«Για το καλό όλων, ελπίζω το ΔΝΤ να κρατήσει αρκετά γερά. Να μην υποχωρήσει στο θέμα των εργασιακών»
Νομίζω ότι αυτή η δήλωση του Μπάμπη Παπαδημητρίου είναι ιστορικής σημαίας. Γιατί συνοψίζει αφενός την αντιλαϊκή στάση όλου του πολιτικού κατεστημένου που, ακόμα και απαξιωμένο, διεκδικεί με μένος το πολιτικό κομμάτι της εξουσίας που έχασε και αφετέρου τη «λογική» μιας άρχουσας τάξης που λεηλατεί συστηματικά τον τόπο από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος, όντας υποτελής στους διεθνείς κηδεμόνες που ορίζουν τα όρια επιβίωσής της και αποσπούν, σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες τους, κομμάτια από τις σάρκες της Ελλάδας. Τα «δάνεια της ανεξαρτησίας», που διασπαθίστηκαν πριν φτάσουν στον τόπο και κράτησαν το νεοσύστατο κράτος ενέχυρο επί δεκάδες χρόνια, οι ξενόφερτοι βασιλιάδες, η αιματηρή συμμετοχή των φαντάρων μας στις «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές εκστρατείες των ιμπεριαλιστών (στη Ρωσία το 1919, στη Μικρά Ασία 1919-22, στην Κορέα 1950-53 μέχρι το Αφγανιστάν στις μέρες μας), οι αλλεπάλληλες καταστροφικές εισβολές και επεμβάσεις Άγγλων, Γάλλων, Γερμανών και Αμερικάνων επί ελληνικού εδάφους, η εμπλοκή της χώρας σε δύο καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους, η υπόθαλψη του εμφυλίου πολέμου, το δέσιμο στο άρμα του ΝΑΤΟ, η επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας 1967-74, η ανατροπή του Μακαρίου και ο επακόλουθος διαμελισμός της Κύπρου, η αποβιομηχάνιση, η συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής και η διατροφική εξάρτηση, και ένα ολόκληρο πλέγμα παγίδευσης της Ελλάδας από τους ξένους κηδεμόνες, μέχρι την ολοκληρωτική αιχμαλωσία με όπλο το δανεισμό που κατέστησε την Ελλάδα αποικία του 21ου αιώνα, συνθέτουν, σε αδρές γραμμές, το σκηνικό της ιστορίας του ελληνικού κράτους, όπως το διαμόρφωσε και το διαχειρίστηκε η άρχουσα νομενκλατούρα, για να υπηρετεί τους ξένους και, με τις πλάτες τους, να εκμεταλλεύεται τους ντόπιους.
Ποτέ στην ιστορία, η άρχουσα νομενκλατούρα, στην όποια εκδοχή της, δεν έβαλε σαν πρόταγμα το εθνικό συμφέρον, το λαϊκό συμφέρον. Πάντα, προτεραιότητα είχε η ικανοποίηση του ξένου παράγοντα. Και ο ξένος παράγοντας ήταν σταθερά ο προστάτης της εκάστοτε άρχουσας τάξης. Με ελάχιστες εκλάμψεις, η κυρίαρχη ομάδα διαμορφωνόταν ανέκαθεν μέσα απ’ αυτή τη διαχρονική εξάρτηση. Η εξάρτηση αποτέλεσε τον πυρήνα της ιδεολογίας της. Γι’ αυτό, με ευκολία κάθε φορά άλλαζε προστάτη. Είναι χαρακτηριστικό πώς τα στελέχη της κυβέρνησης Μεταξά πέρασαν στην υπηρεσία των Γερμανών, για να περάσουν στη συνέχεια υπό την ηγεμονία των Άγγλων και πολύ γρήγορα των Αμερικάνων που διόριζαν χωρίς προσχήματα υπουργούς και πρωθυπουργούς. Στα χρόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η εξάρτηση αυτή πήρε πιο εξωραϊσμένη μορφή. Εμφανίστηκε σαν πρόοδος, σαν ισότιμη συμμετοχή. Μέχρι που ξέσπασε η κρίση που οι ίδιοι οι εξουσιαστές δημιούργησαν από την απληστία τους και, τότε, αναίσχυντα παρέδωσαν με τα μνημόνια τη χώρα στους τοκογλύφους-προστάτες. Αυτή είναι η τάξη στην οποία ανήκουν και την οποία υπηρετούν όχι μόνο τα βαποράκια της πολιτικής, αλλά και τα φερέφωνα της νομενκλατούρας, που ποτέ δεν έλειψαν, ως απαραίτητο και πολυτιμότατο αξεσουάρ της υποτέλειας και της λεηλασίας.
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να καταγράψει κανείς εποχή με εποχή, χρόνο με το χρόνο, τους εκάστοτε κλακαδόρους της εξουσίας. Τους γραφιάδες, τους δημοσιογράφους, τους πανεπιστημιακούς, τους διανοούμενους που πλαισιώνουν την εξουσία και αναλαμβάνουν τον εξωραϊσμό της, τη δικαίωσή της, την αθώωσή της και τη διατήρησή της. Να καταγράψει διαχρονικά αυτό το παρασιτικό στοιχείο που υφαίνει γύρω από την εξουσία ένα τείχος προστασίας και ταυτόχρονα δυσφημεί και απαξιώνει κάθε δύναμη που μπορεί να κλονίσει την εξουσία. Ένας δηλητηριώδης ιστός που φιμώνει και παραλύει την κοινωνία καθιστώντας την παθητική και υποτελή.
Δεν θα παραλείψω να αναφέρω τον Κυριάκο Σιμόπουλο, που έζησε από μέσα και μελέτησε και κατέγραψε πολλά στοιχεία σχετικά με το ρόλο αυτής της κάστας που πίσω από τίτλους συγγραφικούς, ακαδημαϊκούς και καλλιτεχνικούς, με το κύρος που προσδίδει στη γραφή ο Τύπος, η οθόνη ή το βιβλίο, αποτέλεσε ένα από τα υπερόπλα της εξουσίας σε όλες τις εποχές. Και που στην εποχή των μνημονίων, των μεγαλύτερων εγκλημάτων σε βάρος του τόπου στη μεταχουντική περίοδο, αυτή η κάστα, ανέλαβε ένα αυξημένο σε σχέση με άλλες εποχές ρόλο, αφού δεν ζούμε σε συνθήκες, όπως παλιότερα, που αυτό το ρόλο ασκούσαν πρωταρχικά ο στρατός και η αστυνομία.
Δεν είναι τυχαίο που η ρήση «ελπίζω το ΔΝΤ να κρατήσει γερά» εκστομίστηκε από ένα αξιωματούχο της Καθημερινής. Αναπόφευκτο ήταν. Επί χρόνια τώρα, από τις σελίδες της εφημερίδας, κάθε μέρα, όπως και από το Σκάι της ίδιας ιδιοκτησίας, υπάρχει μια ενορχηστρωμένη καμπάνια από επαγγελματίες που υπερασπίζονται με εκατοντάδες παραλλαγές των επίμονα επαναλαμβανόμενων επιχειρημάτων τους την εξουσία και τους κηδεμόνες της. Και συκοφαντούν ασταμάτητα κάθε έναν, άτομο ή φορέα, που αντιστέκεται στη λεηλασία και την εξάρτηση. Και αντίστοιχοι «αναλυτές» και «σχολιαστές», επ’ αμοιβή, εκτελούν την ίδια αποστολή στα άλλα ΜΜΕ της διαπλοκής. Γραφιάδες με πτυχία, που τυχαίως τους διέφυγε η επί χρόνια υπέρμετρη αύξηση του εξωτερικού χρέους, που δεν άκουσαν ποτέ για σκάνδαλα με υπερτιμολογήσεις, θαλασσοδάνεια, μίζες για όπλα κ.λπ., που δεν είχαν ποτέ κάποια υποψία για τα αφεντικά τους, τα πιο αθώα αφεντικά στον κόσμο. Που θεωρούν ευλογία το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στους ξένους. Που δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από την ταπεινωτική συμπεριφορά των «Ευρωπαίων». Που δεν βρίσκουν κανένα δίκιο στη διεκδίκηση από την Γερμανία των κλεμμένων και των αποζημιώσεων για τη βιβλική καταστροφή που υπέστη η Ελλάδα από τους ναζί, που, που, που… Αυτή η κάστα είναι καρκίνωμα, θανατηφόρο.
Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου μίλησε προχτές για λογαριασμό όλων τους. Ξεκάθαρα. Ελπίζουν να κρατήσει γερά το ΔΝΤ.
Στέλιος Ελληνιάδης
