Χτες το πρωί δέχτηκα, με διαφορά μιας ώρας, ένα μήνυμα από την υπουργό και ένα τηλεφώνημα από μία παλιά μου φίλη, που μεγάλωσε μόνη της δυο παιδιά δουλεύοντας μέρα νύχτα, ακόμα κι όταν αρρώστησε σοβαρά.
Τα παραθέτω αυτούσια.
Ευχές
Θερμές ευχές για καλά Χριστούγεννα και μια δημιουργική νέα χρονιά με υγεία, ελπίδα και αλληλεγγύη.
Ένα τηλεφώνημα από το εσωτερικόν:
Κραυγές
Στέλιο, βοήθεια!
Έχω βάλει δύο υποθήκες στο σπίτι για να σπουδάσουν τα παιδιά, αναγκαστικά μακριά από την Αθήνα. Και τώρα, μετά από 32 χρόνια δουλειάς, δέκα στο εργοστάσιο και εικοσιδύο στο Δημόσιο, συν μία παράλληλη βραδινή δουλειά ταξιθέτριας τα καλοκαίρια, μου λένε ότι είμαι προνομιούχα και μου κόβουν το μισθό. Και πώς θα ξοφλήσω τα δάνεια; Και από πού θα βοηθάω τον μικρό που έχει παιδί, παίρνει 750 ευρώ καθαρά και πληρώνει νοίκι, με ένα χρόνο άνεργη γυναίκα; Ευτυχώς, ο μεγάλος μετανάστευσε στην Ιταλία. Πιο τυχερός από τον παιδικό του φίλο, πτυχιούχο Φαρμακευτικής, χωρίς γονείς, μοναχογιό, απολυμένο προ διετίας, που βγαίνει απεγνωσμένος τα βράδια για να ψάξει στους σκουπιδοτενεκέδες. Ούτε χαρτζιλίκι στους γονείς μου που παίρνουν μια πενιχρή σύνταξη δεν μπορώ να δώσω. Χριστουγεννιάτικα θα μείνω μέσα. Όπως το 2005 που έκανα χημειοθεραπεία. Να κοιτάω τους τοίχους ή να βγάλω τις παλιές φωτογραφίες από το συρτάρι. Ούτε επίσκεψη μπορώ να πάω με άδεια χέρια.
Με διαλύσανε. Όποιον πίστεψα με πρόδωσε. Η Αριστερά μού άφησε μια πικρή γεύση το ’80 και το ΠΑΣΟΚ που έδωσε μια ανάσα στους φτωχούς και τους μισθωτούς, σαν και μας, τώρα μας τα παίρνει όλα μαζί, ξαφνικά κι απότομα, και με τόκους. Και βγαίνουνε αυτοί που ψήφιζα επειδή μιλούσαν για αυτά που έτρεχα, βολεμένοι, και μου λένε ότι πρέπει να τα δώσω πίσω, ότι τα χρωστάω, ότι έκλεβα τους μισθούς μου, ότι εγώ κατέστρεψα την οικονομία. Με ένα διαμέρισμα 70 τ.μ. υποθηκευμένο, στα Σεπόλια. Και με ένα στήθος. Τι να δώσω; Ο Παπανδρέου με τη φόρμα του εύπορου αθλούμενου, ο πρώην εργατοπατέρας Πρωτόπαππας, η Μπακογιάννη του διεφθαρμένου Μητσοτακέικου, ο καραχορτάτος Πάγκαλος, από τις βίλες, με τους σοφέρ, και οι ατσαλάκωτοι από το Χάρβαρντ, μου κουνάνε το χέρι απειλητικά και με φτύνουνε. Παπακωνσταντίνου, Ρέππας, Τρέμη, Πρετεντέρης, Καψής, τους βλέπω στον ύπνο μου, να με κόβουν με πριόνια. Ξυπνάω καταϊδρωμένη. Έχουν παραβιάσει το υποσυνείδητό μου. Στέλιο, βοήθεια!
