τις ΗΠΑ (κρέατα με ορμόνες, χλωριωμένα πουλερικά κ.ά.), ενώ θα ανοίξουν πλήρως οι πόρτες στην παραγωγή και εμπορία «γενετικά τροποποιημένων προϊόντων» (μεταλλαγμένων), σε βάρος της διατροφικής ασφάλειας λαών, παραγωγών και καταναλωτών… Οι πολυεθνικές εταιρίες θα μπορούν να σέρνουν στα διεθνή δικαστήρια τις εθνικές κυβερνήσεις, ζητώντας αποζημιώσεις για διαφυγόντα κέρδη, από πράξεις και ενέργειες δημοσίων αρχών ή κοινωνικών οργανώσεων, ακόμα και σε περιπτώσεις που επιδιώκονται κοινωνικοί, περιβαλλοντικοί ή αναπτυξιακοί στόχοι…» (Γιάννης Τόλιος, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ)
Για να επισπεύσουν την άλωση μιας χώρας από τους «επενδυτές», μεταβάλλουν το νομικό πλαίσιο σε χοντρό κόσκινο ώστε όλα τα «σκουπίδια» να περνούν εύκολα. Κάθε δικλείδα ασφαλείας καταργείται υπέρ των «επενδυτών». Τα εργασιακά δικαιώματα (αμοιβές, ωράριο, αποζημιώσεις, άδειες, ασφαλιστική κάλυψη, συνδικαλιστικές ελευθερίες κ.ά.), η προστασία του περιβάλλοντος (θάλασσες, παραλίες, δάση, λίμνες, υδροβιότοποι, ατμόσφαιρα κ.λπ.), η ιδιωτική περιουσία (σπίτια, επιχειρήσεις, καταθέσεις κ.ά.), ο δημόσιος πλούτος (υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, περιοχές φυσικού κάλλους, ορυκτά κ.λπ.) και οι νευραλγικοί από οικονομική και εθνική άποψη τομείς, των οποίων η αξία δεν μπορεί να αποτιμηθεί μόνο με χρήματα (εκπαίδευση, ενέργεια, διατροφή, επικοινωνίες, μεταφορές, υγεία, τράπεζες, νησιά, λιμάνια, αεροδρόμια κ.λπ.), απογυμνώνονται από κάθε προστασία και παραδίδονται έναντι χρηματικού ανταλλάγματος, μικρού ή μεγάλου δεν έχει σημασία, σε ξένους, οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν τη χώρα σαν μια ανεξάρτητη ιστορική, πολιτισμική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική οντότητα, αλλά σαν ένα ευπώλητο και αναλώσιμο προϊόν, το οποίο μπορούν να αγοράσουν, πουλήσουν, απαξιώσουν ή καταστρέψουν ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Και, επιστέγασμα αυτής της άνευ όρων παράδοσης, είναι η παραπομπή της εκδίκασης όλων των διαφορών ή των αντιδράσεων που προκύπτουν απ’ αυτές τις «επενδύσεις» σε ξένα δικαστήρια που συνδέονται με τους «επενδυτές», ελέγχονται απ’ αυτούς ή τους ανήκουν. Η περίπτωση της Αργεντινής είναι ομιλούσα. Ένας Αμερικάνος δικαστής έβγαλε απόφαση υπέρ της μειοψηφίας των δανειστών της χώρας, σε αντίθεση με τη συμφωνία που είχε επιτευχθεί μεταξύ του κράτους και του 94% των δανειστών, θέτοντας σε κίνδυνο χρεοκοπίας ολόκληρη την Αργεντινή των 40 εκατομμυρίων ανθρώπων. Παρόμοιες συμφωνίες έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ. Συμφωνίες που υποσκάπτουν τα θεμέλια της εθνικής μας ύπαρξης.
Ιδιοκτησία και πολιτική
Όταν, λοιπόν, τα περιουσιακά στοιχεία μιας χώρας γίνονται ιδιοκτησία ξένων, αναπόφευκτα αλλάζει και η πολιτική σύσταση της χώρας. Γιατί, θα ήταν αφύσικο και ανισόρροπο, ο ιδιοκτήτης μιας περιουσίας να μην έχει δικαιώματα στον τρόπο διαχείρισης και απόδοσης της περιουσίας του, αλλά και σε οτιδήποτε επηρεάζει την περιουσία του. Εάν ένας έμπορος που βγάζει φράουλες στη Μανωλάδα καθορίζει τους όρους εφαρμογής των εργασιακών νόμων και των νόμων που ισχύουν για τους μετανάστες, η επιβολή των διεθνών κεφαλαίων είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη. Η Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική καθορίζει τους όρους προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Η COSCO στον Πειραιά καθορίζει τον τρόπο διακίνησης του μεγαλύτερου όγκου εμπορευμάτων στη χώρα. Οι ιδιοκτήτες και τα διοικητικά συμβούλια των οργανισμών (ΟΤΕ, ΟΠΑΠ κ.λπ.) είναι ξένοι. Με το ίδιο καθεστώς, οι τηλεφωνικές εταιρίες ελέγχουν όλες τις πληροφορίες που διακινούνται μεταξύ των πολιτών. Καταγράφουν ακόμα και τις συνομιλίες των πολιτικών, αστυνομικών, δικαστικών και άλλων αρχών. Όλες αυτές οι εξουσίες αποσπώνται από το κράτος.
Εάν πουληθούν όλα τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και οι κρατικές εταιρίες κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ.), παραδοθεί και η ασφάλιση στους διεθνείς επενδυτικούς κολοσσούς, όπως το μεθοδεύουν χρεοκοπώντας τα Ασφαλιστικά Ταμεία, τι θα μείνει από το ελληνικό κράτος; Τίποτα, ή σχεδόν τίποτα. Θα μείνει η αστυνομία και ο στρατός, που εμείς θα πληρώνουμε για να προστατεύουν τα συμφέροντα των ξένων ιδιοκτητών και να καταπνίγουν την αντίστασή μας στο ξεπούλημα, την πτώχευση και την υποτέλεια.
Όταν, κατά συνέπεια, όλες οι βασικές επιχειρήσεις μιας χώρας, και δη οι πιο νευραλγικές και στρατηγικές, όπως οι: επικοινωνίες, ενέργεια, ηλεκτρισμός, ύδρευση, λιμάνια, αεροδρόμια, νοσοκομεία, δρόμοι και τράπεζες, περνούν σε ξένη ιδιοκτησία, μπορεί κανείς σοβαρά να υποθέσει ότι όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες που διαθέτουν τεράστια κεφάλαια και τεράστια υποστήριξη από τις μητροπόλεις, θα αφήσουν το πολιτικό σύστημα στην τύχη του; Θα αφήσουν την πολιτική εξουσία στους πολίτες της χώρας, να αποφασίζουν δημοκρατικά για τους όρους λειτουργίας και κερδοφορίας των επιχειρήσεών τους; Εννοείται πως όχι. Όπως κάνουν εδώ και χρόνια στην Αφρική και την Ασία. Δεν θα διορίσουν ξένο βασιλιά, όπως έκαναν στο παρελθόν, αλλά έχουν ετοιμάσει τους υπαλλήλους τους, είτε αυτοί λέγονται Παπαδήμος και Προβόπουλος είτε λέγονται Παπανδρέου και Σαμαράς, όπως Μπαρόζο, Μόντι, Τουσκ κ.ά. Μεθοδικά, ξεχώρισαν και εκπαίδευσαν τους υπηρέτες τους, οι οποίοι αμείβονται με ένα μερίδιο από το ξεπούλημα και την άλωση της Ελλάδας από τους αγιογδύτες επενδυτές. Αυτοί δε είναι τόσο δουλικοί που εκπλήττουν ακόμα και τους εντολείς τους.
Ο λόγος που οι δανειστές και οι επενδυτές της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, της Φραγκφούρτης και των Παρισίων, μισούν τα καθεστώτα ορισμένων χωρών δεν είναι επειδή αυτά είναι κομμουνιστικά. Ο λόγος είναι ότι μερικές χώρες αντιστέκονται στην εξάρτησή τους, μεταξύ των οποίων μερικές μεγάλες, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία και η Βραζιλία, αλλά και αρκετές μικρότερες όπως η Βενεζουέλα, το Ιράν, η Κούβα, η Αργεντινή και η Νότια Αφρική, όπως ήταν η Λιβύη και το Ιράκ, και γι’ αυτό τις κατέστρεψαν ολοσχερώς. Στην Κίνα χρωστάνε, κι αυτό δεν τους αρέσει καθόλου. Και η Ρωσία έχει χαμηλό εξωτερικό χρέος της τάξης του 23% του ΑΕΠ, όπως και η Βενεζουέλα 19%, η Ινδία 20%, το Ιράν μόνο 4% και η Συρία 13%, γι’ αυτό και βάλθηκαν να την κάνουν «καλοκαιρινή».
Αντιθέτως, οι χώρες που υποτάσσονται, βυθίζονται βαθιά στην εξάρτηση, με τεράστια χρέη, όπως η Κύπρος στο 129% και η Ελλάδα στους πρωταθλητές του χρέους με 174%. Και βέβαια, οι πρώην ανατολικές χώρες, όπως η Βουλγαρία με 90%, η Λετονία με 146%, η Λιθουανία με 80%, η Εσθονία με 87%, η Ουγγαρία με 115%, η Ουκρανία, η Μολδαβία κ.λπ. Χώρες που δεν χρωστούσαν βρίσκονται υπό διαρκή πτώχευση, χωρίς εθνική βούληση και με εικονική δημοκρατία.
Μα θα πει κανείς, η Αμερική χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής της, 17 τρισ. δολάρια, το 33% του παγκόσμιου χρέους! Όλες οι μητροπόλεις της Δύσης χρωστάνε, και η Γερμανία, και η Αγγλία, και η Γαλλία, και η Ιαπωνία, αλλά οι ίδιες είναι και δανειστές. Κι αυτές καθορίζουν κατ’ αποκλειστικότητα, τουλάχιστον μέχρι τώρα, τους όρους των δανείων, εννοείται πάντα σε βάρος των άλλων. Η Αμερική έπρεπε να είναι προ πολλού χρεοκοπημένη, αλλά ποιος τολμάει να ζητήσει τα δανεικά χωρίς να πέσουν πάνω του όλες οι συμφορές της Βίβλου;! Γι’ αυτό διατηρεί αυτή την τεράστια πολεμική μηχανή! Με τον τσαμπουκά της ζει και κυριαρχεί, αλλιώς θα είχε ήδη καταρρεύσει.
Κάτι κινείται κόντρα…
Είναι πάμπολλες οι χώρες που δεινοπαθούν από τους «επενδυτές» και τα κράτη που τους στηρίζουν. Αλλά είναι πολύ δύσκολη η αντίσταση, γιατί υπάρχει κατακερματισμός. Παρ’ όλ’ αυτά, εκδηλώνονται σημαντικές συσπειρώσεις και αντιδράσεις, όπως είναι οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) και άλλοι σχηματισμοί (Σύμφωνο της Σαγκάης, Κοινοπραξία Ρωσίας, Καζαχστάν και Λευκορωσίας, MERCOSUR στη Λατινική Αμερική κ.ά.). Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη απόφαση 124 κρατών-μελών του ΟΗΕ που αντιτίθενται στην εκχώρηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων σε αρχές και δικαστήρια άλλων κρατών και θεωρούν ότι «η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα ενός κράτους». (Ψήφισμα 68/304 Γ. Σ. ΟΗΕ)
Είναι θλιβερή η κατάντια της ελληνικής κυβέρνησης που συντάχθηκε με τους 40 που απείχαν από την ψηφοφορία, ενώ είναι κατανοητή η καταψήφισή της από τις ΗΠΑ και άλλους 10 ακολουθητές. Πάντως, η απόφαση αυτή, που δεν είναι εύκολο να εφαρμοστεί μονομερώς από τις μικρές χώρες, αλλά υποστηρίζεται από κολοσσούς όπως η Ινδία και η Κίνα, αποτελεί μία σαφή ένδειξη της αναδυόμενης νέας παγκόσμιας πραγματικότητας, την οποία οι Αμερικάνοι και αρκετοί από τους δυτικούς συμμάχους τους προσπαθούν να αποτρέψουν με όλα τα μέσα.
Ο αγώνας για τη διάσωση του εθνικού πλούτου είναι βασικά αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία και ταυτόχρονα αγώνας για τη δημοκρατία. Αλληλένδετα και αδιαχώριστα. Αγωνιζόμαστε για τους μισθούς και τις συντάξεις, αγωνιζόμαστε για τα σπίτια μας και τις επιχειρήσεις μας, αγωνιζόμαστε για τα δάση και τις παραλίες μας, για τον ορυκτό μας πλούτο και τις δημόσιες εταιρίες κοινής ωφέλειας, αγωνιζόμαστε για δωρεάν υγεία και παιδεία, αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Δεν χάνουμε, λοιπόν, μόνο την εθνική μας περιουσία, δημόσια και ιδιωτική. Χάνουμε και την όποια ελευθερία αποκτήσαμε με μεγάλους αγώνες και θυσίες, χάνουμε και την όποια δημοκρατικότητα έχει το αστικό καθεστώς μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε και το θεωρούσαμε μια μίνιμουμ κατάκτηση της ανθρωπότητας, από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα.
Γι’ αυτό κάθε συζήτηση που δείχνει μόνο το δέντρο και χάνει το δάσος, υπονομεύει το μεγάλο μας αγώνα και στέλνει λάθος μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις.
